Οι αναμνήσεις του Τέννεσι Ουίλιαμς μάς μεταφέρουν στη ζωή της οικογένειας Γουίνγκφιλντ. Βλέπουμε τον γιο Τομ, τη μητέρα Αμάντα και την κόρη Λώρα. Ο πατέρας τούς έχει εγκαταλείψει για χρόνια κι εκείνοι ζουν σ' ένα δικό τους «Γυάλινο κόσμο».
Η Μπέττυ Αρβανίτη επέλεξε για τη φετινή σεζόν το αυτοβιογραφικό έργο του Τεννεσι Ουίλιαμς «Γυάλινος Κόσμος» και αναμετράται με τον εμβληματικό ρόλο της Αμάντα, της ξιπασμένης μητέρας που έχει έμμονη ιδέα με τα παιδικά και νεανικά της χρόνια στο Νότο. «Πρέπει να έχεις πολλά χιλιόμετρα επί σκηνής για να την υποδυθείς, και πάλι δεν ξέρω» λέει η Μπέττυ Αρβανίτη μιλώντας στο iefimerida λίγο πριν την πρεμιέρα της.
Την παράσταση στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας σκηνοθετεί ο Δημήτρης Καραντζάς και το ρόλο του Τομ Γουίνγκφιλντ αναλαμβάνει ο βραβευμένος με Χορν Χάρης Φραγκούλης.
«Ο Γυάλινος κόσμος είναι έργο μνήμης και σαν τέτοιο, μας απασχόλησε η λειτουργία της μνήμης. Έτσι προσπαθούμε να προσεγγίσουμε το έργο και μέσα απ΄ αυτό το δρόμο να πλησιάσουμε όσο γίνεται την αλήθεια του» συμπληρώνει η Μπέττυ Αρβανίτη.
Ένα έργο του 1944. Ποια φράση του Ουίλιαμς θα μπορούσαμε να κρατήσουμε για σήμερα;
«Πιστεύω ότι ο θεατής θα μπορούσε να επιλέξει πολλές φράσεις του έργου, ανάλογα με τη δική του ευαισθησία και τη δική του στιγμή. Είναι ένα έργο που δεν γίνεται να μη δημιουργήσει ταυτίσεις στους θεατές. Εγώ πάντως θα αναφέρω μια φράση που λέει ο Τομ ‘Οτι αργεί από καιρό αλλά πάντα το προσμένουμε με αδημονία, αυτό που δίνει λόγο και αιτία στη ζωή μας’».
Η Αμάντα σας, είναι ένας ρόλος που αν ρωτήσουμε νέες ηθοποιούς θα πουν ότι είναι όνειρό τους να τον παίξουν.
«Δεν νομίζω ότι αυτός ο ρόλος μπορεί να παιχτεί από νέες ηθοποιούς. Η Αμάντα ήρθε και με βρήκε στην κατάλληλη στιγμή της πορείας μου μέσα από το έργο του Williams. Είναι ένας ρόλος πολύ σύνθετος, προϋποθέτει εμπειρίες, πολλά χιλιόμετρα επί σκηνής και πάλι δεν ξέρω αν γίνεται να αναδειχτούν όλες οι πτυχές της προσωπικότητας της Αμάντας».
Δεν πιστεύω ότι ένας ηθοποιός μπορεί εύκολα να ζήσει μέσα από το θέατρο
Πέρασε ποτέ από το μυαλό σας ότι, ‘άνθρωπος είμαι, θα ξεκουραστώ, δεν θα παίξω και θα έχω την εποπτεία των παραστάσεων στο Οδού Κεφαλληνίας’;
«Δεν θα πέρασε μάλλον αυτή η σκέψη από το μυαλό μου. Αν είχε περάσει θα το είχα κάνει ήδη. Ωστόσο δεν ξεκουράζομαι μη παίζοντας».
Είστε από τους κλάδους που τα τελευταία χρόνια έχουν πληγεί από την κρίση. Ωστόσο το θέατρο στην Αθήνα θεωρώ πώς είναι ζωντανός οργανισμός. Πώς το βιώνετε εσείς;
«Τα τελευταία χρόνια πολλαπλασιάζονται οι θεατρικές σκηνές και οι θεατρικές παραστάσεις. Αυτό σημαίνει μια έξαρση και μια ζωντάνια, ίσως υπερβολική. Πάντως για να μιλήσω προσωπικά η προσέλευση στον δικό μας θέατρο δεν έχει μειωθεί, αντίθετα στο κοινό μας έχουν προστεθεί νέοι θεατές, νέοι εννοώ σε ηλικία που για μένα είναι το μεγάλο ζητούμενο».
