Ποζάρουν ξέγνοιαστα στον φακό, κάποιες τυλιγμένες μόνο με ένα σάλι, άλλες φορώντας μόνο φανταχτερές κάλτσες, άλλες σκεπτικές και γυμνές. Οι γυναίκες περιβάλλονται από κουρτίνες και δαντέλες και απεικονίζονται να παίρνουν το μπάνιο τους, να διαβάζουν, να προετοιμάζονται για την άφιξη των πελατών.
Αυτή είναι η ζωή σε ένα αμερικανικό πορνείο του 1890, μια εικόνα ενός κομματιού της κοινωνίας που σπάει αποτυπώνεται. Και αυτό το εξαιρετικό σύνολο φωτογραφιών – τραβηγμένες για την προσωπική συλλογή του φωτογράφου Γουίλιαμ Γκόλντμαν στο Ρέντινγκ της Πενσυλβάνιας στα τέλη του 19ου αιώνα – παραλίγο να χαθεί στην ιστορία.
Ευτυχώς, ο επιμελητής τέχνης Ρόμπερτ Φλιν Τζόνσον έπεσε τυχαία πάνω τους σε ένα παζάρι στη βόρεια Καλιφόρνια, και άρχισε μια έρευνα για να προσδιορίσει την πόλη, τον οίκο ανοχής και τον φωτογράφο που έβγαλε τόσο ιδιαίτερες στιγμές των γυναικών πριν από 100 και παραπάνω χρόνια. Τώρα, οι φωτογραφίες παρουσιάζονται σε ένα νέο βιβλίο, που εκδόθηκε αυτή την εβδομάδα, με τίτλο «Working Girls: An American Brothel, Circa 1892 -The Secret Photographs of William Goldman».
Οι φωτογραφίες αυτές τραβήχτηκαν δύο δεκαετίες πριν από τις περίφημες φωτογραφίες του διάσημου E.Τζ. Μπέλοκ του 1913 από πόρνες στο Στόριβιλ της Νέας Ορλεάνης. Έτσι, οι φωτογραφίες του Γκόλντμαν είναι το παλαιότερο γνωστό ντοκουμέντο με το θέμα αυτό στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Τζόνσον ανακάλυψε πως οι φωτογραφίες απεικόνιζαν γυναίκες που εργάζονταν σε ένα ξακουστό πορνείο που λειτουργούσε στο Ρέντινγκ το 1892, μια εποχή που η πόλη είχε γεμίσει με νέους, άγαμους εργάτες σιδηροδρόμων και εργοστασίων.
Όπως εξηγεί ο ίδιος, τα κορίτσια στον συγκεκριμένο οίκο ανοχής, πιθανότατα χρέωναν περισσότερο από άλλους οίκους στην πόλη (3 ή 4 δολάρια έναντι 1 ή 2 που χρέωναν άλλα) γιατί προσέφερε διαφορετικά πράγματα στους πελάτες του.
Ο Τζόνσον, συγγραφέας και πρώην επιμελητής εκτυπώσεων στο Ίδρυμα Achenbach στο Μουσείο Καλών Τεχνών του Σαν Φρανσίσκο, εξηγεί στη Daily Mail ότι «στον συγκεκριμένο οίκο ανοχής, οι άνδρες δεν ήθελαν να κοιμηθούν με μια αγρότισσα ή με μία πρόσφυγα, αν και τέτοιες γυναίκες εργάζονταν εκεί. Ήθελαν να φανταστούν ότι πλαγιάζουν με την κόρη του αφεντικού γι’ αυτό και η ιδιοκτήτρια έντυνε τα κορίτσια της με ρούχα της μεσαίας ανώτερης τάξης. Οι άνδρες δεν αγόραζαν μόνο το σεξ, αγόραζαν και την φαντασίωση. Τα ωραία ρούχα και το μακιγιάζ ήταν μια πολύ σημαντική πτυχή της όλης φαντασίωσης».
«Οι πατέρες της πόλης θεωρούσαν τις πόρνες το αναγκαίο κακό. Θεώρησαν ότι ήταν μια βαλβίδα ασφαλείας για την κοινότητα, έτσι ώστε αυτοί οι άνδρες να μην πλησιάζουν τις δικές τους κόρες και αδερφές στον δρόμο».
