Η Ζέτα Μακρυπούλια, λίγο πριν της πρεμιέρα της, μιλάει για την σχέση της με το φαγητό, τα κιλά, την ομορφιά ενώ δεν διστάζει να δηλώσει πως «Εγώ και ο Μιχάλης καταλαβαίνουμε πια καλά ο ένας τον άλλον…»
Η ηθοποιός ανυπομονεί να επιστρέψει στο θέατρο και μιλάει για όλα σε μία εξομολόγηση στο ένθετο «Κ» της Καθημερινής και στην Τασούλα Επτακοίλη. Η Ζέτα Μακρυπούλια θα συμμετέχει στην παράσταση “Γιούγκερμαν” που ανεβαίνει από αυτή τη σεζόν στο θέατρο Πορεία. Το μυθιστόρημα που θεωρείται το πιο συναρπαστικό του Μ. Καραγάτση σκηνοθετεί ο Δημήτρη Τάρλοου, ενώ η πρεμιέρα αναμένεται να πραγματοποιηθεί στις 28 Νοεμβρίου.
Μαγειρεύετε στο σπίτι;
Βεβαίως. Μου αρέσει η μαγειρική και νομίζω ότι τα καταφέρνω καλά. Όταν έρχονται αγαπημένοι μας άνθρωποι στο σπίτι για φαγητό, συνήθως δεν τους σερβίρω μόνο ένα φαγητό.
Ποιο είναι το φόρτε σας;
Τα γεμιστά μου αρέσουν πάρα πολύ. Αλλά έχω μεγάλη γκάμα. Τώρα τελευταία, έφτιαξα για κάποιους vegan φίλους μου παστίτσιο χωρίς κιμά.
Μια γυναίκα στη σόουμπιζ είναι δεδομένο ότι λιμοκτονεί; Τι είναι για σας το φαγητό; Ενοχή ή απόλαυση;
Σίγουρα απόλαυση, το αγαπώ πολύ. Όμως, δεν έχω ψυχολογική εξάρτηση, όπως συμβαίνει σε μερικούς ανθρώπους που μέσω των γεύσεων αποζητούν τις συγκινήσεις και τις εναλλαγές που δεν έχουν στη ζωή τους. Αν και υπήρξε μια περίοδος, γύρω στα 25 μου, που είχα ξεφύγει: έφαγα πολλά μπέργκερ τότε! Είχα πάρει κάμποσα κιλά. Ίσως ήταν η πρώτη φορά που έκανα δίαιτα για να τα χάσω.
Πόσο σας απασχολεί η εικόνα σας;
Η εικόνα είναι μια παγίδα στην οποία λίγο ή πολύ πέφτουμε όλοι. Μεγάλωσα σε μια λαϊκή οικογένεια, με το άγχος τού τι θα πει ο κόσμος. Οι γονείς μου ήρθαν σε νεαρή ηλικία στην Αθήνα από το χωριό και έφεραν μαζί τους κατάλοιπα αυτής της νοοτροπίας, που ήταν εντονότερη κατά το παρελθόν. Τη μετέδωσαν και σ’ εμένα. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να την αποβάλω. Και, για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν έχω καταφέρει να απαλλαγώ εντελώς από αυτήν. Χρειάζεται καθημερινή άσκηση. Προσπαθώ να βάζω τον εαυτό μου σε μια συνθήκη αρμονίας: μόλις το μυαλό μου πάει στο τι θα πουν οι άλλοι, είναι σαν να βγαίνω από το κορμί μου και να γίνομαι παρατηρήτρια του εαυτού μου. Λέω: Ζέτα, αυτό είναι παλιό, δεν το χρειάζεσαι. Έτσι κάνω αυτό που πραγματικά θέλω.
Κατά καιρούς έχετε δεχτεί έντονη κριτική από μέρος των μίντια – και μπούλινγκ θα το έλεγα. Πού το αποδίδετε;
Σε αυτό θα ήθελα να απαντήσετε εσείς, γιατί καμιά φορά οι άλλοι βλέπουν πιο καθαρά τα λάθη μας από εμάς τους ίδιους. Πείτε μου τι δεν έκανα σωστά, σε τι έχω ενοχλήσει; Μπήκα σ’ αυτή τη δουλειά στα δεκατρία μου, συμμετέχοντας σε μια διαφήμιση. Η μία έφερε την άλλη, έτσι προέκυψε η πρώτη μου εκπομπή και σιγά σιγά φτάσαμε στο σήμερα. Είχα παντελή άγνοια για τον χώρο της σόουμπιζ. Ένα κορίτσι σ’ αυτή την ηλικία δεν έχει προλάβει καν να χτίσει την προσωπικότητά του. Ήμουν απόμακρη και φοβισμένη. Όταν έγινα λίγο πιο γνωστή και άρχισαν να ασχολούνται κυρίως με την προσωπική μου ζωή, έκανα ό,τι μπορούσα ώστε να τη διαφυλάξω.
Εδώ υπάρχει το επιχείρημα ότι όποιος θέλει μπορεί…
Δεν είναι τόσο εύκολο, πιστέψτε με. Με τον σύντροφό μου δεν κάνουμε δημόσιες εμφανίσεις – πέρα από το να πάμε μαζί σε μια πρεμιέρα, για παράδειγμα. Στις συνεντεύξεις πάντα έβαζα όρο να μην υπάρξει ερώτηση για τα προσωπικά μου. Και κάποιοι συνάδελφοί σας πήγαιναν πλαγίως. Με ρωτούσαν την άποψή μου για τις σχέσεις ή για τον έρωτα, για παράδειγμα, και μετά έβλεπα τίτλους προσαρμοσμένους στη δική μου ζωή. Ήταν ένας πόλεμος στον οποίο δεν μπορούσα με τίποτα να νικήσω. Οπότε έχω πια σχεδόν κόψει τις συνεντεύξεις, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, όπως η δική σας.
Η ομορφιά ανοίγει πόρτες ή τις κλείνει; Έχετε βγάλει συμπέρασμα;
Όσο εύκολα τις ανοίγει τόσο εύκολα τις κλείνει, γιατί δεν αρκεί. Ειδικά στο θέατρο, μόνο με την ομορφιά δεν μπορείς να σταθείς. Εγώ ποτέ δεν πάτησα πάνω της, γιατί δεν πίστευα ότι είμαι ιδιαίτερα όμορφη.
