Την είχα συναντήσει πριν από το καλοκαίρι, καθισμένη στην αγαπημένη της «Βιβλιοθήκη» της πλατείας Κολωνακίου. Κομψότατη, αριστοκρατική, με το φυσικό μόνιμο χαμόγελο της και το ήρεμο καλοσυνάτο βλέμμα.
Πλησίασα και την χαιρέτησα, ρωτώντας της ευγενικά «αν με θυμάται…»- είχαν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία μας συνάντηση, τυχαία πάλι… «Μα, φυσικά, κ. Οικονομόπουλε», έσπευσε να με προλάβει πριν της πω ποιος είμαι, καλώντας με να καθίσω στο τραπέζι της.
Παρά τα 90 της χρόνια, η Λένα Τριανταφύλλη «του Καραμανλή…» διατηρούσε στο ακέραιο την πνευματική της διαύγεια και το φιλικό, θερμά αριστοκρατικό, ύφος της που σ’ έκανε από τα παλιά χρόνια να αισθάνεσαι γι’ αυτήν μια οικειότητα, αλλά ταυτόχρονα και ένα σεβασμό που σου υπέβαλε η ίδια, αλλά για λογαριασμό της θεσμικής θέσης της. Του πολύ στενού συνεργάτη, έμπιστης φίλης, οικογένειας του «Προέδρου».
Η Λένα Τριανταφύλλη που «έφυγε» χθες, από το 1974 και για 24 χρόνια δεν ήταν μόνο η ιδιαιτέρα γραμματέας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά ένα (από τα ελάχιστα…) πρόσωπο-alter ego του. Μαζί με τον πασίγνωστο Θόδωρο (Χαριτόπουλο) ήταν ο ορισμός της οικογένειας για τον Καραμανλή. Ο αγαπημένος πιστός οικονόμος του, και «η Λένα του…», όπως αποκάλυψε στο βιβλίο του «Καραμανλής. Ο Φίλος», ο Τάκης Λαμπρίας.
Η πρώτη επαφή της με τον Καραμανλή έγινε από μια τυχαία απλή σύσταση, τις πρώτες μέρες της επιστροφής του στην Αθήνα από το Παρίσι, τις δύσκολες και επίφοβες μεταχουντικές. Εντυπωσίασε αμέσως τον τότε πρωθυπουργό, που την κράτησε δίπλα του μέχρι να κλείσει τα μάτια το 1998. Η ίδια πίστευε πως δεν την επέλεξε για την συγκεκριμένη θέση για τα τυπικά της προσόντα, αλλά γιατί «ταίριαζαν στην παιδεία και την ευπρέπεια…». Η συνέχεια της σχέσης τους, επιβεβαίωσε την χημεία που υπήρξε μεταξύ τους και την αλληλοεκτίμηση που αναπτύχθηκε, η οποία και κατέληξε σε αγάπη…
Η σχέση τους εξάλλου δεν περιοριζόταν σε αυστηρά επαγγελματικά όρια. Η Τριανταφύλλη ήταν μέλος της συντροφιάς του Καραμανλή, που κάποια εποχή – κάπου στο 1976 – άρχισε να κάνει κρουαζιέρες στις ελληνικές θάλασσες, μαζί με τον Βασίλη και την Ελίζα Γουλανδρή, τον Δημήτρη Χορν, τον Ιάσονα Ρίζο, τον Ευτύχη Βορίδη, την Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ, τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Τρύφωνα Κουταλίδη. Πότε με το «Έρως» της Άννας Χορν ή την «Παλόμα» των Γουλανδρήδων και πότε με τον «Άνεμο» της Ντόλλυς Γουλανδρή. Ήταν μέλος της παρέας που συνόδευε τον Καραμανλή στη Μύκονο, στο ξενοδοχείο που διατηρούσε η οικογένεια Χαριτόπουλου στον Ορνό.
