Οι πρόσφατες δηλώσεις του Δημήτρη Τζανακόπουλου ότι σε περίπτωση που οι ΑΝΕΛ αποχωρήσουν από την κυβέρνηση, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει ως κυβέρνηση μειοψηφίας, με ψήφο ανοχής από τους Ανεξάρτητους Ελληνες, θύμισε σε πολλούς το μάλλον ατυχές ιστορικό προηγούμενο.
Την κυβέρνηση του επονομαζόμενου ως Τζουμπέ, δηλαδή του Δημήτρη Βούλγαρη, που ανέλαβε και ηγήθηκε κυβέρνησης μειοψηφίας το 1875, με εντολή του Βασιλιά, έως ότου τελικά οδηγήθηκε σε παραίτηση. Και μετά οδηγήθηκε στο ειδικό δικαστήριο, εξέλιξη που μάλλον κάνει να χαμογελάνε μερικοί φανατικοί που θέλουν να βρίσκουν ιστορικές αναλογίες.
Εν πάση περιπτώσει, μετά την παραίτησή Βούλγαρη, δύο υπουργοί του οδηγήθηκαν σε δίκη για «σιμωνία», δηλαδή για προσφορά εκκλησιαστικών αξιωμάτων έναντι ανταλλαγμάτων, ο δε Δημήτρης Βούλγαρης οδηγήθηκε και αυτός σε ειδικό δικαστήριο για αθέμιτες πολιτικές ενέργειες, καταδικάστηκε, αλλά δεν πήγε φυλακή λόγω μη προβλεπόμενης ποινής. Αυτά συνέβαιναν όμως στον 19ο αιώνα στην Ελλάδα. Τώρα έχουμε εξελιχθεί... Η καταδίκη του πάντως ήταν αρκετή για να τον οδηγήσει σε πολιτικό θάνατο.
Ο Δημήτρης Βούλγαρης ήταν αυτός για τον οποίο ο Χαρίλαος Τρικούπης έγραψε το περίφημο «Τις Πταίει», άρθρο που δημοσιεύθηκε το 1874, στο οποίο κατήγγειλε το πολιτικό σύστημα της εποχής και κατηγορούσε τον Βασιλιά ότι είχε ορίσει κυβέρνηση μειοψηφίας, την κυβέρνηση δηλαδή του Δημήτρη Βούλγαρη.
Η καριέρα του Τζουμπέ- έτσι έλεγαν τον Δημήτρη Βούλγαρη λόγω της μακριάς μπέρτας που συνήθιζε να φορά- ξεκίνησε με την έξωση του Οθωνα. Τότε ο Βούλγαρης ηγήθηκε της επαναστατικής κυβέρνησης του 1862, ενώ γίνεται και αρχηγός της παράταξης των Πεδινών. Το 1865 σχημάτισε κυβέρνηση για μόλις 3 ημέρες και τον Ιανουάριο του 1866 διορίστηκε ξανά πρωθυπουργός. Τον Ιανουάριο του 1868 κέρδισε τις εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση διάρκειας ενός έτους. Το 1871 κέρδισε τις εκλογές αναλαμβάνοντας για έβδομη φορά την πρωθυπουργία, ενώ τον Φεβρουάριο του 1874 ανέλαβε για τελευταία φορά την πρωθυπουργία. Στις εκλογές που ακολούθησαν βγήκε νικητής ύστερα από παρερμηνεία σχετικού άρθρου του συντάγματος. Ο Τζουμπές ήταν σε αυτά «μανούλα».
Για τον Δημήτρη Βούλγαρη έγραψε ο Χαρίλαος Τρικούπης το «Τις Πταίει»
Το 1874, μέσα σε κλίμα πολιτικής αυθαιρεσίας της τότε κυβέρνησης του Δ. Βούλγαρη, o Χαρίλαος Τρικούπης έγραψε στην εφημερίδα «Καιροί» ένα σαρκαστικό άρθρο με τον τίτλο «Τις πταίει», που δημοσιεύτηκε στις 29 Ιουνίου του 1874, στο οποίο κατήγγειλε το πολιτικό σύστημα της εποχής, αλλά ουσιαστικά κατηγορούσε το Βασιλιά, επειδή μετά την πτώση του Δεληγιώργη, εξ αιτίας των Λαυρεωτικών, είχε χρίσει κυβέρνηση εκείνη του Βούλγαρη, που ήταν μειοψηφική. Σημειώνεται ότι την εποχή εκείνη με το υφιστάμενο Σύνταγμα κανένα κόμμα δεν μπορούσε να πλειοψηφήσει από μόνο του. Έτσι όλοι οι τότε κυβερνητικοί σχηματισμοί ήταν κυβερνήσεις μειοψηφίας. Ο δε Βασιλιάς, προκειμένου ν' αποφύγει κατάσταση ακυβερνησίας με συνεχείς επαναλαμβανόμενες και ατελέσφορες εκλογές, αναγκαζόταν κάθε φορά να χρίζει κυβέρνηση το κόμμα εκείνο με τη λιγότερη μειοψηφία.
