Είναι πανέμορφη, ένα από τα πιο ακριβοπληρωμένα μοντέλα στον κόσμο, παντρεμένη με έναν εξίσου επιτυχημένο αθλητή. Κι όμως, η ζωή της Ζιζέλ Μπούντχεν δεν είναι τόσο τέλεια όσο φαίνεται.
Η 38χρονη εξομολογείται στο βιβλίο της ότι υπήρξε μια περίοδος της ζωή της που υπέφερε τόσο από κρίσεις πανικού, που σκεφτόταν την αυτοκτονία.
«Τα πράγματα μπορεί να φαίνονται τέλεια απ’έξω, αλλά δεν έχει κανείς ιδέα τι πραγματικά συμβαίνει», είπε σε συνέντευξη στο People, εξηγώντας ότι ένιωσε πως ήταν καιρός να μοιραστεί με τον κόσμο κάποιες από τις αδυναμίες της.
Μεγάλωσε δίχως να νιώθει ιδιαίτερη, μέχρι τη στιγμή που την ανακάλυψε ένα πρακτορείο μοντέλων, σε εμπορικό κέντρο στο Σάο Πάολο, στα 14 της. Η αρχή ήταν δύσκολη, της είχαν πει ότι η μύτη της είναι τόσο μεγάλη και τα μάτια της τόσο μικρά, που ποτέ δεν θα ποζάρει για εξώφυλλο, θυμάται. Ομως, το 1997 έγινε γνωστή, όταν εμφανίστηκε τόπλες στην επίδειξη του Alexander McQueen και την επόμενη χρονιά ήταν στο εξώφυλλο της Vogue. Το 2000 υπέγραψε συμβόλαιο- ρεκόρ με τη Victoria’s Secret για 25 εκατ. δολάρια και ήδη ήταν διάσημη.
Αλλά τα πράγματα δεν ήταν τόσο ρόδινα. Επαθε την πρώτη κρίση πανικού σε μια δύσκολη πτήση το 2003 και στην πορεία απέκτησε φοβίες για τα τούνελ, τα ασανσέρ και τους κλειστούς χώρους. «Ημουν σε μία υπέροχη φάση της καριέρας μου. Ημουν πολύ κοντά με την οικογένειά μου, πάντα με θεωρούσα θετικό άτομο, οπότε τα έβαζα με τον εαυτό μου. Γιατί να νιώθω έτσι; Αισθανόμουν ότι δεν επιτρεπόταν να νιώθω άσχημα», είπε στο People.
«Ομως ένιωθα ανίσχυρη. Ο κόσμος σου γίνεται ολοένα πιο μικρός και δεν μπορείς να αναπνεύσεις, που είναι το χειρότερο συναίσθημα που έχω βιώσει ποτέ», διηγείται. Οταν άρχισε να παθαίνει κρίσεις πανικού ακόμη και στο σπίτι της, σκέφτηκε να αυτοκτονήσει.
«Σκεφτόμουν ότι αν απλά πέσω από το μπαλκόνι, όλο αυτό θα τελειώσει και δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά να ανησυχήσω για αυτό το συναίσθημα», παραδέχεται. Τελικά ζήτησε τη βοήθεια οδηγού, που της συνέστησε να πάρει ηρεμιστικό, αλλά εκείνη δεν ήθελε να καταφύγει σε φάρμακα.
«Η σκέψη του να εξαρτώμαι από κάτι ήταν ακόμη χειρότερη. Σκεφτόμουν “Αν χάσω το χάπι; Θα πεθάνω”. Το μόνο που γνώριζα ήταν ότι χρειαζόμουν βοήθεια», εξήγησε. Τελικά, ακολουθώντας τις συμβουλές γιατρών, άρχισε να αλλάζει ολόκληρο τον τρόπο ζωής της και κατάφερε να το αντιμετωπίσει.