Ήταν ο πιο κοντινός άνθρωπος του Καραμανλή. Κι’ όμως, ποτέ δεν μίλησαν γι’ αυτόν, ούτε η ίδια ούτε ο Θόδωρος, για τις ιδιοτροπίες, τις αδυναμίες, τα ξεσπάσματά του, τις προσωπικές του στιγμές, παρά τις πιεστικές προτάσεις που της έγιναν για συνεντεύξεις. Ήταν, μαζί με τον Θόδωρο, τα σίγουρα αναχώματα σε όσους θέλησαν να προσεγγίσουν ανθρώπινα αλλά και κοινωνικά (κάτι που ο ίδιος προφύλασσε εμμονικά) το πολιτικό φαινόμενο Καραμανλή. Οι «άνθρωποί του» απέκρουαν στωικά όλους όσοι ζητούσαν απαντήσεις για την παρατεταμένη απομόνωση Καραμανλή, το διάστημα πριν από τον θάνατο του. Οι δυο τους έπρεπε να διαχειριστούν την ευθιξία εκείνων που αδυνατούσαν να επικοινωνήσουν με τον Καραμανλή, για κάτι που δεν γνώριζαν: την πτώση της φωνής του...
Τα συναισθήματα αγάπης που έτρεφε η Τριανταφύλλη για τον Καραμανλή είχε αποκαλύψει, σε παλαιότερη διήγησή του, ο σκηνοθέτης Ροβήρος Μανθούλης, με αφορμή συνέντευξη που του είχε πάρει για τις ανάγκες ενός ντοκιμαντέρ. «Ο Πρόεδρος, βάλθηκε να μου εκθειάζει την Ελλάδα. Γυρίζει πίσω και τι να δει… Τη Λένα να έχει αναλυθεί σε δάκρυα, την τόσο αυστηρή επιφανειακά Λένα να μη μπορεί να συγκρατήσει τη συγκίνηση που της είχε προκαλέσει η εξομολόγηση Καραμανλή για την πατρίδα…»
Είχα γράψει κάποτε ( το 1985,πρίν τον «αδειάσει» ο Ανδρέας Παπανδρέου…), για μια κοινωνικό-πολιτική συγκέντρωση που είχε οργανωθεί για τον Καραμανλή σε φιλικό του σπίτι. Την επομένη το πρωί, με πήρε τηλέφωνο η Λένα Τριανταφύλλη να μου πει ότι ο Πρόεδρος θα ήθελε να με δει στο Προεδρικό. Όταν με οδήγησαν στο γραφείο της, με «μάλωσε» με χαμόγελο, επειδή «στεναχώρησα τον Πρόεδρο με το δημοσίευμά μου. Ξέρετε, δεν θέλει να δημοσιοποιούνται οι κοινωνικές επαφές του…».
Όταν μπήκα στο γραφείο του Καραμανλή, μετά το αρχικό «τι βλέπεις;», κουβεντιάσαμε (εκείνος, δηλαδή, μιλούσε κυρίως…) για την πολιτική κατάσταση. Σε κάποια στιγμή, πήρε στο εσωτερικό τηλέφωνο την Τριανταφύλλη, και της είπε «Λένα, για φέρε μου το φσσ-φσσ μου». Σε λίγα λεπτά, μπήκε η Λένα με ένα φλυτζάνι ζεστό νερό, και ρίχνοντας μέσα μια… αναβράζουσα βιταμίνη-C! Το «φσσ-φσσ» του Καραμανλή, που είχε περάσει ένα ελαφρό κρυολόγημα!
Αφού σηκώθηκε από την πολυθρόνα του, για να μου δείξει ότι η συνάντησή μας είχε τελειώσει, ο Καραμανλής την ώρα που άνοιγα ην πόρτα για να περάσω στο γραφείο της Τριανταφύλλη, μου πέταξε ένα «α, και που είσαι, μην γράφεις ότι πάω σε καλέσματα, γιατί παίρνουν θάρρος και άλλοι και με βομβαρδίζουν με προσκλήσεις! Και διαολίζομαι…»! Γι’ αυτό με είχε καλέσει. Και το είχε πει στην «Λένα του…»