Μπορεί οι Ναζί να αντιμετώπιζαν τους ναρκομανείς ως εκφυλισμένα όντα, οι ίδιοι όμως, από τον Χίτλερ μέχρι τους στρατιώτες της Βέρμαχτ, πειραματίζονταν με πολλές και ποικίλες ουσίες, με κορυφαία τη μεθαμφεταμίνη.
Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει ο Γερμανός Νόρμαν Όλερ, δημοσιογράφος και συγγραφέας της μελέτης Υπερδιέγερση: Τα ναρκωτικά στο Τρίτο Ράιχ που θα κυκλοφορήσει τη Πέμπτη από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ο Όλερ έρχεται στη Αθήνα και θα συζητήσει με τους δημοσιογράφους Σταύρο Διοσκουρίδη και Παναγιώτη Μένεγο για τη σχέση των Ναζί με τα διεγερτικά στο Public, τη Δευτέρα 22 Οκτωβρίου,
Την δεκαετία του '90, η χορευτική σκηνή του Βερολίνου βρισκόταν στο απόγειο της. Ανάμεσα στα εκατοντάδες κλαμπ, τους δίασημους DJs και τα παράνομα ρέιβ πάρτi που στήνονταν στις γωνιές της πόλης, κυκλοφορούσε μία φήμη για ένα νέο ναρκωτικό. Το όνομα του ήταν Pervitin και το είχαν ανακαλύψει κάτι τύποι που διέρρηξαν ένα φαρμακείο στον πρώην Ανατολικό τομέα. Ήταν μία παλιά παρτίδα χαπιών από τα χρόνια του πολέμου, τότε που οι Ναζί τόνωναν το ηθικό του λαού με διεγερτικά.
Αυτή την ιστορία διηγήθηκε στον Όλερ ο DJ Άλεξ Κράμερ, «ένας τρελαμένος τύπου που ήξερε πραγματικά από ναρκωτικά»συμπληρώνοντας ότι «ήταν πραγματικά ανόθευτο και δυνατό».
Ο Όλερ βρήκε έτσι την άκρη που απαιτούνταν για να ξετυλίξει την ιστορία των ναρκωτικών ουσιών την εποχή του Τρίτου Ράιχ. Ιδιαίτερα όταν διαπίστωσε ότι το τόσο δημοφιλές στους καιρούς του Previtin δεν ήταν παρά η γνωστή μεθαμφεταμίνη, βγαλμένη από τα εργαστήρια της φαρμακοβιομηχανίας Temmler στα περίχωρα του Βερολίνου.
Οι Γερμανοί είχαν εμπειρία στην παρασκευή ναρκωτικών ουσιών. Ο χημικός Φέλιξ Χόφμαν της πασίγνωστης Bayer δεν ήταν μόνο πατέρας της ασπιρίνης, αλλά και δημιουργός της ηρωίνης, Την έφτιαξε το 1897 και η εταιρεία την πλάσαρε «ως ιδανικό φάρμακο για τους πονοκεφάλους και την αδιαθεσία».
H παραγωγή των σκευασμάτων αυξήθηκε μετά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. Η ηττημένη Γερμανία, χωρίς αποικίες πια και στερημένη από πρώτες ύλες που θα της επέτρεπαν να αναπτύξει βαριά βιομηχανία, στράφηκε στην παραγωγή ναρκωτικών. Στο μεσοπόλεμο, η Γερμανία βρέθηκε ηγέτιδα στην επεξεργασία του όπιου για την παρασκευή ηρωίνης αλλά και στην επεξεργασία ακατέργαστης κοκαΐνης.
Όπως το θέτει ο Όλερ, η χώρα του ήταν ο παγκόσμιος ντίλερ. Στο Αμβούργο τα πλοία κατέφθαναν με τόνους όπιου και κόκας. Το Βερολίνο είχε την φήμη της πόλης με την μποέμικη ατμόσφαιρά όπου τα πάντα επιτρέπονταν και τα ναρκωτικά κυκλοφορούσαν ελεύθερα στα καμπαρέ και τα σαλόνια των αστών.
Οι Γερμανοί βγήκαν από τη νάρκη τους όταν το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα ανέβηκε στην εξουσία με την υπόσχεση ότι θα εξαλείψει και το πρόβλημα των ναρκωτικών, «των οποίων το εμπόριο», όπως έλεγαν «ήταν στα χέρια Εβραίων». Ο ηγέτης τους, ο Χίτλερ, ήταν «μόνο σώμα και μυαλό». Δεν έπινε, δεν κάπνιζε, απέφευγε το σεξ και ήταν χορτοφάγος. Δεν δηλητηρίαζε το σώμα του και απαιτούσε από όλους τους Άριους πολίτες να φέρονται ανάλογα.
Με τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών, αλλά και κατά του αλκοόλ και του τσιγάρου, οι χρήστες ουσιών στη Ναζιστική Γερμανία θεωρούνταν «υπάνθρωποι», εκφυλισμένοι ηθικά, στην ίδια κατηγορία με τους Εβραίους, τους τσιγγάνους, τους ομοφυλόφιλους και τους πολιτικά διαφωνούντες.
