Δημοσία δαπάνη θα γίνει την Τετάρτη, στις 15.00, η κηδεία του συγγραφέα Γιώργου Σκούρτη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.
Ο Γιώργος Σκούρτης πέθανε σε ηλικία 78 ετών. Είχε γράψει πολλά θεατρικά έργα, διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα, σενάρια καθώς και στίχους τραγουδιών. Συνεργάτες, φίλοι ή και θαυμαστές του έργου του αποχαιρετούν με θλίψη τον λογοτέχνη.
Θέατρο Τέχνης: Δυσαναπλήρωτο κενό
Το Θέατρο Τέχνης αποχαιρετά με θλίψη τον σπουδαίο συγγραφέα Γιώργο Σκούρτη. To έργο του υπήρξε άρρηκτα συνδεδεμένο με το Θέατρο Τέχνης και την ιστορία του.
O Γιώργος Σκούρτης πρωτοεμφανίστηκε στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν με τους «Νταντάδες» το 1970. Ακολουθούν τα έργα «Οι μουσικοί» τη θεατρική περίοδο 1972-73, «Καραγκιόζης παρά λίγο Βεζίρης» το 1976-77, «Κομμάτια και θρύψαλα» το 1976-77, «Που πάει το λεωφορείο...» το 1978-79, «Οι εκτελεστές» το 1988-1989 και το 2001-2002 και «Οι ηθοποιοί» το 2008-2009. Το κενό του Γιώργου Σκούρτη για τα ελληνικά γράμματα και το ελληνικό θέατρο είναι δυσαναπλήρωτο.
Ζορμπά: Ώρες αναστοχασμού, για το ελληνικό θέατρο και τον νεοελληνικό πολιτισμό
Σε συλλυπητήριο μήνυμα για τον θάνατο του συγγραφέα, το υπουργείο Πολιτισμού αναφέρει: «Ώρες αναστοχασμού, για το ελληνικό θέατρο και τον νεοελληνικό πολιτισμό, φέρνει ο θάνατος του, ξεχωριστού, θεατρικού συγγραφέα και μυθιστοριογράφου, Γιώργου Σκούρτη. Γεννημένος στην Αθήνα του 1940, ο Γιώργος Σκούρτης πέθανε σε ηλικία 78 χρόνων και μας κληροδότησε ένα πολυποίκιλο έργο με 20 και πλέον θεατρικά έργα και δεκάδες λογοτεχνήματα. Το ΥΠΠΟΑ ανακοινώνει ότι η κηδεία του θα γίνει δημοσία δαπάνη.
Είχε μια οργή μέσα του, από τα νεανικά του χρόνια, που τον κατάτρωγε και τον καθοδηγούσε. Είναι φανερή στα πρώτα του έργα - στις Νταντάδες (1970) - και ήταν εξίσου φανερή στα τελευταία του έργα - Ο Σαίξπηρ ζει στο καταφύγιο (2013). Δεν ήταν οργή ενάντια στην αδικία της ζωής - φυσικά η ζωή είναι άδικη - αλλά ενάντια στις ανισότητες και κυρίως ενάντια στην αλαζονεία της εξουσίας.
Η σύγκρουση εξουσίας-ατόμου, το κυρίαρχο στοιχείο που διαπερνά το έργο του, είναι δοσμένο σε ρεαλιστική, τολμηρή, γλώσσα που σοκάρισε και προβλημάτισε το θεατρικό και αναγνωστικό κοινό, με την αμεσότητά της θεματογραφίας της, στη διάρκεια των 40 και πλέον ετών, από το 1970 έως το 2013. Το έργο του, ειδικά σήμερα, είναι μια αλληγορία της κοινωνικής και υπαρξιακής κατάστασης, προσωποποιημένη στους χαρακτήρες των έργων του.
Αν έχουμε κάτι να μάθουμε από το έργο του είναι, όπως είπε ο ίδιος χαρακτηριστικά, «για να μάθεις, πρέπει ήδη να ξέρεις». Να ξέρεις τις γνώσεις σου, θα ήθελε να προσθέσει. Και σε αυτήν του είδους την αυτογνωσία προσπάθησε να συνεισφέρει με το έργο του. Στους Ηθοποιούς μας υποδεικνύει πιο καθαρά το δρόμο που θα μας οδηγήσει να υπάρξουμε καλύτεροι και για τους εαυτούς μας και για τους άλλους, που μπορεί αλλά και που μπορεί να μην έχουν φτάσει στο ίδιο στάδιο αυτογνωσίας με μας.
Ο Γιώργος Σκούρτης έκφρασε, χωρίς φόβο, τους μύχιους φόβους μας και τις βαθύτερες επιθυμίες και ελπίδες και αγώνες μας. Η συνεισφορά του, ειδικά στο θέατρο, είναι εξέχουσα. Ο θάνατος του αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην πολιτιστική ζωή του τόπου.
