Αν η Carrie Bradshaw ήταν μάνα

Μου προκαλούσε πάντα μεγάλη εντύπωση το γιατί στο σενάριο του Sex And The City δεν προβλέφθηκε ποτέ να γίνει η Carrie μάνα. Δηλαδή, εντάξει, για τη Samantha το καταλάβαινα, τέτοιο σεξ απίλ δεν μπορεί να δαμαστεί από κανέναν πλακούντα, ο χαρακτήρας αυτός είχε τόσο ξέχειλο σεξ που θα ήταν έως και βέβηλο για την έννοια «μάνα».Για κάποιους, τέλος πάντων. Αλλά η Carrie; H Carrie ήταν μονογαμική, ρομαντική, βαθιά πιστή (εκτός με τον κακομοίρη τον Aidan, αλλά η εξαίρεση ξέρετε τι τον κάνει τον κανόνα: τον επιβεβαιώνει βρε κουτά), κρατούσε τις σχέσεις της με νύχια και δόντια, και, εν κατακλείδι, πάντα, 6 σεζόν και 2 ταινίες, από το 1998 ως το γαμω2011, μόνο τον Mr.Big ήθελε. Τι καλύτερο από ένα μωράκι λοιπόν, να σφραγίσει την ευτυχία της επιτυχημένης επαγγελματικά, στεριωμένης συναισθηματικά, πανέτοιμης βιολογικά, πρωταγωνίστριας;Και φέτος κατάλαβα. Και η επιφοίτηση δεν είχε να κάνει μόνο με τα φρικτά, απαραιτήτως γλυκούτσικα, ρούχα εγκυμοσύνης που η Carrie δεν θα καταδεχόταν ούτε να φτύσει. Το να έχεις μωρό είναι η Νέμεσις στη fashionista μέσα σου. Η Μήδεια που πνίγει χωρίς έλεος την κοκέτα εαυτό σου. Ο Charles Manson, με πολυάριθμα θύματα τη μόδα, το στάιλινγκ και τη φιλαρέσκεια, τα οποία σφαγιάζει αδίστακτα. Και ναι, χρησιμοποιώ αυτούς τους παραλληλισμούς για να στο κάνω όσο πιο γλαφυρό μπορώ. Το πέτυχα;Πριν έρθει η μέρα της επιστροφής με το μωρό στο σπίτι, με θυμάμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι του μαιευτηρίου, να πίνω καφέ μασουλώντας κρουασάν το πρωί, να τρώω σολομό το μεσημέρι και να τσιμπάω ψητές πατατούλες το βράδυ (τι θέλεις τώρα, έτρωγα πολύ, εντάξει;) έχοντας στο μυαλό μου τι θα βάλει το μωρό στην πρώτη του έξοδο στον αληθινό κόσμο και πόσο κουλ θα ήταν η μαμά του (εγώ) με το λίγο μποέμ, λίγο ροκ ανσάμπλ της, σαν θα εμφανιζόταν σε σλόου μόσιον στο πλατύσκαλο της κλινικής, φρέσκια σαν ψάρι στο Βαρούλκο και χαμογελαστή σαν ημίγυμνη στάρλετ στις Κάννες. Μάντεψε: τίποτα από αυτά δεν συνέβη.Το πλάνο που σκηνοθέτησε κρατώντας την κοιλιά της από τα γέλια η πραγματικότητα, περιλάμβανε ένα μωρό που αρνιόταν να κάτσει να το ντύσω, έκλαιγε γοερά, και μόλις τελικά κατάφερα να του φορέσω το σινιέ φορμάκι (πράγμα που κράτησε κανα μισάωρο επειδή ως άσχετη φοβόμουν να περάσω το χεράκι του από το μανίκι μην προξενήσω τίποτα διαστρέμματα), εκείνο είχε πεινάσει και έπρεπε να θηλάσω, και, ξαναμάντεψε: το α λα Blair Waldorf μπλουζάκι με τεράστιο φιόγκο, να κάνει λίγο maternity, που είχα διαλέξει, δεν βόλευε. Για να μη στα πολυλογώ, το δωμάτιο άδειασε, το δωμάτιο ξαναετοιμάστηκε, η επόμενη λεχώνα σχεδόν καραδοκούσε απ’ έξω και ΕΓΩ ήμουν ακόμα ΕΚΕΙ, θέλοντας απλά να πάω σπίτι μου, να βγάλω το αμπίρ της Μπλερ και τα λεοπάρ μποτάκια, να βάλω τις πιτζάμες μου και να κοιμηθώ. Το τελευταίο, ερμ, δεν έγινε.