Αναλυτικά η ανακοίνωση του Ποταμιού για την έξοδο από τα μνημόνια:
Το τέλος της χρηματοδότησης της χώρας από τους εταίρους επιβάλλει περισυλλογή, σχέδιο και γενναίες αποφάσεις και όχι πανηγυρισμούς. Η λήξη του τρίτου μνημονίου βρίσκει τη χώρα λαβωμένη και με πολλά φορτία στην πλάτη της για τις επόμενες δεκαετίες. Μπορεί το δημοσιονομικό έλλειμμα να μηδενίστηκε, όμως θυσιάστηκε το 25% του ΑΕΠ, 450.000 νέοι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν, οι φόροι για κάποιους κινούνται σε δυσθεώρητα ύψη, ενώ τα κόκκινα δάνεια πολλαπλασιάζονται ξεπερνώντας ήδη τα 100 δισ. ευρώ. Και μαζί με τα χρέη φουντώνει η μαύρη εργασία. Η περιπέτεια λοιπόν συνεχίζεται και όλοι πρέπει να σκεφτούμε «γιατί».
Γιατί η Ελλάδα χρειάστηκε 8 χρόνια και τρία προγράμματα στήριξης που έφθασαν τα 288,7 δισ. ευρώ, ενώ οι υπόλοιπες χώρες που μπήκαν σε μνημόνια (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος) χρειάστηκαν ένα πρόγραμμα και μόνο τρία χρόνια; Οι ευθύνες βαραίνουν πρωτίστως τις πολιτικές ηγεσίες, αλλά και τους εταίρους που αδιαφόρησαν για κάποια κάστρα της κρίσης και κυρίως αυτά του κομματικού κράτους. Ευθύνες έχουν και οι πολίτες που δελεάστηκαν και τελικά εμπιστεύθηκαν δημαγωγούς και ανίκανους πολιτικάντηδες. Οι πολιτικές ηγεσίες αρνήθηκαν τη συνεννόηση ενώ η χώρα χρεοκοπούσε και αντί να συνεργαστούν πολέμησαν διαδοχικά, ο ένας μετά τον άλλο, όσους προσπαθούσαν να βρουν λύσεις. Οι αναγκαίες συζητήσεις για τις αρρώστιες της οικονομίας και του κράτους περιθωριοποιήθηκαν. Αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία «αθωώθηκαν» και για άλλη μια φορά κυριάρχησε ο βολικός ανορθολογισμός. Θεωρίες συνωμοσίας, λαϊκίστικα συνθήματα, κούφιος εθνικισμός, εξτρεμιστικές συμπεριφορές, με αποτέλεσμα να ενισχυθούν οι ακραίες φωνές, αριστερά και δεξιά, και τελικά να βρεθούν στην εξουσία οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το πρώτο εξάμηνο της πρωθυπουργίας του κ. Τσίπρα το 2015, στοίχισε στη χώρα, σύμφωνα με όλους τους ανεξάρτητους παρατηρητές, από 86 έως 200 δισεκατομμύρια και φόρτωσε στους Έλληνες άλλα τρία μνημονιακά χρόνια και πολλές δεκαετίες ταπεινωτικής επιτήρησης.
Εξασθενημένοι λοιπόν οι πολίτες από τις συνεχείς ατελέσφορες προσπάθειες, δυσκολεύονται σήμερα να σταθούν στα πόδια τους. Υπερφορολόγηση, γραφειοκρατία, πελατειακό κράτος και ιδεολογικές αγκυλώσεις πνίγουν τις παραγωγικές προσπάθειες. Η ανάπτυξη κινείται σε χαμηλούς ρυθμούς και τα επιτόκια δανεισμού είναι πολύ υψηλά, καθιστώντας προβληματική την αναχρηματοδότηση του δημοσίου χρέους από τις αγορές.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς σήμερα οι ηγεσίες των πολιτικών δυνάμεων και πρωτίστως ο πρωθυπουργός, να μιλήσουν καθαρά για τα λάθη και να προχωρήσουμε σε ένα σχέδιο για την επόμενη μέρα. Τα συμφωνηθέντα με τους εταίρους για την οικονομία πρέπει όχι μόνο να μην αθετηθούν, αλλά και να ενισχυθούν με μια νέα γενναία πολιτική στη δημόσια διοίκηση, στην παιδεία, το περιβάλλον, την έρευνα, τις επενδύσεις. Με σεβασμό στην ανεξαρτησία των θεσμών που συνεχίζουν να βάλλονται και με ενεργοποίηση όλων των ζωντανών παραγωγικών και πνευματικών δυνάμεων του τόπου.
Φοβούμαστε όμως ότι τίποτε από αυτά δεν θα γίνει. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ειδικεύονται σε αντίστροφες πορείες, δέσμιοι του τυχοδιωκτισμού και της ανικανότητάς τους. Ο κ. Τσίπρας και οι υπουργοί του συνεχίζουν να έλκονται από ιδεοληψίες, τις οποίες εντάσσουν σε ακόμη πιο απατηλά «success story» που ανάλογα τη συγκυρία πλασάρουν.
Και όμως, η Ελλάδα μπορεί να τινάξει τα προβλήματα από πάνω της. Δεν είναι ένα ακόμη ψέμα, μπορεί! Αρκεί οι πολίτες, όλοι μας, να αναλογισθούμε λάθη και ευθύνες και να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας χωρίς να παρασυρόμαστε από τους κάθε είδους λαϊκιστές. Να ενισχύσουμε πολιτικούς που δεν είναι διαβρωμένοι, ανθρώπους με ένσημα στην αληθινή ζωή. Όσους διαθέτουν όραμα, σχέδιο και θάρρος για τις αλλαγές που πάντα εκκρεμούν γιατί ποτέ δεν τολμάμε να τις εφαρμόσουμε.