Από τη μια το μπαράζ των «γκρίζων» αναλύσεων στον ευρωπαϊκό Τύπο για τις προοπτικές της μεταμνημονιακής Ελλάδας κι από την άλλη οι άγριες διαθέσεις των αγορών, που «σπρώχνουν» τα ελληνικά ομόλογα προς τα πάνω, κόβουν τα φτερά όσων στην κυβέρνηση θα ήθελαν πανηγυρισμούς την 20η Αυγούστου.
Η τουρκική κρίση έδωσε το σήμα για πωλήσεις «ευαίσθητων» κρατικών τίτλων, με αποτέλεσμα Ιταλία και Ελλάδα να νιώσουν στο πετσί τους τι σημαίνει να χαρακτηρίζεσαι «αδύναμος κρίκος»από τις αγορές. Η διαφορά είναι ότι ενώ για την Ιταλία εξακολουθεί να πλανάται η αμφιβολία για τα επόμενα βήματα της νέας κυβέρνησης, η Ελλάδα υποτίθεται ότι επιστρέφει στην κανονικότητα και μάλιστα μετά βαΐων και κλάδων από τους Ευρωπαίους δανειστές της.
Η εικόνα των δύο τελευταίων ημερών επί της ουσίας προσγειώνει στην πραγματικότητα όσους πετούσαν στα σύννεφα για τη «δυναμική επιστροφή» της Ελλάδας, καθώς αν και στην υπόλοιπη Ευρώπη επικράτησε σχετική ψυχραιμία απέναντι στην αμερικανοτουρκική κρίση, αφενός στο ελληνικό Χρηματιστήριο συνεχίστηκε η «βουτιά» αφετέρου τα κρατικά χαρτιά συνέχισαν τον ανήφορο τους.
Είναι ενδεικτικό ότι ενώ πριν από μια- δυο εβδομάδες οι συνθήκες χαρακτηρίζονταν ιδανικές, οδηγώντας κάποιους σε σκέψεις ακόμα και για μια έκδοση αφού το 10ετές κινούνταν πτωτικά προς το 3,7- 3,6%, η τουρκική κρίση οδήγησε την τιμή του 10ετούς με μοναδική ευκολία πάνω από το 4% και χθες συνεχίζοντας την ανοδική πορεία έφτασε στο 4,372%.
Οι τεχνοκράτες ασφαλώς δεν έπεσαν από τα σύννεφα. Είχαν προειδοποιήσει, άλλωστε, ότι η Ελλάδα θα είναι σαν το φτερό στον άνεμο από εδώ και πέρα, κάτι που επιβάλει προσεκτικές κινήσεις, χωρίς βιασύνη και χωρίς σκέψεις για εντυπωσιασμούς. Η ουσία είναι ότι σε μια ακόμα κρίση, η Ελλάδα δέχεται- έστω καθ’ υπερβολή- πίεση κι αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει στο ορατό μέλλον.
Η τουρκική κρίση δεν θα ξεφουσκώσει εύκολα και μπορεί να προκαλέσει συστημικό πρόβλημα στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, αν λάβει κανείς υπόψιν την έκθεση γερμανικών, γαλλικών και ισπανικών τραπεζών, που ξεπερνά τα 137 δισ δολάρια. Κάτι τέτοιο, παρά τα όσα δήλωσε καθησυχαστικά ο Ε. Τσακαλώτος, δεν θα αφήσει ανεπηρέαστη την Ελλάδα και ειδικά τις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες είναι, πλέον, υποχρεωμένες να αντλούν ρευστότητα από τη διατραπεζική. Και είναι προφανές ότι όσο πιο ακριβό και «δύσκολο» καθίσταται το χρήμα, τόσο πιο μεγάλο το ζόρι στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα, το οποίο χαρακτηρίζεται ως μια από τις βασικές αδυναμίες στην πορεία ανάκαμψης της οικονομίας.
Το πρόβλημα είναι η τουρκική κρίση δεν είναι το τέλος. Οι εξελίξεις στην Ιταλία είναι το επόμενο μεγάλο στοίχημα για την Ευρωζώνη, ενώ ουδείς θέλει να σκέπτεται το σενάριο να επαληθευτούν οι προβλέψεις για ένα «άτακτο» Brexit. Αν συνυπολογίσει κανείς το επίσημο τέλος του QE, τις αλλαγές προσώπων στην ΕΚΤ και στον SSM, τις εκλογές στη Βαυαρία που μπορεί να κρύβουν δυσάρεστες εκπλήξεις για την κυβέρνηση της Α. Μέρκελ, έχει λίγο ως πολύ μπροστά του το μονοπάτι που καλείται να διαβεί «ακάλυπτη» η Ελλάδα.