Στη γαλήνια και πληκτική καθημερινότητα μίας μεγαλοαστικής οικογένειας στα προάστια του Κλίβελαντ στο Οχάιο, εισβάλλει μία φωτογράφος με την έφηβη κόρη της. Και γίνεται η αφορμή για να αποκαλυφθούν όλα τα μυστικά που οι προνομιούχοι των προαστίων κρύβουν σαν τα σκουπίδια στη πίσω αυλή τους. Το μυθιστόρημα «Μικρές Φωτιές Παντού» της Σελέστ Ινγκ μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Το Σέικερ Χάιτς δεν είναι απλά ένα όμορφο προάστιο. Έχει σχεδιαστεί μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια ώστε να αντανακλά την εικόνα της τάξης και της αρμονίας. Οι κάτοικοι του νιώθουν ασφάλεια μέσα σε ένα προσχεδιασμένο περιβάλλον όπου είναι απαγορευμένο οτιδήποτε το «άσχημο, το απρεπές και το καταστρεπτικό». Το Σέικερ Χάιτς, το προάστιο των προνομιούχων στο Κλίβελαντ του Οχάιο υπακούει σε άκαμπτους κανόνες. Και ένας από αυτούς είναι πως τα σκουπίδια δεν βγαίνουν ποτέ στη πρόσοψη κάθε σπιτιού. Οι κάτοικοι τα βγάζουν στις πίσω αυλές από όπου τα μαζεύουν με ειδικά σκούτερ οι υπάλληλοι του δήμου. Ο συμβολισμός είναι έκδηλος. Σε αυτήν την οργανωμένη κοινότητα μπορείς να κάνεις ότι επιθυμείς αρκεί να σέβεσαι πάντα τους κανόνες, να μην διαταράσσεις την επιφανειακή ειδυλλιακή ατμόσφαιρα.
Οι Ρίτσαρντσονς είναι μία οικογένεια, που όπως όλοι οι άλλοι γείτονες της. πιστεύει στη φιλοσοφία αυτής της τεχνητά οργανωμένης ουτοπίας. Έχουν μεγάλο εισόδημα, τέσσερα παιδιά, τέσσερα αυτοκίνητα, μία έπαυλη, ένα σκάφος, ουσιαστικά είναι η τυπική μεγαλοαστική οικογένεια στις ΗΠΑ της δεκαετίας του ενενήντα. Στα νιάτα τους συμμετείχαν στις διαμαρτυρίες κατά του πολέμου του Βιετνάμ, έκαναν διαδηλώσεις και κάπνιζαν μαριχουάνα. Τώρα ψηφίζουν Δημοκρατικούς, συμμετέχουν σε φιλανθρωπίες, είναι υπέρμαχοι της φυλετικής ισότητας και αρέσκονται να επιδεικνύουν την προοδευτικότητα τους. Όμως νιώθουν αμήχανα όταν συναναστρέφονται με ανθρώπους εκτός του κύκλου τους.
Την ίδια αμηχανία νιώθουν απέναντι σε μία περιπλανώμενη φωτογράφο και την έφηβη κόρη της οι οποίες νοικιάζουν ένα διαμέρισμα της οικογένειας στο ίδιο προάστιο. Και όταν χάρι σε αυτές, αρχίζουν να αποκαλύπτονται τα κρυμμένα μυστικά τους, αρχίζουν να αμφιβάλλουν για τους ίδιους τους κανόνες πάνω στους οποίους οικοδόμησαν την τέλεια ζωή τους.
Το «Μικρές φωτιές παντού» (εκδόσεις Μεταίχμιο, μετάφραση Ρίτα Κολαίτη) το δεύτερο μυθιστόρημα της Σελέστ Ινγκ –προηγήθηκε το «Όσα δεν σου είπα ποτέ» (εκδόσεις Μεταίχμιο)-κυκλοφόρησε πέρυσι στις ΗΠΑ, έγινε κατευθείαν μπεστ σέλερ και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Ενώ η ηθοποιός και παραγωγός Ρις Γουίδερσπουν απέκτησε τα δικαιώματα και ήδη γυρίζει μία μίνι τηλεοπτική σειρά βασισμένη σε αυτό.
Μοιάζει να έγινε πολύς θόρυβος για ένα βιβλίο που ασχολείται με τις αυταπάτες των προνομιούχων αμερικανών. Όμως ο θόρυβος δεν είναι τυχαίος. Πρώτα απ’ όλα η Ινγκ ξέρει καλά το περιβάλλον που περιγράφει. Κόρη μεταναστών από το Χονγκ Κονγκ, πριν βρεθεί για σπουδές στο Χάρβαρντ, έζησε την εφηβεία της στο Σέικερ Χάιτς. Έτσι μπορεί να περιγράψει από πρώτο χέρι την κεκαλυμμένη υποκρισία και τον υφέρποντα ρατσισμό της προνομιούχας τάξης. Από την άλλη η ιστορία της μόνο απλοϊκή δεν είναι. Μπορεί να ξεκινάει ως ένα τυπικό κοινωνικό δράμα αλλά πολύ σύντομα εξελίσσεται σε μία εμπνευσμένη κριτική μίας ναρκισσιστικής κοινότητας που αυτό που αντιπαθεί περισσότερο από όλα είναι τις ανεπιθύμητες αλλαγές που διασαλεύουν την υπάρχουσα τάξη.
«Θέλουμε πάντα να πιστεύουμε ότι είμαστε πιο προοδευτικοί, πιο ανεκτικοί, πιο ανοιχτόμυαλοι από όσο πραγματικά είμαστε» λέει η Ινγκ στις συνεντεύξεις της. «Όταν όμως αντιμετωπίζουμε ζητήματα σχετικά με το φύλο, τη φυλή ή την κοινωνική τάξη ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις ίδιες τις προκαταλήψεις μας». Κι αυτό ακριβώς περιγράφει και στο μυθιστόρημα της. Μία κοινότητα «που μοιάζει να ζει πραγματικά μία ευτυχισμένη ζωή» επειδή κρύβει τον κομφορμισμό της στη πίσω αυλή της, μαζί με τις οδυνηρές προσωπικές της ιστορίες.
