Το ΔΝΤ πέταξε το γάντι στην κυβέρνηση για τα εργασιακά.
«Μειώστε το όριο των ομαδικών απολύσεων, θεσμοθετήστε την ανταπεργία, μην επαναφέρετε τις κλαδικές συμβάσεις, συνδέστε τους κατώτατους μισθούς με την παραγωγικότητα». Με αυτήν τη δέσμη συστάσεων για τα εργασιακά, το ΔΝΤ έβαλε τέλος στις ψευδαισθήσεις ότι τα δύσκολα πέρασαν κι ότι η χώρα απελευθερώνεται από τα δεσμά του Ταμείου και των λοιπών δανειστών.
Αναμφίβολα οι συστάσεις μετά από την πρόθεση της κυβέρνησης να επαναφέρει, έστω «κουτσουρεμένο», το πλαίσιο των κλαδικών συμβάσεων, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, καθώς από τον περασμένο Φεβρουάριο κιόλας το Ταμείο είχε ξεκαθαρίσει ότι μια τέτοια κίνηση θα είναι λάθος. Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά στην εξαγγελθείσα αύξηση του κατώτατου μισθού, παρά το ότι η κυβέρνηση έχει κρατήσει χαμηλά τον πήχη. Αυτό που προκαλεί, όμως, αίσθηση είναι η επιμονή του ΔΝΤ στις συστάσεις του για το πλαίσιο που διέπει τις ομαδικές απολύσεις και το θεσμό της ανταπεργίας, δηλαδή το περιβόητο lock out.
Όπως προκύπτει από την Έκθεση του για την ελληνική οικονομία, το ΔΝΤ ουδόλως επηρεάστηκε από το γεγονός ότι το ευρωπαϊκό Πρόγραμμα λήγει όπως- όπως τον Αύγουστο, αφήνοντας δεκάδες μεταρρυθμίσεις σε εκκρεμότητα. Αντιθέτως, σε ειδικό κεφάλαιο αναλύει ποιες συστάσεις έκανε τον περσινό Φεβρουάριο, ποιες εφαρμόστηκαν από την ελληνική κυβέρνηση και ποιες έμειναν μετέωρες, δημιουργώντας έτσι επιπλοκές στη μεταρρυθμιστική συνέχεια που πρέπει να δώσει η κυβέρνηση για να καλύψει το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Μεταξύ άλλων, λοιπόν, το ΔΝΤ εγκαλεί την Αθήνα για το ότι δεν χαμήλωσε τα όρια για τις ομαδικές απολύσεις και δεν ήρε το απαγορευτικό στο «αμυντικό» lock out, εφαρμόζοντας έτσι τις βέλτιστες διεθνείς πρακτικές.
Τα δύο αυτά ζητήματα δεν πέφτουν για πρώτη φορά στο τραπέζι. Αντιθέτως, αποτελούσαν αντικείμενο πιέσεων του ΔΝΤ από την «καταραμένη» τελευταία αξιολόγηση του 2014 και το γεγονός ότι το Ταμείο επιμένει να τα επαναφέρει, δείχνει ότι δεν είναι διατεθειμένο να τα αφήσει σε εκκρεμότητα, για όσο τουλάχιστον θα έχει αποφασιστικό ρόλο στη μεταμνημονιακή επιτήρηση της Ελλάδας. Κι επειδή αυτό θα ισχύει ως το καλοκαίρι του 2022, αντιλαμβάνεται κανείς τις προθέσεις και τις διαθέσεις του ΔΝΤ.
Όσον αφορά στο ζήτημα των κλαδικών συμβάσεων και στην επαναφορά της «επεκτασιμότητας»- δηλαδή της κάλυψης και επιχειρήσεων που δεν θα συνυπόγράφουν τις συμβάσεις- και της «ευνοϊκότερης ρύθμισης», το ΔΝΤ δεν δείχνει να κάμπτεται από τις ασφαλιστικές δικλείδες που ψηφίστηκαν ήτοι το ασφυκτικό πλαίσιο που θα τις διέπει. Το Ταμείο πολύ απλά θεωρεί ότι η υψηλή ανεργία στην Ελλάδα απαιτεί ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας και υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων, παρά το ότι τα στοιχεία των προηγούμενων ετών έδειξαν ότι από την υπερρύθμιση των κλαδικών συμβάσεων, περάσαμε στην ασυδοσία των ατομικών συμβάσεων.
Στο ίδιο πνεύμα, το ΔΝΤ επ’ ουδενί συμμερίζεται τα επιχειρήματα της κυβέρνησης περί ενίσχυσης των εισοδημάτων και δικαιότερης διανομής των μελλοντικών «κερδών» από την επέκταση της οικονομίας, προκειμένου να γίνει αύξηση του κατώτατου μισθού. Κι αυτό γιατί συμμερίζεται απολύτως τις ανησυχίες κάποιων κοινωνικών εταίρων- κοινώς εργοδοτικών φορέων- ότι μια τέτοια κίνηση θα προκαλέσει ντόμινο σε όλη το φάσμα των αμοιβών, χωρίς να ληφθούν υπόψιν τα δεδομένα και οι αντοχές κλάδων κι επιχειρήσεων και χωρίς να συνυπολογιστεί η παραγωγικότητα. Το ΔΝΤ δεν αρκείται, μάλιστα, μόνο σε αυτούς τους προβληματισμούς, αλλά συστήνει την κατάργηση των ωριμάνσεων (3ετίες)- που ούτως ή άλλως είναι «παγωμένες» έως ότου η ανεργία επιστρέψει σε μονοψήφια ποσοστά- έτσι ώστε να υπάρχει ένας και μοναδικός κατώτατος μισθός.