Εγκάρδιος αποχαιρετισμός, αλλά ... αποχαιρετισμός: Ο Ερνέστο Βαλβέρδε δήλωσε κι επισήμως ότι αποχωρεί από την Ελλάδα. Οι φίλοι του Ολυμπιακού ξέρουν ότι φεύγει ένας από τους καλύτερους προπονητές που δούλεψαν ποτέ στην ομάδα τους – κατά πολλούς ο καλύτερος!
«Τρία χρόνια είναι πολύς χρόνος και στη ζωή και στο ποδόσφαιρο", είπε συγκινημένος και με κάποια ... φιλοσοφική διάθεση ο Ερνέστο. Υπογράμμισε ακόμη: "Ο λόγος για τον οποίο φεύγω είναι προσωπικός και αφορά μόνο εμένα".
Κανείς δεν γνωρίζει εκ των προτέρων πόσες επιτυχίες θα πιστωθεί συνολικά ο Βαγγέλης Μαρινάκης, με την ιδιότητα του προέδρου του Ολυμπιακού. Ήδη όμως του αναγνωρίζουν όλοι μία πολύ σημαντική: Την επιμονή του να φέρει πάλι τον Ερνέστο Βαλβέρδε στους «ερυθρόλευκους». Ευθύς μόλις ανέλαβε την ομάδα, ο Βαγγέλης Μαρινάκης ταξίδεψε στην Ισπανία και κατόρθωσε να πείσει τον Βάσκο προπονητή να επανέλθει στον Πειραιά.
Η επιτυχία αυτή του ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού μπορεί να αποδειχθεί σημαντικότερη και από την κατάκτηση των δυο «συναπτών» πρωταθλημάτων: Εάν οι ιδέες του όποιου νέου προπονητή - είτε είναι Ισπανός είτε όχι, είτε θα έχει υποδειχθεί από τον ίδιο τον Βαλβέρδε είτε όχι- αποδειχθούν «συμβατές» προς τη φιλοσοφία του Βάσκου, τότε ο Ολυμπιακός μπορεί να εμπεδώσει σε βάθος χρόνου τα αγωνιστικά στοιχεία που του προσέδωσε ο Ερνέστο. Στοιχεία που συνδύασαν σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό την ουσία και το ελκυστικό ποδόσφαιρο – πάντα για τα μέτρα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Η ποδοσφαιρική του φιλοσοφία
Το «ποδόσφαιρο δημιουργίας», το «πρέσινγκ από ψηλά», η κινητικότητα στην επίθεση ήταν χαρακτηριστικά όλων των ομάδων, στις οποίες έχει εργαστεί ο Βαλβέρδε. Με αυτό το θεαματικό στιλ ποδοσφαίρου ο Βάσκος οδήγησε τη «μικρομεσαία» ισπανική Εσπανιόλ στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Έτσι πέτυχε σε όλες τις ομάδες τις οποίες ανέλαβε, εξαιρουμένης μόνο της Βιγιαρεάλ – εκεί ο Ερνέστο θέλησε να τα αλλάξει όλα, αμέσως κι επιπλέον δεν τον ευνόησαν διάφορες συγκυρίες.
Στην Ελλάδα, όμως, κατά κανόνα θεωρούνται ... δέσμιοι εμμονών όσοι ξένοι προπονητές έχουν αποκρυσταλλωμένη αγωνιστική φιλοσοφία και ξεκάθαρο όραμα για το ποδόσφαιρο που θέλουν να παίζουν οι ομάδες τους. Το κλισέ «δεν ξέρουν την ελληνική νοοτροπία» στην ουσία καλύπτει τη ροπή προς την προχειρότητα και το ευκαιριακό. Είναι χαρακτηριστικό ότι κάποτε, το 1986, τερματίστηκε ταχύτατα η συνεργασία του Παναθηναϊκού με τον Τόμισλαβ Ίβιτς, τον «πατριάρχη» του – επαναστατικού, τότε- συστήματος «3-5-2», διότι η διοίκηση των «πράσινων» έκρινε πως η ομάδα δεν θα αφομοίωνε τις ιδέες του. Σε άλλους συλλόγους, ο – μακαρίτης, πλέον- Τόμισλαβ μεγαλούργησε...
