Ερώτημα καθ' όλου παράλογο, εφ' όσον όπως μου έχει πει κι ένας δάσκαλος, πετυχημένο έντυπο είναι αυτό που το παίρνεις στον καμπινέ.
Δύο τα προβλήματα που δημιουργεί σε αυτό η νέα εποχή: Ο παραπάνω ορισμός δεν μπορεί να εφαρμοστεί στα διαδικτυακά μέσα (όσο ελαφρύ κι αν κάνουν το Ipad). Θέλω να πω, ότι δεν ξέρω για σας και τη σχέση σας με την υγιεινή, στη δική μου περίπτωση όμως, έχω ένα μικρό πρόβλημα με το ένα χέρι να πιάνω το κωλόχαρτο και με το άλλο το touch screen. Oπότε εξ' ορισμού η διαδικτυακή ενημέρωση, οφείλει να είναι πιο εκλεκτική (εκτός από πιο άμεση που ήδη είναι).
Το δεύτερο πρόβλημα αρχίζει όταν ανακαλύπτεις πως ο παραδοσιακός τύπος, έχει γίνει στο σύνολο του, (με ορισμένες εξαιρέσεις) τόσο βαρετός, που τελικά είναι πιο διασκεδαστικό την ώρα της τουαλέτας να διαβάζεις τα περιεχόμενα των απορρυπαντικών (και να μάθεις και κάτι με ουσιαστική χρηστικότητα). Κι όταν αναφέρομαι στον παραδοσιακό τύπο, μιλάω για εκείνον που επιμένει να είναι αγκυλωμένος στην νεκροφιλική του σοβαροφάνεια, αφήνοντας όμως και μια δυο ανάσες χαριτωμενιάς και λαιφσταϊλισμού στα πλαίσια του «θέλει η πουτάνα να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει».
Θεωρώ και το υποστηρίζω ακράδαντα, πολύ πιο υγιές και διασκεδαστικό το πλουραλιστικό format ενός «Πρώτου Θέματος» που δίπλα στην είδηση και το ρεπορτάζ σου πετάει και την πλάκα, και την γκόμενα, και το σού'πα μου'πες του παρασκηνίου και μια πρέζα σόου μπιζ, από την πνευματική αγκύλωση των παραδοσιακών μεταπολιτευτικών εντύπων, με τη σύνταξη των κειμένων τους, και τους τίτλους των θεμάτων τους να προκύπτουν σαν κομματικό δελτίο τύπου. Ξεφυλλίζω τυχαία μια εφημερίδα αυτής της εβδομάδας και παθαίνω το ένα εγκεφαλικό μετά το άλλο από τα θέματά της:
1: «Ο Σόιμπλε προειδοποιεί, είναι η τελευταία σας ευκαιρία». Είδηση παντός καιρού και χρήσης, θα μπορούσε να έχει δημοσιευτεί και πέρσι και είμαι σίγουρος ότι θα δημοσιευτεί ξανά καμιά 100στή φορά. Ποια τελευταία ευκαιρία; Του τέλους πριν το τέλος ή μετά το τέλος της προηγούμενης τελευταίας ευκαιρίας;
2. «Γη και ύδωρ θα απαιτήσει η Τρόικα». Σώπα, δε σε πιστεύω. Τότε να κλείσω το ρουμπινέ να μην έχω ύδωρ να τους δώσω, γιατί από γη είμαι εντάξει, γεννήθηκα ακτήμονας.
3. «Μπαράζ νομοσχεδίων με διατάξεις ρουσφέτια». Μεγάλη αποκάλυψη και πετυχεσά. Ποια ακριβώς είναι η διαφορά από όλες τις μεταπολιτευτικές προεκλογικές περιόδους; Η λέξη μπαράζ μάλλον, επειδή ο συντάκτης την βρίσκει πιο τσαχπίνικη.
4. «Οι γαλάζιοι αυτοσχεδιάζουν». Σε χαρτί μιλιμετρέ ή προτιμούν το ελεύθερο σχέδιο; Αν είναι να πάω να κάνω το μοντέλο.
