Η οργή και η κατάθλιψη διαδέχθηκαν το αρχικό σοκ που προκάλεσε η αυτοκτονία του 77χρονου συνταξιούχου φαμακοποιού στην πλατεία Συντάγματος.
Οι συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν λίγες ώρες αργότερα στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, το Ηράκλειο και άλλες πόλεις πιστοποίησαν το προφανές, όσο κι αν διστάζουν να το αναγνωρίσουν βασικές συνιστώσες του πολιτικού συστήματος: Μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι απλώς συγκλονισμένο από την αυτοκτονία. Επιπλέον αναγνωρίζει τις δικές του αγωνίες στην απόγνωση του αυτόχειρα, καθώς και στα λόγια που άφησε αποτυπωμένα στο χαρτί, προτού αυτοκτονήσει.
Το κίνημα των Αγανακτισμένων βρέθηκε πάλι στο προσκήνιο, αντλώντας -εκ των πραγμάτων- δυναμική από τον ίδιο τον πολιτικό συμβολισμό που προσέδωσε στην πράξη του ο ηλικιωμένος φαρμακοποιός. Το τραγικό κεντρικό πρόσωπο των ημερών επέλεξε να τερματίσει τη ζωή του σε ένα χώρο κοντινό στο Κοινοβούλιο, αλλά και να αφήσει αποτυπωμένο στο χαρτί ένα «κατηγορώ», προσωπικό και πολιτικό:
«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μία αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι' αυτή» έγραψε ο αυτόχειρας. Και συνέχισε: «Επειδή έχω μία ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Ελληνας έπαιρνε το καλάσνικοφ, ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για την διατροφή μου».
Την προσωπικότητά του τη σκιαγράφησαν με σαφήνεια, φίλοι, συγγενείς, γνωστοί, γείτονες. Ηταν άνθρωπος πολιτικοποιημένος, καλλιεργημένος, ευαίσθητος, τοποθετημένος στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς. Συμμετείχε στις «αντιμνημονιακές» διαδηλώσεις, στις συνελεύσεις του συλλόγου της συνοικίας του, στα «κοινά». Οπως έγραψε, δεν ήθελε να αφήσει χρέη στα παιδιά του. Σε κανέναν δεν ήθελε να αφήσει χρέη, ούτε καν τα κοινόχρηστα. Την παραμονή της αυτοκτονίας του πλήρωσε τα κοινόχρηστα κι όταν ρωτήθηκε γιατί το κάνει πρόωρα, απάντησε ότι είχε προγραμματίσει να εισαχθεί σε νοσοκομείο.
Στην Ελλάδα της θλίψης, του θυμού και της απόγνωσης, τέτοια δραματικά συμβάντα δεν αποκλείεται να γίνουν κάποια στιγμή «σπινθήρες» που θα πυροδοτήσουν κοινωνικά ξεσπάσματα. Συμβαίνει άλλωστε αυτό και σε άλλες χώρες. Υπενθυμίζεται ότι οι πρόσφατες εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο άρχισαν από την Τυνησία, με έναυσμα μια αυτοκτονία. Αυτοπυρπολήθηκε ένας άνεργος απόφοιτος πανεπιστημίου, όταν τον συνέλαβε η Αστυνομία επειδή πουλούσε φρούτα χωρίς να διαθέτει τη σχετική άδεια.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το «πολιτικό προσωπικό» της χώρας οφείλει να είναι πολύ προσεκτικό και να αποδεικνύει αν μη τι άλλο ότι έχει επίγνωση της κατάστασης την οποία βιώνει η ελληνική κοινωνία. Δεν το κάνει όμως πάντοτε.
Μοιραία προκάλεσε αντιδράσεις ο ... αγνωστικισμός του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ κ . Πάνου Μπεγλίτη, ο οποίος θεώρησε σκόπιμο να χρησιμοποιήσει το ρήμα «έφαγε» για τον αυτόχειρα: «Δεν ξέρουμε αν είχε χρέη, αν δεν είχε, αν τα έφαγε αυτός ή τα παιδιά του».
Σε ανάλογο μήκος κύματος κινήθηκε και η δήλωση του βουλευτή Πάρι Κουκουλόπουλου, σύμφωνα με τον οποίο κανένας συνταξιούχος φαρμακοποιός δεν αναγκάζεται να ψάξει στα σκουπίδια. Μόνο που στη σημερινή Ελλάδα συντελείται ένα φαινόμενο, γνωστό και από την Αργεντινή του 2001-02: Καταβαραθρώνεται απότομα το βιοτικό επίπεδο ανθρώπων που μέχρι πρότινος ανήκαν στη μεσαία τάξη. Το τελευταίο που χρειάζεται η χώρα είναι ένα πολιτικό σύστημα με νοοτροπία Μαρίας Αντουανέτας...