Δεν έχει ξεπεράσει τον θάνατο του πατέρα του, Αντώνη Βαρδή, τέσσερα χρόνια μετά, ο γιος του Γιάννης.
«Ημουν και είμαι το απόλυτο παιδί του μπαμπά μου και θα είμαι μέχρι να πεθάνω» δηλώνει ο Γιάννης Βαρδής σε συνέντευξή του στην Espresso.
Παράλληλα αναφέρεται στις τελευταίες, δύσκολες στιγμές του σπουδαίου δημιουργού.
Το καλοκαίρι του 2014 ο Αντώνης Βαρδής νοσηλευόταν στο νοσοκομείο ΥΓΕΙΑ στην Αθήνα, όπου απεβίωσε τα ξημερώματα στις 2 Σεπτεμβρίου σε ηλικία 66 ετών χάνοντας την μάχη με τον καρκίνο. Γυρνώντας πίσω τον χρόνο, θυμάται τις τελευταίες μέρες που έζησαν μαζί. «Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι ακόμα εκείνες τις τραγικές στιγμές. Γιατί όταν ένας άνθρωπος τόσο δυναμικός όσο ήταν ο πατέρας μου προσπαθεί να γίνει καλά και δεν τον βοηθάει ο οργανισμός του, αυτό είναι πολύ θλιβερό. Και η μοίρα τον χτύπησε στα αδύνατα σημεία του, που ήταν οι φωνητικές του χορδές και η αριστερή του πλευρά... Δεν μπορούσε να μιλάει και δεν μπορούσε να πιάσει κιθάρα. Ηταν δύο “χτυπήματα” που του στοίχισαν πολύ στην ψυχολογία του. Για ενάμιση χρόνο που εκείνος “πάλευε” εγώ ήμουν έντονα φορτισμένος συναισθηματικά. Απλά προσπαθούσα να μην το δείξω».
Ο Γιάννης Βαρδής μιλάει στην espresso και για την άρνησή του να επισκεφτεί το μνήμα του τα πρώτα χρόνια μετά τον θάνατό του, περιγράφοντας μια σχεδόν μεταφυσική εμπειρία που είχε.
«Η αλήθεια είναι ότι δεν πηγαίνω πολύ συχνά στο μνήμα του πατέρα μου. Τον είχα δει πριν από μερικούς μήνες στον ύπνο μου και μου είχε πει: “Είμαι παντού. Τζάμπα πηγαίνεις”. Ομως μην ξεχνάς ότι μένω στο σπίτι όπου μέναμε μαζί και έχω καθημερινά την ενέργειά του κοντά μου. Του... μιλάω καθημερινά, σαν να είναι εκεί. Τον νιώθω κοντά μου»
Με αφορμή το ολοκαίνουργιο τραγούδι «Μια ζωή θα είσαι εδώ» που κυκλοφορεί, με τις φωνές και των δύο ο Γιάννης Βαρδής λέει: «Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο στούντιο και τον άκουσα να τραγουδάει πήγα να κλάψω. Αλλά είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να τελειώσει η ηχογράφηση. Και έκανα μεγάλη προσπάθεια. Και όταν τελείωσε η ηχογράφηση, λύγισα. Κάθε φορά που το ακούω, κλαίω και νιώθω πολύ έντονα την έλλειψη της παρουσίας του».
Για την ιστορία το «κοινό τραγούδι» με τον πατέρα του, προέκυψε ως εξής: Την ώρα που ο Γιάννης ηχογραφούσε το τραγούδι ανακάλυψε πως υπήρχε ηχογράφηση και από τον πατέρα του, με τον οποίο, μάλιστα, τραγουδούσαν στον ίδιο τόνο. Έτσι, αποφάσισε να το μοιραστεί με το κοινό.