Ο Ζαΐχ Μπολσονάρου κέρδισε άνετα την πρωτιά στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Βραζιλία, στις 7 Οκτωβρίου και ανεβαίνει ραγδαία στις δημοσκοπήσεις.
Η επιτυχία του οφείλεται στο γεγονός ότι μπόρεσε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, παρά τις κατηγορίες ότι είναι ρατσιστής, σεξιστής και ομοφοβικός. Είναι τώρα το μεγάλο φαβορί για τον δεύτερο γύρο της 28ης Οκτωβρίου, με διαφορά από τον κεντροαριστερό υποψήφιο και διάδοχο του Λούλα, Φερνάντου Αντάτζι .
O Μπολσονάρου έγινε από την περασμένη Κυριακή ο αγαπημένος στόχος των γυναικών, σε μια χώρα όπου η βία εναντίον των γυναικών φθάνει σε επίπεδα ρεκόρ. Το περασμένο Σάββατο εκατοντάδες χιλιάδες συγκεντρώθηκαν στους δρόμους της Βραζιλίας με σύνθημα : #EleNao (Αυτόν Όχι).
Αντίθετα, ο ακροδεξιός υποψήφιος έλαβε υποστήριξη από τα λόμπι των Ευαγγελιστών, των μεγαλοαγροτών και των όπλων, τους λεγόμενους «BBB» (Βίβλος, Βόδι, Σφαίρα (ball)). Αλλά και από τις αγορές, οι οποίες ευελπιστούν ότι αυτός ο κρατιστής και εθνικιστής θα κάνει φιλελεύθερη στροφή, επηρεασμένος από το γκουρού του, έναν οικονομολόγο που σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Σικάγο. Τέλος, και το χρηματιστήριο της χώρας χαιρέτισε τις θετικές για τον Μπολσονάρου δημοσκοπήσεις, χάρη στις οποίες είδε τις μετοχές να εκτινάσσονται.
Μπορεί κανείς να δει στον «Capitao» έναν σωσία του Ντόναλντ Τραμπ ή έναν μιμητή των ευρωπαίων εθνικιστών, όπως ο Ματτέο Σαλβίνι; διερωτώνται οι διεθνείς αναλυτές. Ο αναλυτής Mauricio Santoro σχολίασε πως η επιτυχία του Μπολσονάρου δεν οφείλεται στην παγκοσμιοποίηση ή στο μεταναστευτικό, όπως γίνεται στις ΗΠΑ ή στην Ευρώπη, αλλά γιατί ενσαρκώνει την εξέγερση εναντίον των πολιτικών ελίτ. «Λέει βρωμόλογα, φωνάζει, είναι επιθετικός. Αυτό λειτουργεί υπέρ του. Οι ψηφοφόροι αισθάνονται ότι αυτός ο θυμός τους εκπροσωπεί», σχολιάζει ο αναλυτής.
Από την πλευρά της η βρετανική Guardian αποκαλεί τον Μπολσονάρου «Trump of the tropics» -Ο Τραμπ των Τροπικών.
Μια διαφορετική και ενδιαφέρουσα ανάλυση κάνει σήμερα στο κύριο άρθρο της, η γαλλική Le Monde. Παρατηρεί ότι ο Τραμπ, ο Σαλβίνι και ο Μπολσονάρου στηρίζονται στον θυμό των ανθρώπων που δεν θέλουν ίσα δικαιώματα για τις γυναίκες και τις μειονότητες.
«Στη δεκαετία του 1990 στις ΗΠΑ, επί Μπιλ Κλίντον, μεγάλου υπερασπιστή των μειονοτήτων, είχε κάνει την εμφάνισή του στους συντηρητικούς κύκλους ο « angry white male » -ο «θυμωμένος, Λευκός αρσενικός». Αυτός ο θυμωμένος άνδρας ήταν το αποτέλεσμα πολιτικών που έδιναν ευκαιρίες και δικαιώματα στους Μαύρους, στους Ισπανόφωνους και τις γυναίκες.
Για τον θυμωμένο Λευκό άνδρα τα πράγματα ήταν απλά: αν οι γυναίκες, οι Μαύροι, οι Ισπανόφωνοι και οι Ασιάτες κέρδιζαν, τότε, αναγκαστικά εκείνος, ο Λευκός άνθρωπος, θα έχανε. Η ιδέα ότι όλοι οι άλλοι, εκτός από αυτόν, κέρδιζαν, δεν του άρεσε καθόλου. Εχανε την πρωτιά, θεωρούσε τον εαυτό του «δεύτερο».
Ορισμένοι στις ΗΠΑ ένιωσαν να επηρεάζεται ακόμη και ο ανδρισμός τους. Στις ΗΠΑ γεννήθηκαν περίεργα κινήματα, όπως αυτό των Promise Keepers και το οποίο συγκέντρωσε 60.000 άνδρες σε ένα στάδιο, οι οποίοι προσευχήθηκαν και υποσχέθηκαν να κάνουν ό,τι μπορούν απέναντι στις προκλήσεις της κοινωνίας που τους στερούσαν την πρωτιά», αναφέρει η Le Monde, για να εξηγήσει την επιτυχία του υποψηφίου προέδρου της Βραζιλίας, μετά τον Τραμπ και τον Σαλβίνι.