Tο Δημόσιο υποχρεούται να απαλλοτριώσει τις δασικές εκτάσεις που έχουν στην κατοχή τους οικοδομικοί συνεταιρισμοί ή να εγκρίνει την ανταλλαγή των εκτάσεων αυτών με άλλες.
Με την προϋπόθεση, ότι οι επίμαχες εκτάσεις αποκτήθηκαν προ του 1975 και ξεκίνησε η υλοποίηση της ένταξή τους στο σχέδιο πόλης προ του 1979 η οποία όμως ουδέποτε υλοποιήθηκε. Με αυτή την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας, ουσιαστικά ξεμπλοκάρονται τεράστιες περιοχές δασικών εκτάσεων που είχαν αγοραστεί από εκατοντάδες επαγγελματικούς συνεταιρισμούς ανά την Ελλάδα, με σκοπό να δημιουργηθούν οικισμοί αλλά τελικώς ουδέποτε επετράπη η αξιοποίησή τους, έπειτα από το Σύνταγμα του 1975. Για πρώτη φορά στα νομικά χρονικά, το Ανώτατο Ακυρωτικό δικαστήριο αποδέχεται τον ισχυρισμό πως στους αγοραστές είχε δημιουργηθεί «εύλογη» προσδοκία.
Το ΣτΕ στην απόφασή του σημειώνει:
«Σύμφωνα με το ιστορικό της υπόθεσης τον Οκτώβριο του 1970 με υπουργική απόφαση εγκρίθηκε η κτίση από τον συνεταιρισμό της επίμαχης έκτασης στα Βίλλια και προεγκρίθηκε η ίδρυση οικισμού. Τον Ιούνιο του 1976 με άλλη υπουργική απόφαση χορηγήθηκε άδεια ίδρυσης οικισμού, ενώ τέσσερις μήνες μετά το αρμόδιο υπουργείο γνωμοδότησε για την έκδοση Προεδρικού Διατάγματος που ενέκρινε το ρυμοτομικό σχέδιο. Έτσι όμως, αναφέρουν οι σύμβουλοι Επικρατείας, δημιουργήθηκε στο συνεταιρισμό η εύλογη προσδοκία, ότι η έκταση του θα ήταν οικιστικώς αξιοποιήσιμη. Με τα δεδομένα αυτά, καταλήγει το ΣτΕ, το Δημόσιο οφείλει να προβεί στις απαραίτητες ενέργειες για την απαλλοτρίωση ή την έγκριση ανταλλαγής της δασικής έκτασης του συνεταιρισμού. Οι σύμβουλοι Επικρατείας αναπέμπουν την υπόθεση στο αρμόδιο υπουργείο για να προβεί στις νόμιμες ενέργειες».