Πριν ακόμα γίνουν οι γάτες πρωταγωνίστριες σε viral βιντεάκια, ο ζωγράφος, εικονογράφος και σκιτσογράφος Λούις Γουέιν αφιέρωσε το έργο του σε αυτές. Όμως, πίσω από τα ζωηρά χρώματα και τα ψυχεδελικά σχήματα κρύβεται μία τραγική ιστορία και μία μάχη με την ψυχασθένεια.
Ο Λούις Γουέιν γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1860, πρωτότοκος γιος ενός εμπόρου υφασμάτων και μιας Γαλλίδας. Στα είκοσί του χρόνια, ο πατέρας του πέθανε ξαφνικά και ο Γουέιν έμεινε να φροντίζει τη μητέρα και τις πέντε αδερφές του. Παράλληλα, σπούδαζε στη σχολή καλών τεχνών West London School of Art και από νωρίς αποφάσισε να αφοσιωθεί στην τέχνη.
Όταν ήταν 23 ετών, παντρεύτηκε την κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερή του Έμιλι Ρίτσαρντσον. Η σύζυγός του, ωστόσο, νόσησε από καρκίνο του μαστού και πέθανε τρία χρόνια μετά τον γάμο τους. Το ενδιαφέρον του Λούις Γουέιν για τις γάτες αναπτύχθηκε κατά την αρρώστια της γυναίκας του: ζωγράφιζε σκίτσα από τα γατάκια της γειτονιάς για να της φτιάχνει το κέφι.
Ο θάνατος της Ρίτσαρντσον τάραξε τον ψυχισμό του ζωγράφου. Αφοσιώθηκε πλήρως στις ζωγραφιές και τα σκίτσα γατών. Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι Βρετανοί δεν είχαν τα γνωστά αιλουροειδή σε ιδιαίτερη εκτίμηση, αλλά το έργο του Γουέιν εξανθρώπισε και έκανε πιο αγαπητές τις γάτες στο κοινό.
Ακολούθησε μία παραγωγική περίοδος: τα σκίτσα με τις ανθρωπόμορφες γάτες του έθιγαν θέματα της Εδουάρδειας περιόδου με αστείο τρόπο. Υπολογίζεται ότι την δεκαετία του 1900 δημιουργούσε ετησίως 600 σκίτσα, ενώ σε όλη του τη ζωή είχε εικονογραφήσει πάνω από δύο χιλιάδες βιβλία.
Η τραγωδία, όμως, έμελλε να χτυπήσει ξανά. Ήδη η μικρότερη αδερφή του είχε εγκλειστεί από το 1901 σε φρενοκομείο. Έξι χρόνια μετά, πέθανε η μητέρα του και η οικογένεια Γουέιν βυθίστηκε στα οικονομικά προβλήματα – κύρια αιτία των οποίων ήταν ο ίδιος ο Λούις.
Το έργο του ήταν αναγνωρισμένο και γνώρισε επιτυχία και στις ΗΠΑ, οπού δούλεψε και για το New York Journal - Αmerican. Αυτή θα ήταν και η τελευταία του κανονική δουλειά: τα έξοδα της ζωής στη Νέα Υόρκη ήταν δυσβάσταχτα και ο εικονογράφος ξόδεψε την περιουσία του επενδύοντας σε ένα νέο είδος λάμπας πετρελαίου.
Πιθανότατα, είχαν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται τα συμπτώματα της ψυχικής του ασθένειας. Λίγο μετά τον θάνατο της μητέρας του, μετακόμισε με τις τέσσερις ανύπανδρες αδερφές του. Σιγά-σιγά, άρχισε η ψυχική του κατάρρευση: η συμπεριφορά του έγινε βίαιη και ασταθής και οι αδερφές του ζήτησαν την εισαγωγή του σε ψυχιατρείο το 1924.
Ο Γουέιν διαγνώσθηκε με σχιζοφρένεια και έμεινε έγκλειστος στο ψυχιατρείο μέχρι και το τέλος της ζωής του το 1939. Σε όλη αυτήν την περίοδο, συνέχισε αδιάκοπα να ζωγραφίζει τα αγαπημένα του αιλουροειδή.
Η πορεία της ασθένειάς του είναι φανερή στα έργα του και έχει γίνει αντικείμενο μελέτης των σύγχρονων ψυχιάτρων. Ενώ στην αρχή της καριέρας του η απεικόνιση των γατών είναι πιο ρεαλιστική, από ένα σημείο και μετά το στυλ του μεταλλάσσεται.
Εξωπραγματικά στοιχεία και επαναλαμβανόμενα πολύχρωμα μοτίβα δημιουργούν την αίσθηση ότι ο καλλιτέχνης είχε μία παραμορφωμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο Γουέιν ίσως δεν έπασχε από σχιζοφρένεια, αλλά από σύνδρομο του Άσπεργκερ.
Ο διάσημος συγγραφέας Χ. Τζ. Γουέλς είχε πει για τον Λούις Γουέιν (τον οποίο γνώριζε προσωπικά): «Έκανε τη μορφή της γάτας δική του. Εφηύρε το στυλ της γάτας, μία γατο-κοινωνία, έναν ολόκληρο γατόκοσμο».