Η υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Μυρσίνη Ζορμπά, εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια προς την οικογένειά του και τους οικείους του».
ΚΘΒΕ: «Πλούτισε» τα ελληνικά γράμματα
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος εκφράζει τη βαθιά του θλίψη για την απώλεια του Γιώργου Σκούρτη, ενός σπουδαίου λογοτέχνη και θεατρικού συγγραφέα που «πλούτισε» τα ελληνικό γράμματα και σφράγισε με την τολμηρή γραφή του και το ελεύθερο πνεύμα του το νέο Ελληνικό Θέατρο, επηρεάζοντας τους μετέπειτα θεατρικούς συγγραφείς.
Ο Γιώργος Σκούρτης γεννήθηκε το 1940 στην Αθήνα. Πρωτοεμφανίστηκε το 1970 στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν με το έργο «Οι νταντάδες», ένα έργο-σταθμό της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας, και ακολούθησαν πολλά και σημαντικά θεατρικά έργα του.
Έγραψε πολλά θεατρικά έργα, μυθιστορήματα, διηγήματα, στίχους τραγουδιών, σενάρια και δεν σταμάτησε μέχρι το τέλος να είναι ενεργός και δημιουργικός. Επίσης, είχε σκηνοθετήσει όλα του τα θεατρικά έργα, στη σκηνή, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο. Έχει ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία και έχει υπογράψει μεταφράσεις του Αριστοφάνη και του Σαίξπηρ.
Με το μυθιστόρημα «Mπαρμπα-Tζωρτζ... Mια φορά ήταν ένας μόνος του» (1980) και εν συνεχεία, τα αφηγήματα «Aυτά κι άλλα πολλά» (1981) και «Ιστορίες με πολλά στρας» (1989) δημιούργησε «τομή» στο μέχρι τότε ελληνικό λογοτεχνικό πεδίο. Ο ποιητικός του κύκλος «Μετανάστες» έχει μελοποιηθεί από τον Γιάννη Μαρκόπουλο και περιγράφει με τον πιο αυθεντικό τρόπο την μοίρα χιλιάδων Ελλήνων που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στις φάμπρικες της Δύσης. Το λόγο του φέρουν το «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί», κορυφαίο αντιπολεμικό τραγούδι, σε ερμηνεία Νίκου Ξυλούρη… μέχρι και ο «Ανεπανάληπτος» σε μουσική του Κώστα Καράλη και ερμηνεία του Τόλη Βοσκόπουλου, ενδεικτικό της πολυδιάστατης γκάμας του.
Είχε διατελέσει Πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων.
Συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ στις εξής παραστάσεις:
«Εφιάλτες» του Γιώργου Σκούρτη, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζηβανού (2005)
«Κύκλωπας» του Ευριπίδη, σε μετάφραση Γιώργου Σκούρτη και σκηνοθεσία Γιώργου Αρμένη (1988)
«Νεφέλες» του Αριστοφάνη, σε μετάφραση Γιώργου Σκούρτη και σκηνοθεσία Έρσης Βασιλικιώτη (1986)
«Νεφέλες» του Αριστοφάνη, σε μετάφραση Γιώργου Σκούρτη και σκηνοθεσία Γιώργου Ρεμούνδου (1978)
Εκδόσεις Καστανιωτη: Ενα σπουδαίο ταξίδι στην πεζογραφία
Ο Γιώργος Σκούρτης, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες δημιουργούς, πέθανε την Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018, ολοκληρώνοντας ένα σπουδαίο ταξίδι στην πεζογραφία και στο θέατρο που κράτησε περισσότερο από σαράντα χρόνια.
Ποτάμι: Χάνεται ένας διακριτός άνθρωπος της πόλης- ή μάλλον του άστεως
O Γιώργος Σκούρτης θεράπευσε πολλά είδη λόγου, αλλά ας μας επιτραπεί να τον θυμόμαστε για τα θεατρικά του. Άλλωστε από αυτό το είδος ξεκίνησε, το 1970, με τις εμβληματικές Νταντάδες του. Ακολούθησε την ίδια δύσκολη εποχή η συνεργασία με το Ελεύθερο Θέατρο, όαση ελεύθερης έκφρασης και βάλσαμο στα χρόνια της Χούντας.
Τα μοτίβα του έπειτα δεν άλλαξαν: δυσπιστία στην εξουσία, ανατομή των υπαρξιακών αναζητήσεων του σύγχρονου ανθρώπου. Θα γραφούν πολλά για το έργο του. Ας μείνουμε στο ότι φεύγει, χάνεται ένας διακριτός άνθρωπος της πόλης- ή μάλλον του άστεως. Της Αθήνας του που δεν άφησε ποτέ και δεν έπαψε ποτέ να εξερευνά, ένας άνθρωπος του καιρού του και της πόλης του. Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του.