Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος, ανττιμέτωπος με το χρονικό ενός προαναγγελθέντος, πολυδιαφημισμένου θανάτου.
Είναι ομολογουμένως άχαρο να μιλάς με όχι ιδιαίτερα φιλικό τρόπο για έναν άνθρωπο που έχει μόλις πεθάνει. Και απαιτεί ισορροπίες που δεν ξέρω αν μπορώ να τις κρατήσω αλλά υπόσχομαι να το προσπαθήσω. Όμως μερικές φορές ο νεκρός δεδικαίωται με τελείως διαφορετικό τρόπο από αυτόν που υπερασπίστηκε στη διάρκεια της ζωής του. Αποδεικνύοντας πολλές από τις επιλογές του, θανάσιμα λανθασμένες και δυστυχώς όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για όσους πιστούς τον ακολούθησαν.
Αυτή είναι πάνω κάτω η θλιβερή ιστορία της δημοσιογράφου Μαρίας Παπαγιαννίδου. Της πρώτης ίσως ελληνίδας επώνυμης γυναίκας που δήλωσε ανοιχτά ότι υπήρξε φορέας του AIDS, με στόχο να αποδείξει το πώς το νίκησε. Της γυναίκας που στηρίχτηκε από το μεγάλο δημοσιογραφικό οργανισμό στον οποίο δούλευε (ΔΟΛ) σε αυτή την περιπέτεια, εξέδωσε βιβλία («Αντίο AIDS» – Οξύ, «Το παιχνίδι του έρωτα στα χρόνια του AIDS- Kαστανιώτης) και βραβεύτηκε ως γυναίκα της χρονιάς από τα βραβεία του περιοδικού Life & Style (εκδόσεις Λυμπέρη) σε μια τελετή που μεταδόθηκε από την ιδιωτική τηλεόραση. Για ποιο λόγο; Για το θάρρος της ή τις απόψεις της;
Μια γυναίκα που σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις της, αλλά και στην προσωπική της ιστοσελίδα (www.hivwave.gr) υποστήριζε με σθένος την ανυπαρξία του AIDS, όπως τουλάχιστον το γνωρίζουμε, σαν προϊόν μιας συνομωσίας των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών, παροτρύνοντας τους φορείς αναγνώστες της να σταματήσουν την αποδεδειγμένα σωτήρια φαρμακευτική αγωγή. Της γυναίκας με το κεκαλυμμένο μένος εναντίον των ομοφυλοφίλων, εφ' όσον αναπόσπαστο κομμάτι της θεωρίας της, ήταν η υπόθεση της ανικανότητας μετάδοσης του ιού από γυναίκα σε άντρα. Δεν γνωρίζω για ποιον λόγο από όλους αυτούς βραβεύτηκε και ανακηρύχτηκε πρότυπο η κυρία Παπαγιαννίδου. Δεκτό και σεβαστό το θάρρος της να μιλήσει ως φορέας, σε μια βαθιά συντηρητική κοινωνία. Εγκληματική όμως η στάση της απέναντι σε αυτό και ακόμα περισσότερο εγκληματική η άγνοια και η υποστήριξη όσων προώθησαν τις ιδέες της.
Έστω και ένας άνθρωπος να πέθανε, έχοντας αποφασίσει να σταματήσει την φαρμακευτική του αγωγή, ακολουθώντας τις συμβουλές της, υπάρχει έγκλημα. Και σίγουρα ένας άνθρωπος πέθανε. Η ίδια. Από πνευμονική εμβολή, άμεσα συνδεδεμένη με το AIDS, σε ηλικία 47 ετών, έχοντας αποφασίσει τα τελευταία χρόνια να σταματήσει τη θεραπεία της, αμφισβητώντας τις επικρατούσες θεωρίες και τις συμβουλές των γιατρών της.
Με την κυρία Παπαγιαννίδου, μολονότι ποτέ δε συναντηθήκαμε, συγκρούστηκα ιδιαίτερα έντονα στον απόηχο της βράβευσης και της μιντιακής της προβολής. Ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω απέναντι σε όσους φίλους μου χάθηκαν από τον ιό, και σε όλους, ζουν καλά και ευτυχισμένοι μαζί του, ακολουθώντας την αγωγή τους. Ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω απέναντι στην πρωτοφανή και εκμεταλλευτική αδιαφορία ή ημιμάθεια όσων προέβαλαν τις θέσεις της. Και απέναντι σε ένα κράτος, κι ένα κατεστημένο επιστημόνων, που μολονότι στα ιατρεία τους αντικρούουν τις απόψεις τις ως «παράλογες και ανυπόστατες» δεν μπήκαν καν στον κόπο, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων σε μια ανοιχτή αντιπαράθεση μαζί της.
