Αναρίθμητες ιστορίες τρόμου ανά την υφήλιο και πολλά θρίλερ έχει εμπνεύσει ο πλέον αιμοδιψής βρυκόλακας του κόσμου, αφότου τον «ζωντάνεψε» το 1897 ο Μπραμ Στόκερ.
Αλλά ο πραγματικός κόμης Δράκουλας μόνον τη δίψα για το αίμα είχε κοινή με το τέρας του Ιρλανδού συγγραφέα. Κι αυτό το πραγματικό του πρόσωπο επιχειρεί να φέρει τώρα στο φως μια ομάδα Γερμανών ερευνητών.
«Θέλουμε να είμαστε δίκαιοι με τον ιστορικό Δράκουλα», λένε οι ιστορικοί Τόμας Μπον και Άλμπερτ Βέμπερ, επικεφαλής του ερευνητικού προγράμματος που συγκέντρωσε στοιχεία από τις ιστορικές πηγές και παραδόσεις δυόμιση αιώνων για τον πρίγκιπα της Βλαχίας και τα παρουσιάζει σ’ ένα τετράτομο έργο με τον τίτλο “Corpus Draculianum”.
Χρόνια ολόκληρα οι ερευνητές αναδιφούσαν επιστολές, αναφορές και σημειώσεις γραμμένες σε 76 γλώσσες από αρχαία τουρκικά, μέχρι σλαβονικά, πολωνικά και μεσαιωνικά γερμανικά σε αρχεία μεταξύ άλλων στην Ισπανία, το Βατικανό και την Κωνσταντινούπολη. «Το μεγαλύτερο μέρος των αρχείων και των βιβλιοθηκών στην Ανατολική Ευρώπη, έχει καεί προ πολλού κι έτσι εμείς είχαμε πρόσβαση μόνον στο 2%-3% των αυθεντικών πηγών», λένε.
Η προσπάθειά τους να διακρίνουν την ιστορική πραγματικότητα από το θρύλο ήταν εξαιρετικά δύσκολη καθώς με την προέλαση των Οθωμανών τον 15ο αιώνα μ.Χ. στην Ευρώπη ανατράπηκαν στα Βαλκάνια οι παλιές ιδέες περί τάξης και σχέσεων των ηγεμόνων με τους υποτελείς τους. Για να διασφαλίσει την εξουσία του στη Βλαχία ο Βλαντ Τσέπες άλλαξε αρκετές φορές στρατόπεδο, σύμφωνα με διπλωματικά έγγραφα της εποχής. Από σύμμαχος του Σουλτάνου ανταποκρίθηκε το 1460 μ.Χ. στο κάλεσμα του τότε πάπα Πίου Β΄για σταυροφορία κατά των Τούρκων, με στόχο να αναδείξει τη χώρα του «ανάχωμα της Χριστιανοσύνης».
Κάρφωνε τα σαρίκια στα κεφάλια των Τούρκων
Ο βοεβόδας της Βλαχίας που γεννήθηκε το 1431 μ.Χ. ήταν γιος του Βλαντ Β΄Δράκουλ (που σημαίνει δράκος στα ρουμανικά) και ονομάστηκε Δράκουλας (που σημαίνει γιος του Δράκουλ).
Ανέβηκε στο θρόνο το 1456 μ.Χ. κι απέκτησε το προσωνύμιο «Βλαντ ο Ανασκολοπιστής», αφού το παλούκωμα ήταν η αγαπημένη του μέθοδος εκτέλεσης των εχθρών. Η προσφυγή του στη στυγνή βία εντασσόταν, σύμφωνα με τους Γερμανούς ερευνητές, σε μια στρατηγική που αποσκοπούσε στο να διασφαλίσει την αφοσίωση των εκάστοτε συμμάχων του και την παραμονή του στην εξουσία.
Γι’ αυτό και ανασκολόπιζε, αποκεφάλιζε, διαμέλιζε, έγδερνε ή έβραζε ζωντανούς όσους τον αμφισβητούσαν, τους αντιπάλους του, ληστές, κλέφτες, καταχραστές.
Όσοι Τούρκοι απεσταλμένοι του σουλτάνου αρνιόντουσαν να βγάλουν το σαρίκι τους μπροστά του, έβαζε να τους το καρφώνουν στο κεφάλι. Το 1462 μ.Χ. διέταξε να ανασκολοπιστούν 20.000 Οθωμανοί αιχμάλωτοι σε μια πράξη απίστευτης ωμότητας που ανάγκασε τον Τούρκο ηγέτη τους να αποσύρει τις δυνάμεις του από το πεδίο της μάχης.
Πόση όμως αλήθεια υπάρχει σ’ αυτές τις αναφορές, όταν την περίοδο εκείνη ήταν σύνηθες να κατασυκοφαντούνται οι αντίπαλοι με διάφορες ιστορίες -αποκυήματα της φαντασίας; Οθωμανοί και Ούγγροι είχαν εξοργιστεί με τον Βλαντ που άλλαζε συνέχεια στρατόπεδο και προσπαθούσαν γι’ αυτό να τον μειώσουν με κάθε τρόπο, λένε οι Γερμανοί ιστορικοί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ούγγρος βασιλιάς Ματίας Κορβίνους, που διέδιδε τρομερές ιστορίες για τον Βλαντ καθώς διεκδικούσε για τον εαυτό του τον τίτλο του αμύντορα της καθολικής χριστιανοσύνης.
Για τους Τούρκους ο Βλαντ Τσέπες ήταν ένας προδότης στασιαστής. Προδότη τον χαρακτηρίζουν και κάποιες ορθόδοξες πηγές λόγω της μεταστροφής του στον καθολικισμό. Για τους Έλληνες ραγιάδες, από την άλλη, ήταν ένας μαχητής της ελευθερίας. Στη δυτική Ευρώπη, που ζούσε με τον τρόπο της οθωμανικής προέλασης, χρονικογράφοι και εκδότες φρόντιζαν μέχρι τον 17ο αιώνα να διαδίδονται ιστορίες φρίκης για τον Βλαντ.
Το τέλος του, πάντως, ήταν εξίσου οδυνηρό με εκείνο που επεφύλασσε στους εχθρούς του. Το 1476 μ.χ. οδεύοντας σε μια ακόμη μάχη με τους Οθωμανούς, ο Βλαντ και μια μικρή εμπροσθοφυλακή από στρατιώτες έπεσαν σε ενέδρα: ο πρίγκιπας σκοτώθηκε και το κομμένο κεφάλι του στάλθηκε στον Μωάμεθ Β στην Κωνσταντινούπολη.