Tον ανακάλυψε, τον πήρε μαζί της κι έγινε μια από τις σημαντικότερες γυναίκες της ζωής του. O Σαρλ Αζναβούρ που πέθανε πριν από έναν μήνα σε ηλικία 94 ετών, χρωστά πολλά στην Εντίθ Πιάφ που τον πίστεψε, τον στήριξε και τον οδήγησε να βρει τον δρόμο του, που δεν ήταν άλλος από τον δρόμο της επιτυχίας
Το 1946 έγινε η πρώτη γνωριμία τους, σε έναν παριζιάνικο χορό. Το 1949 στην δεύτερη συνάντησή τους, μέσα σε ένα στούντιο η Πιάφ είπε στον Αζναβούρ: «Φεύγω σε τρεις μέρες για τουρνέ. Ερχεσαι μαζί μου;». Και πήγε. Εκτοτε δεν χώρισαν ποτέ. Τον πήρε υπό την προστασία της, τον έσπρωξε να κάνει σόλο καριέρα αλλά και να δουλέψει πάνω στην φωνή του. Από την αρχή δεν του έκρυψε το γεγονός ότι δεν της άρεσε η εμφάνιση του, η όψη του, η μύτη του _κυρίως η μύτη του…
«Ημουν πολύ ευτυχισμένος μαζί της. Μοιραζόμασταν μια συνενοχή. Ημουν 26 χρόνων όταν με ανακάλυψε». Επέμενε να κόψει την μύτη του. Σε μια περιοδεία στη Νέα Υόρκη τον πήγε σε ένα πλαστικό χειρουργό. Ηταν απόλυτη. Κι εκείνος την άκουσε χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτό ήταν.
«Μου πλήρωσε την καινούργια του μύτη. Και είχε δίκιο. Μου άλλαξε την ζωή. Η μύτη μου ήταν ένα βάρος, μου βάραινε την ζωή». Κι έτσι ο Αζναβούρ άλλαξε για πάντα. Την ακολούθησε στις περιοδείες της μέχρι να έρθει η πρώτη του επιτυχία, το τραγούδι
«J’ me voyais déjà».
«Ηταν μια γυναίκα έξυπνη, καλλιεργημένη, που έγραφε υπέροχα τραγούδια. Με κοίταξε στα μάτια με θαυμασμό και με έκανε να πιστέψω στον εαυτό μου. Οχι, δεν υπήρξε καμιά ερωτική ιστορία μεταξύ μας, δεν ήμασταν ποτέ εραστές». Ο Αζναβούρ έλεγε ότι εκείνη του μιλούσε στον ενικό κι εκείνος στον πληθυντικό. «Εζησα στο σπίτι της, όχι μαζί της». Οκτώ χρόνια έμεινε στο διαμέρισμά της, στην περιοχή της Βουλόνης-Μπιγιανκούρ. Ηταν γραμματέας της, της έγραφε στίχους και μουσικές για τα τραγούδια της, μεταξύ άλλων την μεγάλη της επιτυχία «Plus bleu que tes yeux». «Κάποια από τα τραγούδια που της έγραψα τα αρνήθηκε _το μετάνοιωσε όταν, αργότερα, έγιναν επιτυχία από άλλους.
»Πως ήταν η καθημερινότητά μας; Γελούσαμε, τρώγαμε, ανακαλύπταμε… Οχι δεν κλαίγαμε, η Πιάφ δεν έκλαιγε. Ηταν αστεία.
»Γνώρισα όλους τους εραστές της. Μοιραζόμασταν μια σχέση, λίγο πιο κάτω από τον έρωτα, λίγο πιο πάνω από την φιλία. Τι μας ένωσε; Ο δρόμος _κι εκείνη κι εγώ ήμασταν λάτρεις το δρόμου. Τι της έδωσα εγώ; Τρέλα… Θυμάμαι ήταν η εποχή που είχα ανακαλύψει την τζαζ. Δεν της άρεσε. Την αμφισβητούσε. Σιγά-σιγά όμως την αγάπησε.
»Τι μου έδωσε εκείνη; Μου έμαθε την αγάπη του κοινού. Ηταν το πρώτο πράγμα που μου είπε: Αν θες να σ΄αγαπήσει το κοινό, πρέπει να το αγαπήσεις κι εσύ, να του ανταποδώσεις την αγάπη που σου δίνει, και εις διπλούν αν μπορείς. Μου έμαθε την πειθαρχία _ήταν πάντα πολύ πειθαρχημένη η ίδια. Μου έλεγε ότι θα γίνω σταρ. Πάντα μου το έλεγε. Μου έδειχνε τους σταρ της εποχής, και μου έλεγε “εσύ θα τους ξεπεράσεις”».