Ήταν μια διαφορετική εποχή, επισημαίνει ο Τζόνσον, υποστηρίζοντας πως η εργασία σε έναν οίκο ανοχής δεν ήταν απαραιτήτως η χειρότερη επιλογή.
«Οι γυναίκες 1890 δεν είχαν πολλές επιλογές. Θα μπορούσαν να εργάζονται σε ένα ξενοδοχείο όπου θα παρενοχλούνταν σεξουαλικά. Θα μπορούσαν να εργάζονται σε ένα εστιατόριο και να παρενοχλούνται σεξουαλικά, Θα μπορούσαν να εργάζονται ως νταντάδες και να παρενοχλούνται σεξουαλικά από τον σύζυγο. Ή θα μπορούσα να γίνουν πόρνες, όπου τουλάχιστον θα είχαν προστασία και θα φορούσαν ωραία ρούχα».
Ο Τζόνσον έγινε ένα είδος ντετέκτιβ προκειμένου να ταυτοποιήσει τον οίκο ανοχής, τον φωτογράφο και τις γυναίκες που εργάζονταν εκεί. «Μία από τις φωτογραφίες, ήταν το κλειδί» εξηγεί. «Χωρίς αυτή, θα παρέμεναν απλώς πανέμορφες, μυστηριώδεις και ανώνυμες εικόνες. Δεν θα μπορούσα να τις συνδέσω με την πόλη, αν σε μία από αυτές δεν απεικονιζόταν μία πόρνη που διάβαζε την εφημερίδα Reading Eagle του Αυγούστου του 1892. Ξεκίνησα την έρευνά μου από αυτό το στοιχείο». Με τη βοήθεια ενός ντόπιου ιστορικού ταυτοποίησε τον οίκο ανοχής που διηύθυνε η Σαλ Σίρερε, μια γυναίκα την οποία είχε εγκαταλείψει ο σύζυγός της και είχε προσπαθήσει να εργαστεί ως μοδίστρα, προτού ανοίξει τον οίκο ανοχής.
Ο συγκεκριμένος ιστορικός βοήθησε και στον εντοπισμό του φωτογράφου που αναγνωρίστηκε από μια γυμνή αυτοπροσωπογραφία του μέσα στη συλλογή των εικόνων. Ο Γουίλιαμ Γκόλντμαν ήταν ντόπιος και έβγαζε τα χρήματά του τραβώντας πορτραίτα για τους κατοίκους του Ρέντιγκ. Όπως αποδείχθηκε, ήταν πελάτης του πορνείο και φίλος των γυναικών αυτών.
Το βιβλίο , που κυκλοφόρησε αυτή την εβδομάδα, είναι χωρισμένο σε 14 ενότητες που διερευνούν θέματα όπως «Πελάτες», «Ερωτικές πόζες», «Καλλιτεχνικές φωτογραφίες» και «Εκτός υπηρεσίας».
«Ο Γκόλντμαν έβαζε τις γυναίκες να ποζάρουν ως Ιωάννα της Λωραίνης, ως τζόκεϊ, ως Κλεοπάτρα ακόμη και ως Αφροδίτη από τον πίνακα του Μποτιτσέλι».
Το βιβλίο προλογίζει η καλλιτέχνιδα του μπουρλέσκ Ντίτα Βον Τιζ, που γράφει: «Η σεξουαλικότητα είναι υποκειμενική. Η τελευταία προσπάθεια μιας γυναίκας για επιβίωση, μπορεί να είναι πράξη ανεξαρτησίας ενός άλλου. Η πόρνη ενός άνδρα, μπορεί να είναι η μούσα ενός καλλιτέχνη. Αυτή η συναρπαστική συλλογή φωτογραφιών που τραβήχτηκαν περισσότερο από έναν αιώνα πριν, δεν θα μπορούσε απλά να θεωρηθεί ως μια μελέτη των γυναικών που εργάζονταν σε ένα πορνείο. Ο τοπικός φωτογράφος και οι ανώνυμες μούσες του φαίνεται να αλληλεπιδρούν, με τις γυναίκες άλλοτε να ποζάρουν ως μορφές του Ντεγκά και άλλοτε σε ένα πιο χαλαρό και περιπαιχτικό πνεύμα».
Φωτογραφίες: «Working Girls: An American Brothel, Circa 1892 -The Secret Photographs of William Goldman».