Το Μπέλφαστ καίγεται, καθώς οι φυλακισμένοι αντάρτες του IΡΑ πεθαίνουν από την απεργία πείνας στις φυλακές του Μέιζ. Όμως ο αστυνόμος Σον Ντάφι στο νουάρ βιβλίο «Κρύο Χώμα» του Έντριαν ΜακΚίντι (εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Θάνος Καραγιαννόπουλος) έχει άλλα προβλήματα. Ανάμεσα στις μολότοφ και τις σφαίρες, αναζητά έναν κατά συρροή δολοφόνο.
Πενήντα εννέα μέρες απεργίας πείνας. Τόσο άντεξε ο Φράνσις Χιουζ, ο δεύτερος νεκρός μέλος του ΙΡΑ μετά τον Μπόμπι Σαντς. Είναι Μάιος του 1981 και το Μπέλφαστ έχει ξαναπάρει φωτιά.
Η ένταση όμως των συγκρούσεων δεν είναι αντίστοιχη με αυτήν που επικρατούσε μετά το θάνατο του Σαντς, του πρώτου μάρτυρα. Για τον αστυνόμο Σον Ντάφι που παρακολουθεί τις φλεγόμενες γειτονιές μαζί με τους συναδέλφους του από ένα λόφο, μοιάζει αναμενόμενο.
Ο Μπόμπι Σαντς ήταν ο διοικητής του ΙΡΑ που δεν σκότωσε κανέναν και θυσιάστηκε για να αναγνωριστεί σε αυτόν και τους φυλακισμένους συντρόφους του το δικαίωμα, μεταξύ άλλων, να μην φοράνε την στολή των ποινικών κρατουμένων προκειμένου να αναγνωριστούν ως πολιτικοί κρατούμενοι. Όμως η Θάτσερ είχε αρνηθεί κάθε διάλογο με τους «τρομοκράτες».
Ο Χιούζ, ο δεύτερος νεκρός (θα ακολουθούσαν άλλοι οκτώ), ήταν ένας εθελοντής στον ΙΡΑ από τις φτωχογειτονιές του Μπέλφαστ, «φανατικός και αδίστακτος δολοφόνος» για τους Βρετανούς, «ατρόμητος» για τους συντρόφους του, ο άνθρωπος που όταν έπεσε σε ενέδρα των βρετανικών ειδικών δυνάμεων ήταν ο πιο καταζητούμενος αντάρτης στη Βόρεια Ιρλανδία. Καταδικάστηκε σε 83 χρόνια φυλάκισης λόγω του ρόλου του σε μια συμπλοκή με άνδρες των SAS όπου ένας Βρετανός έχασε τη ζωή του.
Μόνο που τον δεύτερο δεν τον θυμάται κανένας, σκέφτεται κάπως κυνικά ο αστυνόμος Ντάφι, αφού ακόμα και οι διαδηλώσεις για το θάνατο του μοιάζουν διεκπεραιωτικές σε σύγκριση με τις ταραχές που ακολούθησαν τον θάνατο του Μπόμπι Σαντς όταν 100.000 άνθρωποι κατέβηκαν στον δρόμο. Και νιώθει κάποια συμπάθεια για τον Χιουζ γιατί και ο ίδιος νιώθει παρίας στο Μπέλφαστ. Είναι Καθολικός μπάτσος σε ένα αστυνομικό σώμα που αποτελείται κυρίως από Προτεστάντες Ενωτικούς και ταυτόχρονα μισητός προδότης για τους δικούς του επειδή ανήκει στα σώματα ασφαλείας, ζώντας σε μία πόλη γεμάτη μπλόκα από Βρετανούς στρατιώτες που συμπεριφέρονται ως δυνάμεις κατοχής. Το πρωινό του πάντα ξεκινάει με έναν έλεγχο στο σασί του αυτοκινήτου μήπως κάποιος τοποθέτησε βόμβα αφού όλες οι ομάδες έχουν κάθε λόγο να τον θέλουν νεκρό.
Και καθώς οι νεκροί δεν λείπουν ποτέ από το Μπέλφαστ, η ανακάλυψη ενός πτώματος με κομμένο το ένα χέρι σε ένα αυτοκίνητο κάπου στις ερημιές έξω από την πόλη κάνει τον Ντάφι να αναλάβει δράση. Άλλωστε το θύμα είναι ο οδηγός του ηγέτη του Σιν Φέιν, του πολιτικού σκέλους του ΙΡΑ, και ο Ντάφι είναι ο μοναδικός μπάτσος που μπορεί να πλησιάσει την στρατιωτική οργάνωση που πολεμά για την ανεξαρτησία της Βόρειας Ιρλανδίας από την Βρετανία.