Τον δε Μάρτιο του 1875 ο Δ. Βούλγαρης διέπραξε εκλογική λαθροχειρία στη Βουλή, γεγονότα που έχουν μείνει στην ιστορία ως με την ονομασία «Στηλιτικά». Τελικά με παρέμβαση του Βασιλιά και προ της απειλής του για παραίτηση εκ του θρόνου ακόμα και των ανήλικων τέκνων του, ο Δ. Βούλγαρης υποχρεώθηκε σε παραίτηση υπέρ του Χαρ. Τρικούπη. Αλλά και ο τελευταίος λαμβάνοντας εντολή σχηματισμού κυβέρνησης δεν κατάφερε να συγκεντρώσει την πολυπόθητη πλειοψηφία γι αυτό και παραιτήθηκε υπέρ του Κουμουνδούρου.
Ο Δημήτρης Βούλγαρης οδηγήθηκε στο Ειδικό Δικαστήριο
Η πρώτη πράξη της νέας κυβέρνησης Κουμουνδούρου ήταν η παραπομπή σε ειδικό δικαστήριο, για έγκλημα σιμωνίας (σσ σκάνδαλο δωροδοκίας που συγκλόνισε την κοινή γνώμη τον Ιανουαρίο του 1875) δύο υπουργών του Δ. Βούλγαρη και η καταδίκη τους σε φυλάκιση 1-2 έτη, τα λεγόμενα Σιμωνιακά. Αυτών ακολούθησε άλλο ειδικό δικαστήριο με παραπομπή του ίδιου του Δ. Βούλγαρη και όλων των μελών της τελευταίας κυβέρνησής του για αθέμιτες πολιτικές ενέργειες με τις οποίες στιγμάτισε αυτόν ηθικά, πλην όμως δεν καταδίκασε λόγω μη προβλεπόμενης σχετικής ποινής ή ρήτρας. Η διπλή αυτή καταδίκη, η πρώτη ποινική στον γαμβρό του, η δεύτερη ηθική προς το πρόσωπό του κατέβαλαν ψυχικά τον Δ. Βούλγαρη με συνέπεια να παραιτηθεί και της ενεργού πολιτικής σκηνής και να οδηγηθεί στον πολιτικό θάνατο, στο μαρασμό του οποίου δεν άργησε ν΄ ακολουθήσει και ο φυσικός.
Αρβανίτικη διάλεκτος
Ο Δημήτριος Βούλγαρης αντιπροσώπευσε καθ´ολη τη διάρκεια της πορείας του τον κοτζαμπασισμό. Ήταν άνδρας ισχυρής θέλησης και υψηλής νοημοσύνης. Δεν ήταν πολύ μορφωμένος, αλλά ήταν έμπειρος σε πολλές περιστάσεις της ζωής. Ήταν ευσυνείδητος και αυστηρός στην διοίκηση μεν, φειδωλός και τίμιος στην διαχείριση των δημοσίων δε. Ενδιαφερόταν για τους φίλους του, εκτίθετο πολλές φορές για χάρη τους και ποτέ δεν τους θυσίαζε για χάρη των πολιτικών συμφερόντων. Και όμως, ο σιδερένιος και αξιοπρεπής αυτός χαρακτήρας, που επιβάλλονταν σε όλους και έμπνεε σεβασμό, είχε το μειονέκτημα της ισχυρογνωμοσύνης και του εγωισμού, μέχρι του σημείου να γίνεται δεσποτικός και τυραννικός. Ήταν τολμηρός και αποφασιστικός στις πράξεις του. Το 1874 προέβη μέχρι και σε πραξικόπημα κατά του πολιτεύματος. Λέγεται ότι συνήθιζε να δίνει την απάντηση "άστε ντούα" (Έτσι θέλω στα αρβανίτικα), όταν του ζητούσαν να δικαιολογήσει τις αποφάσεις του.