Μπορεί ο JFK και η Τζάκι να είναι τα πλέον αναγνωρίσιμα μέλη της, αλλά η δυναστεία των Κένεντι ήταν γνωστή στις ΗΠΑ πολλά χρόνια πριν γίνει πρόεδρος ο Τζον.
Ο πατέρας τους, Τζόζεφ Κένεντι, ήταν ένας επιφανής επιχειρηματίας στη Βοστώνη κι η γυναίκα του, η Ρόουζ ήταν γνωστή στους κοσμικούς και φιλανθρωπικούς κύκλους της Αμερικής.
Είχαν αποκτήσει συνολικά εννέα παιδιά, τρία εκ των οποίων ασχολήθηκαν με την πολιτική. Το περισσότερο μέρος της ζωής του έζησαν στο προσκήνια, σαν μια αμερικανική εκδοχή μιας βασιλικής οικογένειας. Αλλά όπως κι όλες οι άλλες, είχαν τα δικά τους μυστικά.
Γεννημένη το 1918 η Ρόζμαρι Κένεντι ήταν το τρίτο παιδί και το πρώτο κορίτσι του Τζόζεφ και της Ρόουζ.
Ο μαιευτήρας που είχε αναλάβει να την φέρει στον κόσμο άργησε στον τοκετό κι η μαία, που δεν ήθελε να γεννηθεί το μωρό απόντος του γιατρού, έβαλε το χέρι της στο γεννητικό σωλήνα της μητέρας για να συγκρατήσει στη θέση του το παιδί. Όμως οι ενέργειές της έμελλαν να σημαδέψουν για πάντα την υγεία του. Η ελλιπής οξυγόνωση του εγκεφάλου της Ρόζμαρι κατά τον τοκετό προκάλεσε ανήκεστο βλάβη στις νοητικές της λειτουργίες.
Αν και εξωτερικά έμοιαζε με τα υπόλοιπα μέλη της φαμίλιας με μεγάλα μάτια και σκούρα μαλλιά, οι γονείς κατάλαβαν ότι ήταν διαφορετική.
Όταν ήταν μικρή δυσκολευόταν να παίξει με τα αδέλφια της στην αυλή ή να τρέξει μαζί τους στη γειτονιά. Η αδυναμία προσαρμογής στο περιβάλλον συχνά τις προκαλούσε κρίσεις, που όπως αποδείχθηκε αργότερα, σχετίζονταν με τη διανοητική της διαταραχή.
Τη δεκαετία του 1920, ωστόσο, τέτοιες διαταραχές επέφεραν κοινωνικό στιγματισμό κι οι γονείς της την ξέγραψαν από το σχολείο και προσέλαβαν δάσκαλο για να της κάνει ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι, ενώ αργότερα την έστειλαν σ’ ένα οικοτροφείο.
Το 1928 ο Τζο ανέλαβε πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Μεγάλη Βρετανία. Η πολύτεκνη οικογένεια μετακόμισε στο Λονδίνο και εμφανίστηκε στην βασιλική αυλή για τα διαπιστευτήρια με τη Ρόζμαρι παρούσα, παρά την αναπηρία της. Φυσικά κανείς δεν γνώριζε το βαθμό της αναπηρίας αυτής, καθώς οι Κένεντι είχαν μοχθήσει σκληρά για να την αποκρύψουν.
Στην Αγγλία η ζωή της Ρόζμαρι απέκτησε μια επίφαση κανονικότητας καθώς γράφτηκε σ’ ένα καθολικό σχολείο, όπου οι καλόγριες την εκπαίδευαν με υπομονή για να γίνει βοηθός δασκάλου.
Όταν όμως τα ναζιστικά στρατεύματα εισέβαλαν το 1940 στο Παρίσι οι Κένεντι αναγκάστηκαν αν επιστρέψουν στις ΗΠΑ και η εκπαίδευση της Ρόζμαρι διεκόπη απότομα. Στην αρχή την έκλεισαν σ’ ένα μοναστήρι, αν και αυτό δεν κράτησε πολύ, αφού οι καλόγριες έλεγαν ότι η Ρόζμαρι τό’ σκαγε τις νύχτες και σύχναζε σε μπαρ, όπου γνώριζε διάφορους άνδρες και πήγαινε μαζί τους στα σπίτια τους.
