Το κουδούνι να χτυπάει στις εννέα, να μην δίνουν εξετάσεις, να μειωθεί η ύλη, να μπαίνουν με ελευθέρας στο Πανεπιστήμιο, να παραμένουν αιώνιοι φοιτητές. Να μην κουράζονται, να ξενυχτάνε και να πίνουν...
Τι ωραία; Κι αν δεν πάνε καθόλου σχολείο;
Θα μπορούν να κοιμούνται ως αργά, δεν θα κουράζονται με το διάβασμα, δεν θα στρεσάρονται με τα τεστ, δεν θα χαλάνε κι οι σχέσεις με τους γονείς στο σπίτι. Θα είναι όλοι «μια ωραία ατμόσφαιρα». Ούτε πειθαρχία και ούτε, φυσικά, τιμωρία. Τα παιδιά δεν θα χρειάζεται να προσπαθούν για τίποτα, η αριστεία θα είναι ρετσινιά και η πρωτιά κουσούρι. Βόλτες, έρωτες, διασκέδαση και ποτάκια...
Μια εικόνα ανέμελης παιδικής ηλικίας όπου μόνο το παιχνίδι θα έχει σημασία, μόνον οι πλάκες θα μετράνε, ούτε αριθμητικές πράξεις, ούτε κλήσεις ρημάτων, ομαλών και ανωμάλων. Τίποτα. Θα περάσουν έτσι σε μια ανέμελη εφηβεία, χωρίς στόχους, όνειρα και ιδανικά. Δεν θα κάνουν σχέδια για το μέλλον....
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου της Μυρτώς Λοβέρδου στο Bovary.gr