Η δύσκολη συνύπαρξη με τον Σωκράτη Κόκκαλη
Αυτός ακριβώς ήταν ο βαθύτερος λόγος, για τον οποίο η συνεργασία του Βαλβέρδε με τον Σωκράτη Κόκκαλη περιβαλλόταν από «σύννεφα», μολονότι ο Βάσκος ήταν πάντοτε άψογος στους επαγγελματικούς του χειρισμούς και απέφευγε οτιδήποτε θα μπορούσε να «βγάλει προς τα έξω» μια εικόνα ασυνεννοησίας στα εσωτερικά της ομάδας. Ο κ. Κόκκαλης ανέκαθεν πίστευε ότι ο προπονητής είναι – ή πρέπει να είναι—ένας ... αναγκαστικός ενδιάμεσος ανάμεσα στον πρόεδρο και τους παίκτες, τις δυο βασικές «συνιστώσες» μιας ομάδας.
Η υποτίμηση του προηγούμενου ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού προς το ... θεσμό του προπονητή έγινε πασιφανής, με τις δηλώσεις που έκανε στον απόηχο του πρώτου «αποχαιρετισμού» του Βαλβέρδε. Τότε ο κ. Κόκκαλης είπε πως η ομάδα χρειάζεται ένα προκαθορισμένο, σταθερό αγωνιστικό σύστημα, καθώς και ότι οι εκάστοτε προπονητές οφείλουν να δεσμεύονται από αυτό. Ο κ Μαρινάκης δεν έχει τέτοιες απόψεις για το ποδόσφαιρο κι έτσι η συνεργασία του με τον Βάσκο αποδείχθηκε ιδανική.
Ξεπέρασε σκοπέλους...
Έως ότου κερδίσει την αμέριστη αναγνώριση των οπαδών, των φιλάθλων, αλλά και του – συνήθως δύστροπου με τους ξένους προπονητές – αθλητικού Τύπου, ο Βαλβέρδε κατάφερε να υπερπηδήσει πολλά εμπόδια. Όταν ήλθε στον Ολυμπιακό, πολλοί του χρέωσαν τον αποκλεισμό από την Ανόρθωση- κι ας ήταν φανερό πως η ομάδα τότε πλήρωσε κυρίως την τεράστια χρονική καθυστέρηση, με την οποία έγιναν οι μεταγραφές. Όταν ο Ολυμπιακός δεν κέρδιζε, ο Τύπος ανίχνευε «διαχειριστικά λάθη» του Βαλβέρδε, ακόμη και σε ματς στα οποία οι παίκτες του Ολυμπιακού είχαν χάσει ευκαιρίες «με το τσουβάλι».
Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Βάσκου, όμως, ήταν άλλο: Κατόρθωσε να λάμψει σε ένα ποδοσφαιρικό στερέωμα, το οποίο εν γένει, ακόμη κι αν δεν το ομολογεί, αρνείται να κατανοήσει τον «ποδοσφαιρικό πολιτισμό» που αντιπροσωπεύει ο Ερνέστο. Ο Βάσκος δεν δίσταζε να καταδικάσει ασχήμιες οπαδών της ομάδας του – στο περσινό ντέρμπι με τον ΠΑΟ, στο Φάληρο. Δεν μεμψιμοιρούσε για τη διαιτησία, δεν κατέφευγε σε υπερβολές, δεν υποτιμούσε ποτέ τους αντίπαλους προπονητές και τις αντίπαλες ομάδες.
Χάρη στο Βαλβέρδε ο Ολυμπιακός έγινε ομάδα στην κυριολεξία- δίχως να διαθέτει τα υπέρλαμπρα αστέρια που είχε στις εποχές των Ζιοβάνι, Καρεμπέ, Ριβάλντο, κλπ. Χάρη στον Βαλβέρδε, ο Ολυμπιακός απέκτησε σταθερό χαρακτήρα στα ευρωπαϊκά ματς – κι όχι μόνο στα εντός έδρας, όπως πχ επί Μπάγεβιτς. Είναι βέβαιο ότι θα λείψει πολύ και από το Ολυμπιακό και από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και η αξία του ως προπονητή, αλλά και το ήθος του.