Την ίδια εκείνη περίοδο ο Τζόζεφ προετοίμαζε τα δύο μεγαλύτερα αγόρια του για μια καριέρα στην πολιτική και ανησυχούσε μαζί με τη γυναίκα του ότι η συμπεριφορά της Ρόζμαρι θα μπορούσε να βλάψει όχι μόνον τη δική της φήμη, αλλά ολόκληρης της οικογένειας. Αναζητούσαν, λοιπόν, μια λύση και τη βρήκαν στο πρόσωπο του νευρολόγου Ουόλτερ Φρίμαν.
Μαζί με τον συνεργάτη του δρα Τζέιμς Γουάτς ο Φρίμαν έκανε έρευνες σε μια νευροχειρουργική διαδικασία που λεγόταν ότι θα μπορούσε να θεραπεύσει τους σωματικά και διανοητικά ανάπηρους: τη λοβοτομή.
Όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο προσκήνιο η λοβοτομή, πολλοί έσπευσαν να τη χαρακτηρίσουν πανάκεια και πολλοί γιατροί τη συνιστούσαν σε ασθενείς τους. Αλλά παρά τον αρχικό ενθουσιασμό πολλοί άλλοι προειδοποιούσαν ότι η λοβοτομή, αν και αποτελεσματική σε κάποιες περιπτώσεις, μπορούσε να αποβεί καταστροφική.
Αλλά ο Τζόζεφ Κένεντι δεν έβλεπε τότε άλλη λύση . Μετά από χρόνια η γυναίκα του υποστήριξε ότι δεν γνώριζε τι περιλάμβανε η επέμβαση αυτή μέχρι που εφαρμόστηκε στην κόρη της. Κανένας τους δεν σκέφτηκε να ρωτήσει τη Ρόζμαρι...
Έτσι, το 1941, σε ηλικία 23 ετών η Ρόζμαρι μπήκε στο χειρουργείο. Άνοιξαν δύο τρύπες στο κρανίο της, μέσω των οποίων έβαλαν δυο μικρές μεταλλικές σπάτουλες για να διαρρήξουν τη σύνδεση του προμετωπιαίου φλοιού με τον υπόλοιπο εγκέφαλο. Αν και δεν είναι γνωστό αν το εφήρμοσε και στη Ρόζμαρι, ο δρ Φρίμαν συχνά έβαζε κι έναν παγοκόφτη μέσω από το βολβό του ματιού του ασθενούς για να διαρρήξει αυτή τη σύνδεση.
Στη διάρκεια της επέμβασης η Ρόζμαρι είχε τις αισθήσεις της, μιλούσε με τους γιατρούς και απήγγειλε ποιήματα στις νοσοκόμες, Κατάλαβαν ότι η επέμβαση ολοκληρώθηκε όταν η κοπέλα σταμάτησε να μιλάει.
Αμέσως μετά τη λοβοτομή οι Κένεντι συνειδητοποίησαν ότι κάτι πήγε στραβά αφού η Ρόζμαρι δεν μπορούσε πλέον να μιλήσει ή να βαδίσει. Τη μετέφεραν σ’ ένα ίδρυμα όπου υπεβλήθη σε φυσιοθεραπεία και ανέκτησε την ικανότητα να κινεί το ένα χέρι της.
Είκοσι ολόκληρα χρόνια έμεινε στο ίδρυμα αυτό η Ρόζμαρι αδυνατώντας να μιλήσει, να βαδίσει ή να δει την οικογένειά της. Μόνον όταν ο Τζόζεφ υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο πήγε η Ρόουζ στο Ουισκόνσιν να δει την κόρη της. Στη θέα της μητέρα της η Ρόζμαρι της όρμησε χτυπώντας την στο στήθος, αδυνατώντας να εκφράσει με άλλο τρόπο τα συναισθήματά της.
Τότε ήταν που οι Κένεντι συνειδητοποίησαν τι είχαν κάνει κι άρχισαν αγώνα για την προάσπιση των δικαιωμάτων των διανοητικά αναπήρων.
Μετά την επανένωσή της με την οικογένειά της η Ρόζμαρι έζησε το υπόλοιπό της ζωής της στο Saint Coletta’s , ένα καθολικό ίδρυμα για άτομα με ειδικές ανάγκες στο Τζέφερσον του Ουισκόνσιν. Κι όταν άφησε την τελευταία της πνοή, στις 7 Ιανουαρίου του 2005 σε ηλικία 86 ετών ήταν στο πλευρό της όσα αδέλφια της ήταν ακόμη εν ζωή, ανάμεσά τους η Γιουνίς και ο γερουσιαστής Τεντ Κένεντι...