Οι νέοι Μεσσίες της μαύρης μουσικής με πολιτικό, μαχητικό στίχο έχουν κυρίως λευκό ακροατήριο και ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν τον πρώτο δίσκο τους σε ροκ εταιρία.
Το όνομα Shabazz Palaces μπορεί να «παίζει» ιντερνετικά εδώ και δυο χρόνια και αυτή τη στιγμή να θεωρείται από τα πιο σημαντικά αμερικάνικα χιπ χοπ σχήματα, ο «εγκέφαλος» όμως που κρύβεται πίσω τους, ο Palaceer Lazaro, δεν είναι καθόλου νέος στο κουρμπέτι. Mέλος του πολύ πετυχημένου jazz rap τρίο στις αρχές των ’90s, των Digable Planets, με βραβείο Grammy και τρομερή δυναμική όταν το 1993 κυκλοφορούσαν το «Rebirth of Slick (cool like dat)» -τότε τον έλεγαν Ishmael “Butterfly” Butler-, αποφάσισε να αποσυρθεί απογοητευμένος όταν η ΕΜΙ έσπασε το συμβόλαιο μαζί τους λίγο πριν κυκλοφορήσουν το «Blowout Comb», θεωρώντας ότι παραήταν πολιτικό. Ο Lazaro –που σήμερα είναι σχεδόν 40άρης- για μια δεκαετία ασχολήθηκε με διάφορα μικρά project, όλα άγνωστα και περιορισμένα στα συνοικιακά νεοϋορκέζικα κλαμπ (το πιο γνωστό απ’ αυτά ήταν οι Cherrywine), ενώ πέρσι δήλωνε στο Pitchfork ότι πάντα του άρεσε να ζει στις «σκιές». Πρόσφατα ο Lazaro απόκτησε κι άλλη μια ιδιότητα που προέκυψε μετά την φασαρία που προκάλεσε το «A Sufi and a Killer»: για τη γενιά του Pitchfork είναι «ο ξάδερφος του Gonjasufi», κάτι που τον εκνευρίζει όταν του το αναφέρουν (και δικαιολογημένα).
Όταν πριν από δύο χρόνια εμφανίστηκαν τα δύο EP των Shabazz Palaces όλοι μιλούσαν για «αναγέννηση» στο είδος, μια πιο σκοτεινή δηλαδή έκδοση του jazz χιπ χοπ της χρυσής εποχής των Digable Planets, με πιο βαρύ μπάσο, έντονα dub στοιχεία και ’70s synths. Η υποδοχή των δύο EP από το «ψαγμένο» κοινό και τα αμερικάνικα έντυπα ήταν σχεδόν θριαμβευτική. Τόσο, που η Sub Pop, μία εταιρία που συνδέθηκε με το grunge και που δύσκολα υπογράφει ονόματα που ο ήχος τους δεν είναι «ροκ», ζήτησε να κυκλοφορήσει το πρώτο άλμπουμ τους. Το Black Up δεν είναι το μόνο «διαφορετικό» άλμπουμ που κυκλοφορεί η Sub Pop, είναι όμως το πρώτο χιπ χοπ…
Το Black Up που κυκλοφορεί στο τέλος Ιουνίου (ήδη έχει διαρρεύσει σε mp3) είναι πραγματικά ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που εμφανίστηκαν τους τελευταίους μήνες και ήδη μεγάλη διαδικτυακή «επιτυχία», παρόλο που δεν υπάρχει ακόμα στην αγορά (ήταν να βγει το Μάιο, αλλά η Sub Pop αποφάσισε να καθυστερήσει για ένα περίπου μήνα την κυκλοφορία του). Επιτυχία για το 2011 δεν θεωρούνται μόνο οι πωλήσεις, επιτυχία είναι η υποδοχή και τα σχόλια του κοινού και οι προοπτικές που έχεις να γεμίσεις μεγάλους χώρους με τα live σου. Οι Shabazz Palaces έχουν πολύ δυνατό fan base, παρόλο που ποτέ δεν έφτιαξαν MySpace και δεν πολυσυμπαθούν τα social media, τις συνεντεύξεις και τις φωτογραφίσεις. Και για το Black Up ακούγονται μόνο τα καλύτερα. Μπορεί από κάποιους να έχει θεωρηθεί πιο εύκολο και «εμπορικό» από τα δύο EP που προηγήθηκαν, είναι όμως το άλμπουμ που θα επαναφέρει τον Lazaro στην πρώτη γραμμή και στις ημέρες του Cool Like Dat.
«Προτιμάω να μην δίνω συνεντεύξεις», λέει ο Lazaro. «Όλοι το νιώθουμε ότι αυτή η εποχή -που το περιεχόμενο οδηγεί στην πληροφορία- δεν είναι ενδιαφέρουσα. Δεν είναι μοναδική. Καμία από τις ερωτήσεις που σου κάνουν δεν είναι αποκαλυπτική. Επίσης, είναι δύσκολο να εκφράσεις σε ερωταπαντήσεις κάτι τόσο σχετικό, όπως είναι αυτό που συμβαίνει ή τι γίνεται η μουσική που φτιάχνεις. Το βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρον όταν οι άνθρωποι που τους αρέσει η μουσική που φτιάχνεις, λένε αυτό που σκέφτονται αντί να ρωτάνε γι’ αυτή. Έχουμε αφήσει σε γραφιάδες, μπλογκ και τέτοια σκατά να λένε ό,τι τους έρθει για όσα ακούνε».
Η στάση του Lazaro απέναντι στα μπλογκ μπορεί να μην είναι εχθρική, δεν είναι ωστόσο από τους μουσικούς που κολακεύουν τα νέα μέσα. Απόδειξη: η εμφάνιση των Shabazz Palaces στο live που οργάνωσε το Gorilla vs Bear και μάζεψε ένα κοινό κυρίως λευκό (σε σαρωτικό ποσοστό 95%).
Ο δίσκος -που είναι γεμάτος μελωδίες που σου κολλάνε και μπορείς να σφυρίζεις για ώρες- περιέχει τουλάχιστον 5 κομμάτια που σε άλλες εποχές θα σάρωναν αν κυκλοφορούσαν σε single και ένα από τα κομμάτια της χρονιάς, το «Swerve... The Reeping of all that is Worthwhile (noir not withstanding)» που θυμίζει έντονα το «Cool Like Dat»…
Οι πολιτικοί στίχοι που κρύβονται πίσω από τους cool ρυθμούς και τις εθιστικές μελωδίες θυμίζουν τη μαχητικότητα των Public Enemy και των X Clan προ εικοσαετίας, παρόλο που είναι καλυμμένοι πίσω από ένα χαλαρό «περιτύλιγμα» και είναι δύσκολο να τους προσέξεις αν δεν τους ακούς προσεκτικά. Μπορεί να μην ουρλιάζουν «fight the power», αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι είναι το ίδιο δυναμικοί και μπορούν να εκφράσουν μια ολόκληρη γενιά που δύσκολα βρίσκει τρόπους να εκτονωθεί. Όταν το κάνει όμως, το κάνει για τα καλά…