Ως μη υπαρκτό χαρακτηρίζει το Agence Europe το ζήτημα της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με δημοσίευμά του.
Συγκεκριμένα, αναφέρει πως: «Η ΕΕ πρέπει να ξεκαθαρίσει τις σχέσεις της με την Τουρκία , ξεπερνώντας το "μη υπαρκτό ζήτημα" της ένταξης, καθώς και με τις χώρες της αραβικής άνοιξης», τονίζει σε άρθρο του στο κοινοτικό δελτίο πληροφόρησης Agence Europe, ο αρχισυντάκτης του Φερντινάντο Ρικάρντι.
Ο Φ. Ρικάρντι αναρωτιέται καταρχήν τι περιμένει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για να αποκηρύξει το μη υπαρκτό ζήτημα της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ και αναρωτιέται γιατί συνεχίζει να υιοθετεί ψηφίσματα που βασίζονται σε αυτή την υπόθεση, ενώ παράλληλα όλα τα αρμόδια κοινοτικά όργανα γνωρίζουν ακριβώς ότι το ζήτημα έχει τεθεί εκτός πραγματικότητας.
«Από την πλευρά της η Τουρκία πολλαπλασιάζει την υιοθέτηση συμπεριφορών που αγγίζουν το όριο της πρόκλησης έναντι της ΕΕ. Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις, ενώ έχουν διακοπεί ουσιαστικά στην πράξη, εξακολουθούν θεωρητικά να υφίστανται γιατί ακόμα δεν έχει βρεθεί τρόπος να σταματήσουν. Ούτε η μία ούτε η άλλη πλευρά δεν έχουν συμφέρον να κατεδαφίσουν ό,τι έχει οικοδομηθεί καθώς οι οικονομικές σχέσεις έχουν αναπτυχθεί ιδιαίτερα», επισημαίνει ο κ. Ρικάρντι τονίζοντας παράλληλα ότι «σε πολιτικό επίπεδο η Τουρκία δεν διστάζει ποτέ να υιοθετήσει θέσεις που είναι συχνά ασύμβατες με την ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική».
Στη συνέχεια ο αρχισυντάκτης επαναλαμβάνει την άποψη που έχει διατυπώσει πολλές φορές στο παρελθόν, ότι, δηλαδή, η Τουρκία είναι αδύνατον να ενταχθεί στην ΕΕ για λόγους ιστορικούς, γεωγραφικούς, δημοσιονομικούς κ.ά. Από την άλλη πλευρά, σημειώνει, «η Τουρκία έχει αποκτήσει ένα νέο ειδικό βάρος πολιτικό, οικονομικό αλλά και πολιτιστικό στον αραβικό κόσμο».
Όλα αυτά, σημειώνει, δεν αλλάζουν το γεγονός ότι πρόσφατα είδαμε το πρώτο επεισόδιο μιας καινούργιας σύγκρουσης, αυτής ανάμεσα στην τουρκική κυβέρνηση και την επικείμενη κυπριακή προεδρία της ΕΕ. Η Τουρκία, που όπως ξέρουμε δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, αρνείται εάν δεν έχει επιτευχθεί επίλυση του κυπριακού προβλήματος έως τα τέλη Ιουνίου, να έχει την κυπριακή προεδρία ως συνομιλητή. Πρόκειται για μία πολύπλοκη κατάσταση, σχολιάζει ο Ρικάρντι γιατί παρουσιάζει πολλές πλευρές: η μία πλευρά αφορά ίσως τα κοιτάσματα πετρελαίου για τα οποία Τουρκία και Κύπρος αντιμάχονται.
Άλλη πλευρά είναι ότι, ενώ προς το εξωτερικό η Τουρκία ακτινοβολεί, με την επιρροή της να φθάνει στις περιοχές που εκτεινόταν άλλοτε η οθωμανική αυτοκρατορία, στο εσωτερικό έχει πάντοτε σοβαρά πολιτικά προβλήματα, βαθιά ριζωμένα, όπως είναι οι σχέσεις με τις μειονότητες, τους Κούρδους αλλά και άλλους. Υπάρχει επίσης μία σειρά και άλλων προβλημάτων όπως είναι η αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος (αναφορικά με τα θρησκευτικά σχολεία), οι περιορισμοί στην ελευθερία του Τύπου και οι μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν στο σύστημα απονομής δικαιοσύνης.
Η Τουρκία με τη σειρά της προβάλλει μία σειρά απαιτήσεων έναντι της ΕΕ, όπως, π.χ., η σύνδεση του ζητήματος της απελευθέρωσης των θεωρήσεων εισόδου με τη συμφωνία επανεισδοχής των λαθρομεταναστών που εισέρχονται στην Ένωση από τα ελληνοτουρκικά σύνορα.
Ο Ρικάρντι καταλήγει υποστηρίζοντας ότι για όλους τους παραπάνω λόγους οι σχέσεις της ΕΕ με την Τουρκία δεν έχουν καμία σχέση με αυτές που θα έπρεπε να υπάρχουν με μία υποψήφια προς ένταξη χώρα. Πρόκειται τελικά για ένα τρίτο κράτος, που διατηρεί ειδικές σχέσεις με την ΕΕ, υπογραμμίζει.