Ακούμε πολλά για τους μισθούς του θεάτρου. Μπορεί σήμερα ένας ηθοποιός να ζήσει την οικογένειά του μόνο από το θέατρο;
«Μέσα σε αυτή την κρίση και με την πληθώρα των νέων ηθοποιών, είναι απίστευτος ο αριθμός που κάθε χρονιά προστίθεται, δεν πιστεύω ότι ένας ηθοποιός μπορεί εύκολα να ζήσει μέσα από το θέατρο. Το θέατρο δεν είναι ακριβώς επάγγελμα. Μ΄αυτό δεν δικαιολογώ τους χαμηλούς ή και τους ανύπαρκτους μισθούς. Είναι όμως μια αλήθεια και κάτι που όλοι γνωρίζουμε. Το δικό μας θέατρο βέβαια προσπαθεί να μην ακολουθεί αυτόν τον δρόμο, ούτε ποτέ τον ακολούθησε ευτυχώς».
Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, ένα θέατρο σε μία πολυπολιτισμική γειτονιά, με τη ζωντανή πλατεία Αγίου Γεωργίου, την ανακαινισμένη αγορά Κυψέλης. Θα μας συστήσετε την περιοχή σας;
«Η Κυψέλη πράγματι έχει εξελιχθεί σε μια γειτονιά ζωντανή. Τα θέατρα που υπάρχουν δημιουργούν παρέες ανθρώπων της Τέχνης και όχι μόνο που καταλήγουν στην πλατεία Αγ. Γεωργίου. Στα διάφορα στέκια της (της Μαίρης, την Κυβέλη, το Αλλοτινό κ.λπ.) που μαζί με τα παιδάκια που πολλές φορές παίζουν στην πλατεία δημιουργούν μια συνύπαρξη εξαιρετικά όμορφη και ζωντανή. Επί της ουσίας πολυπολιτισμική. Έχει πλέον καταξιωθεί ο χώρος κι αυτό είναι ουσιαστικό για αυτή τη γειτονιά».
Βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο. Σας «περιτριγυρίζει» το μικρόβιο της πολιτικής, για τα έδρανα ή την τοπική αυτοδιοίκηση;
«Ουδέποτε μου δημιουργήθηκε αυτή η επιθυμία. Δεν πιστεύω πως όλοι είμαστε για όλα. Το δικό μου τερέν είναι το θέατρο».
Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας (Σκηνή Μπέττυ Αρβανίτη)
Τεννεσί Ουίλιαμς / Γυάλινος κόσμος
Η Μπέττυ Αρβανίτη στην πρώτη της συνάντηση επί σκηνής με τον Δημήτρη Καραντζά, παρουσιάζει το Γυάλινο κόσμο του Τεννεσί Ουίλιαμς.
Το έργο γράφτηκε το 1944 και παρουσιάστηκε την ίδια χρονιά στο θέατρο Civic στο Σικάγο. Αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη θεατρική επιτυχία του Ουίλιαμς. Ο αμερικανός συγγραφέας σε πολλά από τα έργα του ενσωματώνει στοιχεία της δικής του προσωπικής ζωής κι εκείνης των παιδικών του χρόνων με την οικογένειά του. Ο Γυάλινος κόσμος θεωρείται το πιο αυτοβιογραφικό του.
Παίζουν: Μπεττυ Αρβανιτη Αμάντα Γουίνγκφιλντ, Χάρης Φραγκούλης Τομ Γουίνγκφιλντ, Eλίνα Ρίζου Λώρα Γουίνγκφιλντ, Εκτορας Λιάτσος Τζιμ Ο΄ Κόννορ
Μεταφραση : Αντώνης Γαλέος
Σκηνικά : Ελένη Μανωλοπούλου
Boηθός σκηνογράφος: Βίκυ Πάντζιου Κοστούμια : Ιωάννα Τσάμη Μουσική : Κορνήλιος Σελαμσής Φωτισμοί : Αλέκος Αναστασίου Συνεργάτης στη δραματουργία : Θεοδώρα Καπράλου Βοηθός Σκηνοθετη: Γκέλυ Καλαμπάκα
Φωτογραφίες: Eλίνα Γιουνανλή
Μία πρώτη ιδέα από την παράσταση