Μια σχεδόν ειδυλλιακή εικόνα του ΕΝΦΙΑ, επιχείρησε να παρουσιάσει το υπουργείο Οικονομικών, κάνοντας μια ανάγνωση των στατιστικών στοιχείων της εκκαθάρισης, που δεν απαντά στα κρίσιμα ερωτήματα.
Κατ’ αρχάς, όσες φορές κι αν διαβάσει κανείς το μιας σελίδας ενημερωτικό σημείωμα, δεν θα βρει το παραμικρό για το τρικ που έγινε με την αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών, προκειμένου να αποφευχθούν οι αντιδράσεις στις αποκαλούμενες «λαϊκές» περιοχές.
Το «φρένο» στην αύξηση των Τιμών Ζώνης θα ήταν υπό προϋποθέσεις ευπρόσδεκτο, αν δεν υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια: το υπουργείο Οικονομικών δεσμεύθηκε για δύο ακόμα αναπροσαρμογές αντικειμενικών αξιών- μια το 2019 και άλλη μια το 2020- με ό,τι συνεπάγεται αυτό για το φόρο ακινήτων. Το ερώτημα που μένει μετέωρο είναι αν θα ανοίξει τα χαρτιά της η κυβέρνηση για τον ΕΝΦΙΑ του 2019 κατά τη συζήτηση και τη ψήφιση του Προϋπολογισμού, έτσι ώστε να γνωρίζουν εγκαίρως οι πολίτες τι τους περιμένει.
Ας δούμε και την ερμηνεία των στατιστικών στοιχείων της φετινής εκκαθάρισης. Αυτό που προβάλλει το υπουργείο Οικονομικών είναι ότι η βεβαίωση φόρου πέφτει από χρόνο σε χρόνο, υπονοώντας ότι περιορίστηκε το βάρος του ΕΝΦΙΑ από τα 3,251 δις το 2015 στα 3,093 δις ευρώ το 2018. Η πραγματικότητα είναι ότι οι εισπράξεις, δηλαδή αυτά που τελικά μπαίνουν στα κρατικά ταμεία, είναι περίπου τα ίδια, δηλαδή γύρω στα 2,6 δις ευρώ κι αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι πληρώνουν αυτοί που πλήρωναν ανεξαρτήτως του ύψους της βεβαίωσης φόρου, εξ ου και η ικανοποίηση των δανειστών από τον «πιο αποδοτικό φόρο», όπως έχουν χαρακτηρίσει τον ΕΝΦΙΑ.
Αξιοσημείωτη είναι η έλλειψη συγκεκριμένων στοιχείων για το ύψος των μειώσεων φόρου, καθώς η σχετική αναφορά του υπουργείου Οικονομικών περιορίζεται σε κάποιες ενδεικτικές περιπτώσεις περιοχών, με έμφαση σε εκείνες που χαρακτηρίζει «λαϊκές», όπως τα Πετράλωνα ή η Νέα Χαλκηδόνα. Αντιθέτως, αναδεικνύεται το ότι στη μεγάλη μάζα των «φουσκωμένων» φετινών εκκαθαριστικών, η αύξηση φόρου είναι κατά μέσο όρο 12 ευρώ, αλλά απουσιάζει το γεγονός ότι τέτοιου είδους αυξήσεις έχουν «πέσει» σε περιοχές όπως το Περιστέρι, το Κερατσίνι, το Καματερό, το Ίλιον, η Κερατέα, που σίγουρα δεν κατοικούν πολίτες με υψηλά εισοδήματα. Μάλλον το αντίθετο.
Ενδεχομένως αυτή η παράλειψη να σχετίζεται με το ότι θα μπορούσαν να δημιουργηθούν περίεργοι συνειρμοί και συγκρίσεις με περιοχές όπως π.χ. η Εκάλη, όπου έγινε σημαντική μείωση των αντικειμενικών αξιών και του ΕΝΦΙΑ. Αναμφίβολα με όρους αυστηρά τεχνοκρατικούς, αυτές οι μειώσεις- όπως και σε αντίστοιχες περιοχές- ήταν επιβεβλημένες, καθώς οι προηγούμενες αντικειμενικές αξίες απλώς ήταν στη σφαίρα της φαντασίας, μετά από τη «βουτιά» των εμπορικών τιμών.
Ωστόσο με όρους επικοινωνιακούς, πολιτικούς, η σύγκριση δεν είναι εύπεπτη, πόσο μάλλον όταν ακόμα και στη Μύκονο ή σε άλλα πλούσια Κυκλαδονήσια, όπου έγινε πολύ μεγάλη αύξηση των αντικειμενικών αξιών στη Χώρα, εξακολουθούν να βρίσκονται εκτός αντικειμενικού συστήματος παραθαλάσσιες περιοχές- φιλέτα, όπου οι φόροι ακινήτων υπολογίζονται με εξωφρενικά χαμηλές τιμές.