Όμως ολαός που προτιμούσε «τα όπλα από το βούτυρο», όπως το έθεσε ο Γκέρινγκ, και ζούσε σε μία μακρά οικονομική ύφεση, είχε ανάγκη από κάποιου είδους ανάταση. Έτσι, μαζί με τα ιδανικά του εθνικοσοσιαλισμού, οι Ναζί έδιναν στους Γερμανούς και το Pervitin, το θαυματουργό φάρμακο που αύξανε την ενέργεια και βελτίωνε την αυτοπεποίθηση και την αποφασιστικότητα.
Η χρήση του είχε ως αποτέλεσμα «μία συνεχή ψυχική διέγερση, απάλειψη της ανάγκης για ύπνο και του αισθήματος κόπωσης, τα οποία αντικαθίστανται από ζωτικότητα και ευφορία». Το κατάλληλο ναρκωτικό για ένα λαό που ξεκινούσε να κατακτήσει το κόσμο. Κι όταν άρχισε ο «κεραυνοβόλος πόλεμος» όπου η επέλαση των τεθωρακισμένων συνδυαζόταν με τους βομβαρδισμούς της Λουτβάφε, οι στρατιώτες της Βέρμαχτ είχαν πάντα το Pervitin ανάμεσα στα εφόδια τους. Άλλωστε το Γενικό Επιτελείο Στρατού το συνιστούσε ως ένα «εξαιρετικό σκεύασμα για τη τόνωση των αποκαμωμένων στρατιωτών».
Ο ηγέτης τους από την άλλη, είχε άλλα προβλήματα. Η ένταση του προκαλούσε πονοκεφάλους και υπέφερε από χρόνιες στομαχικές και εντερικές διαταραχές. Ο σωτήρας του Φύρερ βρέθηκε στο πρόσωπο του δόκτορα Τέοντορ Μορέλ, ενός παχύσαρκου φαλακρού δερματολόγου-αφροδισιολόγου που θεράπευε όλες τις ασθένειες των διάσημων του Βερολίνου με μία δική του πατέντα. Χορηγούσε βιταμίνες ανακατεμένες με τεστοστερόνη με ενδοφλέβια ένεση κατευθείαν στο αίμα.
Για τον Χίτλερ επινόησε ένα ξεχωριστό γιατροσόφι: Το –συσκευασμένο σε χρυσόχαρτο– Vitamultin που περιείχε «σκόνη αγριοτριαντάφυλλων, ξερό λεμόνι, εκχύλισμα μαγιάς, άπαχο γάλα και ραφιμαρισμένη ζάχαρη». Ήταν το σκεύασμα που σε λίγο θα χορηγούνταν στο εργατικό δυναμικό της πολεμικής βιομηχανίας του Τρίτου Ράιχ, με τη έγκριση του Φίρερ.
Καθώς ο πόλεμος προχωρούσε και η υγεία του Χίτλερ επιδεινωνόταν στα ειδικά διαμορφωμένα καταφύγια όπου διέμενε, ο Μορέλ σκαρφιζόταν νέες θεραπείες. Για να γιατρέψει μία δυσεντερία του, ανακάτεψε στεροειδή με παράγωγα του οπίου. Μετά την κατάληψη της Ουκρανίας άρχισε να πειραματίζεται με ορμόνες από αδένες σφαγμένων ζώων.
Όταν πια άρχισε η αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού και ο Χίτλερ πάθαινε κρίσεις κατάθλιψης, του χορήγησε το Eucodal, ένα μείγμα από κοκαΐνη και μορφίνη, «το μαγείρεμα ενός πραγματικά δαιμονικού πράγματος», όπως το περιγράφει ο Αμερικανός συγγραφέας Ουίλιαμ Μπάροουζ, βετεράνος στη χρήση ναρκωτικών ουσιών.
Το βιβλίο Υπερδιέγερση: Τα ναρκωτικά στο Τρίτο Ράιχ (εκδόσεις Μεταίχμιο, μετάφραση Χρήστος Κοκκολάτος, Βασίλης Τσαλής) σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει ιστορικό δοκίμιο. Ο Όλερ δεν είναι πανεπιστημιακός, είναι μάχιμος δημοσιογράφος που γράφει και μυθιστορήματα.
Η ιδέα σύμφωνα με την οποία οι Ναζί δημιούργησαν μία κοινωνία όπου όλοι λειτουργούσαν μαστουρωμένοι με διεγερτικά, ξένισε πολλούς ακαδημαϊκούς με ειδίκευση στη ναζιστική Γερμανία. Όμως ο Όλερ δεν πτοήθηκε. Έκανε εξαιρετική δουλειά ψάχνοντας στα αρχεία και στήριξε την ιδέα του σε ατράνταχτες αποδείξεις. Παράλληλα, υιοθέτησε μία άμεση γραφή κάνοντας το βιβλίο του πιο διαβαστερό από οποιοδήποτε βιβλίο ιστορίας.
Και πάνω από όλα απέδειξε ότι το Τρίτο Ράιχ διακρινόταν από μία κραυγαλέα υποκρισία και ότι ακόμα κρύβει πολλές σκοτεινές πτυχές για κάθε ανοιχτόμυαλο ερευνητή.