Ρημάζει η βίλα του Αλέξανδρου Ιόλα στην Αγία Παρασκευή -Ολα σπασμένα, καλυμμένα από γκράφιτι [εικόνες]

Θλιβερή είναι η εικόνα της άλλοτε ένδοξης βίλας του Έλληνα συλλέκτη έργων τέχνης Αλέξανδρου Ιόλα στην Αγία Παρασκευη. Το σπίτι ρημάζει, αντικείμενα έχουν κάνει «φτερά», σπασμένα μάρμαρα και γλυπτά και οι τοίχοι μες τα γκράφιτι.

Η μυθική μαρμάρινη βίλα της χλιδής, παραμένει εγκαταλελειμμένη και λεηλατημένη, φάντασμα των ένδοξων ημερών του περιελθόντος.

Ωστόσο τον περασμένο Ιούνιο εγκρίθηκε χρηματοδότηση από το Υπουργείο Οικονομίας, 25 εκατ. για αποκατάσταση 12 εμβληματικών κτιρίων, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνεται και η βίλα Ιόλα.

Συγκεκριμένα το πρόγραμμα αφορά σε αποκατάσταση και δημιουργική επανάχρηση της βίλας Ιόλα, με χρηματοδότηση 2,5 εκατ. ευρώ στον Δήμο Αγίας Παρασκευής. Η πρώην κατοικία του μεγάλου συλλέκτη έργων τέχνης, η οποία έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο, θα επαναχρησιμοποιηθεί ως κέντρο σύγχρονης τέχνης και χώρος πολιτιστικών, επιστημονικών και τεχνολογικών δράσεων.

Από το χορό στις αίθουσες τέχνης

Γόνος ευκατάστατης οικογένειας βαμβακεμπόρων ο Ιόλας δείχνει από νωρίς την κλίση του στις τέχνες και το 1927 μετακομίζει στην Αθήνα, όπου συναναστρέφεται με όλες τις μεγάλες προσωπικότητες της εποχής μέσα σε αυτό το σπίτι.

Είναι ο άνθρωπος που θα γίνει κορυφαίος χορευτής στη νεοσύστατη, τότε, Ballet Theatre Company της Νέας Υόρκης και συνεργάζεται ως χορευτής με τον Τζορτζ Μπαλανσίν, την Υβόν Γκεόργκι - για μια συνεργασία με την οποία πάει για λίγο στο Άμστερνταμ - και αργότερα αναλαμβάνει τη διεύθυνση των μπαλέτων του Μαρκησίου de Cuevas στη Νέα Υόρκη.

Το 1944 εγκαταλείπει το χορό με αφορμή ένα τραύμα στο πόδι και δραστηριοποιείται στο χώρο του εμπορίου τέχνης. To 1944 ανοίγει την πρώτη του γκαλερί στη Νέα Υόρκη, την Hugo Gallery. Χωρίς να διαθέτει χρήματα ο ίδιος στο ξεκίνημα, βασίζεται αφενός στην υποστήριξη της Maria Hugo, δούκισσα του Gramont και τέως συζύγου του εγγονού του Βικτόρ Ουγκό, στην Ελίζαμπεθ Άρντεν, στους συλλέκτες Jean και Dominique de Menil και αφετέρου στις προσωπικές φιλίες του με καλλιτέχνες.
Σημαντική υπήρξε η συμβολή του στην καθιέρωση στις ΗΠΑ των εξόριστων λόγω του Πολέμου σουρεαλιστών. Αν και ήδη ώριμοι και καταξιωμένοι οι σουρεαλιστές στην Ευρώπη, οι εκθέσεις τους δεν είχαν βρει ακόμη ανταπόκριση στο κοινό της Αμερικής.

O Ιόλας θα παραμείνει αποκλειστικός αντιπρόσωπος του Μαξ Ερνστ και του Ρενέ Μαγκρίτ για τις Η.Π.Α. μέχρι το θάνατο τους.

Το 1953 διοργανώνει για τον Άντι Γουόρχολ την πρώτη ατομική του έκθεση και συνδέεται στενά με το κίνημα της Ποπ Αρτ. Αργότερα συνεργάζεται με τους Nouveau Realists (Niki de Saint Phalle, Jean Tingueli, Martial Raysse κ.α.), με καλλιτέχνες της Arte Povera (Γιάννης Κουνέλλης, Pino Pascali κ.α.) και πολλούς άλλους.

Ο Αλέξανδρος Ιόλας αποτέλεσε έναν από τους πρωτοπόρους στην ανάπτυξη ενός «δικτύου» από αίθουσες τέχνης δορυφόρους μιας κεντρικής γκαλερί

Το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής του κλάπηκε, λεηλατήθηκε

Λίγο πριν πεθάνει η επιθυμία του να δωρίσει την αμύθητη συλλογή του από έργα τέχνης στο ελληνικό κράτος δεν εκπληρώθηκε ποτέ. Η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε την προσφορά του και έτσι το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής του χάθηκε. Το 1984, δωρίζει στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης 47 έργα σύγχρονης τέχνης από την προσωπική του συλλογή, ενώ υπόσχεται να προσθέσει και άλλα στη δωρεά. Το 1987 ωστόσο πεθαίνει σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης νικημένος από τη νόσο του AIDS και δεν προλαβαίνει να εκπληρώσει το όνειρο του.

Μετά το θάνατό του άφησε μέσα σε αυτό το σπίτι έργα αμύθητης περιουσίας τα οποία και «έφευγαν» μέσα σε κοντέινερ νύχτα, λεηλατήθηκαν υπέστησαν βανδαλισμούς, κλάπηκαν μέρα μεσημέρι.