Το μωρό στο σπίτι είναι σαν να είσαι τηλεστάρ και να σε ανέλαβε ένας κακός στιλίστας πληρωμένος από τους απέναντι για να σε καταστρέψει. Είχα βάλει πείσμα ότι, ως λεχώνα, θα κυκλοφορούσα στο σπίτι με στάιλινγκ Linda Enavgelista στο Freedom του George Michael: φαρδιά πουλόβερ, κολάν και μπαλαρίνες, που σημειολογεί κάτι cosy και μαλακό, αλλά ταυτόχρονα κομψό με έναν κλασικό Audrey τρόπο. Φυσικά, ήταν ζήτημα (ελάχιστου) χρόνου να αγκυροβολήσω για πάντα στο κιτ πιτζάμα (φαρδουλή και όχι σατέν, για να μη γλιστράει το μωρό κατά τον θηλασμό) – παντόφλα, έξτρα προσθήκη ζακέτα συζύγου και μαλλιά αγγελοκρουσμένης Αστέρως στο φέρι για Σύρο-Τήνο-Μύκονο όταν περνάει από Κάβο Ντόρο. Στη θέση των στρινγκ άπλωνα σουτιέν θηλασμού μεγέθους τεντόπανου πριμαβέρα και η κλεψύδρα της ολικής καταστροφής της σεξουαλικής μου ζωής άδειαζε λίγο γρηγορότερα από αυτήν της ολικής καταστροφής του γούστου.Φαντάσου τώρα την Carrie. Όσο και να θέλει να είναι ο παλιός επιδραστικός και μοντέρνος εαυτός της, στον βωμό του ρεαλισμού τα σινιέ θα είχαν αντικατασταθεί από φόρμες γεμάτες γουλίτσες, οι βόλτες στο Μανχάταν θα συνοδεύονταν από ένα αεροδυναμικό μεν, βαρύ για να το σπρώχνεις με Μανόλο δε, καρότσι, και ο μάρσιπος δεν θα ήταν καν εναλλακτική, με τόσους συνειρμούς γκρουβαλοσύνης και Γαύδου που κουβαλάει. Οι έξοδοι για κοκτέιλ και φαγητό στην αληθινή μετά μωρού ζωή είναι αυστηρά χρονομετρημένες: τη στιγμή που το μωρό τελειώνει την ιεροτελεστία του φαγητού, που περιλαμβάνει ρεψίματα και αλλάγματα (ναι, μπορεί να κάνει ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ παράλληλα με το φαΐ) η Carrie θα έπρεπε μέσα σε ένα τέταρτο να ντυθεί/βαφτεί/ξεπορτίσει, υπό τον όρο ότι θα είχε ήδη μπανιαριστεί και αποτριχωθεί στο διάστημα μεταξύ δύο ταϊσμάτων. Αυτό σημαίνει ότι ο χρόνος να πειραματιστεί κανείς με το σετάρισμα και τους συνδυασμούς που έκαναν την Patricia Field είδωλο είναι ένα κλάσμα λεπτού, και άρα τα ευφάνταστα αφήνονται στην άκρη για να καταλήξει η ηρωίδα στο μαύρο φόρεμα/σκονάκι και τα σετάκια που έχει φορέσει άλλο ένα εκατομμύριο φορές και είναι μπανάλ αλλά ασφαλή. Φυσικά το μακιγιάζ είναι μια τέχνη που η Carrie θα πρέπει να μάθει από την αρχή, αυτή τη φορά στη νέα πίστα με κωδικό όνομα «εν κινήσει» - σε εσένα, μάνα που δεν ζεις μέσα στα ταξί του Μανχάταν, εύχομαι από καρδιάς να είσαι συνοδηγός. Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, αυτό που αφήνεις οριστικά πίσω είναι το τέλειο περίγραμμα του κόκκινου κραγιόν, που πάντα θα θυμάσαι με νοσταλγία όταν θα σε κοιτάζεις στις τζαμαρίες και θα σε περνάς για την μασκότ των Mc Donald’s.Για μια-δυο κρίσιμες σεζόν, που λες, η Carrie δεν θα μπορούσε να είναι η Carrie η γνωστή. Και η Carrie είναι η πρωταγωνίστρια, δεν μπορεί η ιστορία της, ως προσφάτως μάνας, να παίζει μπακγκράουντ όσο εσύ θα βλέπεις, πες, τους πήδους της Samantha. Αν όμως το SATC έπαιρνε παράταση για κανα δυο κύκλους ακόμα, όπως η αληθινή ζωή, τότε σίγουρα θα την έβλεπες κάπως να το έχει βρει το χαμένο mojo, σίγουρα με μπαλαρίνες και, πιθανότατα, ένα μωρό σε καρότσι με θήκη για τον φραπουτσίνο Starbucks, ξέρεις, για τη fashioνύστα της. Ιιιιιιχ, κρύο αστείο, το ήξερα.http://michalis-blender.blogspot.com/