5. «Φώφη Γεννηματά: Οι εκλογές είναι για μας μια μεγάλη δοκιμασία». Τουλάχιστον Φώφη μας, εσείς τη δοκιμασία την περνάτε για ένα μήνα μόνο. Εμείς την περνάμε σε διάρκεια εξ' αιτίας σας. Για να μην αναφέρω το τι δοκιμασία θα πρέπει να είναι να κάτσει κάποιος να διαβάσει τη συνέντευξη σας. Ειδικά στην τουαλέτα. Ούτε σε ακραία περίπτωση δυσκοιλιότητας.
6. «Τα τρία στοιχήματα του Βενιζέλου». Να και τα χαριτωμένα σόκιν. Ότι δηλαδή θα μας πει, «παρ' τε τα τρία μου». Ναι, λες και δεν το περιμέναμε.
7. «Ένα χειροποίητο μοναστήρι στις Σέρρες». Επειδή προφανώς όλα τα άλλα είναι λυόμενα.
8. «Ανελέητος πόλεμος ΝΔ - Καμμένου». Εμπνευσμένο δημοσίευμα ανάλογο των «άγρια κόντρα Καραντζαφέρη – Σαμαρά», «επίθεση Ντόρας στη ΝΔ», «σκληρή κριτική Καμμένου στη Ντόρα». Επειδή η είδηση όπως μας έμαθαν στη σχολή δεν είναι το «σκύλος δάγκωσε άνθρωπο» αλλά το «άνθρωπος δαγκώνει σκύλο» η μοναδική είδηση από το χώρο της δεξιάς που θα είχε το παραμικρό ενδιαφέρον να διαβάσει κάποιος θα ήταν «στο κρεββάτι σουίτας μεγάλου ξενοδοχείου η Ντόρα, ο Καμμένος, ο Καραντζαφέρης και ο Σαμαράς. Σπάσανε οι σουμιέδες».
9. «Απομακρύνονται οι λαθρομετανάστες.» Εδώ έχουμε απομακρυνθεί όλοι οι υπόλοιποι ιθαγενείς λόγω ασιτίας και ψάχνουμε δουλειά σαν λαθρομετανάστες πλέον οι ίδιοι στο Γιβραλτάρ, οι εδώ λαθρομετανάστες ήταν το πρόβλημα;
10. «Τ. Γιαννίτσης: Υπάρχει χώρος για νέες ιδέες και προτάσεις». Ίσως το μοναδικό επίκαιρο δημοσίευμα για ανάγνωση στον καμπινέ. Γιατί εκεί που κάθομαι στη λεκάνη, από χώρο άλλο τίποτα από κάτω μου. Και με καζανάκι Νιαγάρα.
Σας έχει πει κάποια γιαγιά – παππούς σας για τότε που στα χωριά σκουπιζόντουσαν με τις εφημερίδες γιατί δεν είχαν κωλόχαρτο; Το ίδιο και το αυτό κι ακόμα καλύτερα γιατί τώρα τυπώνονται με εξελιγμένο τρόπο και δεν μουντζουλιάζεσαι. Παίρνεις μια εφημερίδα, (κατά προτίμηση με πολλά ένθετα για να φτουρήσει το χαρτί) στη φτηνή έκδοση των 2 ευρώ, έχεις τσάμπα χαρτί στο WC σου για σκούπισμα τουλάχιστον για δύο εβδομάδες και σου έρχεται και πιο οικονομικά από το να τρέχεις στο σούπερ μάρκετ και να κουβαλάς δέκα δέκα τα ρολά. Με αυτόν τον τρόπο βοηθάς και την κρίση στο χώρο του τύπου, αφού αγοράζονται οι εφημερίδες τους και προσμετρούνται στις μετρήσεις, γλυτώνεις λεφτά και δίνεις κι ένα funky twist στα gallop που σου τηλεφωνούν να μάθουν τις αναγνωσιμότητες, ώστε να προσθέσουν στο ερωτηματολόγιο τους, την ερώτηση «εσείς με ποια εφημερίδα σκουπιστήκατε σήμερα;»