Ξεκινώντας από αυτό το πτώμα, ο Ντάφι συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται στα ίχνη ενός κατά συρροή δολοφόνου, πιθανότατα με πολιτικά κίνητρα.
Το Κρύο Χώμα, με έναν τίτλο κλεμμένο από το τραγούδι Cold cold ground του Τομ Γουέιτς, δεν είναι μια απλή νουάρ ιστορία. Είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με δύο πρωταγωνιστές.
Ο ένας είναι ο Ντάφι, μοναχικός, κυνικός, λίγο ρομαντικός με τις κυρίες και βίαιος όταν τον στριμώχνουν. Ο άλλος είναι το στοιχειωμένο από τα φαντάσματα των νεκρών Μπέλφαστ, μία πόλη κομμένη στα δύο, σπαρμένη με μπλόκα, αύρες και οδοφράγματα όπου τόσο ο ΙΡΑ όσο και η Εθελοντική Δύναμη του Όλστερ, οι Προτεστάντες παραστρατιωτικοί, φέρονται σαν συμμορίες και πέρα από τις μεταξύ τους συγκρούσεις, ελέγχουν τη διακίνηση ναρκωτικών και την προστασία των καταστημάτων.
Ο 50χρονος Έντριαν ΜακΚίντι, άξιο τέκνο της Βόρειας Ιρλανδίας, έγραψε αυτήν την πρώτη περιπέτεια του αστυνόμου Σον Ντάφι (έχουν κυκλοφορήσει συνολικά έξι, ενώ το Κρύο Χώμα είναι η πρώτη που μεταφράζεται στα ελληνικά), το 2012. Όλοι τότε τον συμβούλευαν να παρατήσει την προσπάθεια συγγραφής του. Ο ίδιος διηγείται ότι ένας παραγωγός του BBC της Βόρειας Ιρλανδίας προσπαθούσε να τον αποτρέψει λέγοντας του ότι «κανείς δεν ενδιαφέρεται για τις Ταραχές του 1981, κανείς δεν νοιάζεται για τους νεκρούς και των δύο πλευρών, ούτε οι Καθολικοί, ούτε οι Προτεστάντες, ούτε οι Ιρλανδοί ούτε, ακόμα περισσότερο, οι Βρετανοί».
Ο ΜακΚίντι δεν τον άκουσε. Ήθελε απεγνωσμένα να σπάσει αυτή τη γελοία «συνωμοσία της σιωπής» και να περιγράψει μία πόλη όπου «σε μία γωνία γίνονταν οδομαχίες και σε μία άλλη γινόταν η παρουσίαση μίας ποιητικής συλλογής». Ο ίδιος έχει νιώσει στο πετσί του αυτήν τη βία που περιγράφει.

Σε άρθρο του στον Independent θυμάται πώς τον χτύπησε (ελαφρά) ένα Land Rover της αστυνομίας που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στα στενά της πόλης για να αποφύγει τις μολότοφ των διαδηλωτών. Ή πώς η συμπλοκή με μία ομάδα Καθολικών όταν ήταν πιτσιρικάς τον έστειλε στο νοσοκομείο για 18 ράμματα και εγχείρηση στο μάτι. Ή ακόμα ότι άκουγε το Little Sparrow της Ντόλι Πάρτον στο αυτοκίνητο του πατέρα του φίλου του που τον πήγαινε σχολείο ενώ αγωνιούσε μήπως σκάσει κάποια βόμβα κρυμμένη στη μηχανή του.
Αυτήν ακριβώς την αίσθηση της διαρκούς απειλής καταφέρνει να μεταφέρει ο ΜαΚίντι και στο μυθιστόρημα. Μπορεί τα ματωμένα χρόνια του ’80 να μην αφορούν το σύγχρονο Μπέλφαστ, αποτελούν όμως το ιδανικό σκηνικό για το κυνήγι ενός δολοφόνου ανάμεσα σε πυρπολημένα αυτοκίνητα, τεθωρακισμένα, κουκουλοφόρους διαδηλωτές και δυνάμεις καταστολής ταραχών.