Σύμφωνα με τη θεωρία της, (που στο site της υποστηρίζεται σθεναρά και με συνωμοσιολογικό οίστρο από αμφιβόλου πιστότητας πηγές, ο ιός Hiv δεν έχει εντοπιστεί και ως εκ τούτου δεν προκαλεί το AIDS, το οποίο προκύπτει από άλλους ανοσοκατασταλτικούς παράγοντες και είναι δυνητικά αυτοϊάσιμο. Αυτολεξεί, η ιστοσελίδα της ξεκινάει με τα εξής λόγια: «Είμαι η δημοσιογράφος Μαίρη Παπαγιαννίδου, πρώην ασθενής του AIDS, μία από τους πολλούς πλέον που έψαξαν, διάβασαν, αποχαιρέτησαν το σύνδρομο και τη θεωρία του και έγιναν ξανά ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΙ άνθρωποι. Ο ιός Hiv, που υποτίθεται ότι προκαλεί το ΑΙDS, δεν έχει εντοπιστεί ποτέ και πουθενά. Ή σε μια πιο κομψή εκφορά του λόγου, ο ιός Hiv, αν υπάρχει (ακόμα αναζητείται) δεν μπορεί να προκαλέσει τo AIDS».
Στην ίδια ιστοσελίδα, σημειώνει: «δεν πιστεύω ότι υπάρχουν ετεροφυλόφιλοι οροθετικοί (εκτός από χρήστες ενδοφλέβιων ενέσεων). Αν γνωρίζετε κάποιον ή είστε εσείς ο ίδιος, επικοινωνήστε μαζί μου ανώνυμα. Αυτός ο μύθος πρέπει να σπάσει». Έχω λόγο μετά τα παραπάνω να συμπαθώ την Μαίρη Παπαγιαννίδου; Όχι. Θλίβομαι για τον χαμό της, όπως θα θλιβόμουνα για το χαμό οποιουδήποτε ζωντανού πλάσματος, αλά ως εκεί. Δεν με ενδιαφέρει το υποτιθέμενα θετικό των προθέσεων της. Και μπορώ ως ένα σημείο να αντιληφθώ τον πόνο και την αγωνία της, παρά το επακόλουθο της ανακούφισής τους μέσω της αναζήτησης μιας αμφίβολης και επικίνδυνης ιατρικά, αλήθειας που στοίχισε και στην ίδια τη ζωή.
Όμως το να εικάζεις μπουρδολογίες για το AIDS, κόντρα σε όλη την επιστημονική κοινότητα, ισοδυναμεί με το να θεωρείς ότι μπορείς να θεραπευτείς από τον καρκίνο με το νερό του Καματερού. Το να ενσωματώνεις στη θεωρία του χάους σου, ομοφοβικές στην ουσία αντιλήψεις, οδηγεί σε μια προσωπική σου εξιλέωση – θυματοποίηση, που προκύπτει μέσα από τη δαιμονοποίηση του διαφορετικού από σένα. Και ακόμα χειρότερο από όλα τα προηγούμενα, το να προβάλλεται και να βραβεύεται, επομένως να επικροτείται, αυτή η άποψη από όσους το έπραξαν, συνιστά εγκληματική πράξη που μπροστά της η τηλεοπτική φραπελιά είναι πταίσμα.
Η Μαίρη Παπαγιαννίδου δεν είναι πια μαζί μας, και εύχομαι, αν βρίσκεται κάπου, αν βρίσκονται κάπου οι άνθρωποι μετά από εδώ, να έχει αλαφρύνει από τον πόνο της ζωής της. Όμως ο χειμώνας του AIDS είναι ακόμα εδώ. Και θα είναι για πολύ καιρό ακόμα. Το να το αγνοήσεις, ή να το ξορκίσεις με μαντζούνια και βραβεύσεις, ισοδυναμεί με το να αντιληφθείς το αμμώδες έδαφος της παραλίας των διακοπών σου, ως κατάλληλο για την οικοδόμηση του χειμερινού σου σπιτιού. Την ώρα που η επιστήμη και τα χάπια, αυτά που αρνήθηκε η Μαίρη Παπαγιαννίδου και οι ομοϊδεάτες της, σου προσφέρουν τη στέγη και τη θέρμανση και τη σταθερότητα, για να επιβιώσεις υγιής, ακόμα και μέσα στις αντιξοότητες του χειμώνα. Και να μπορέσεις να απολαύσεις ζωντανός, πολλά ακόμα καλοκαίρια.