Σύμφωνα με τον Γιώργο Κασιμέρη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Wolverhampton και έναν από τους κορυφαίους πολιτικούς αναλυτές στην Ευρώπη, ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει χάσει για πάντα την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό του λαού της Ελλάδας.
Όπως εξηγεί στο blog του, σε άρθρο με τίτλο «Leadership ia about character, courage and empathy: Alexis Tsipras has failed on all fronts during the Greek fires», στον ιστότοπο του London School of Economics, ο τρόπος αντιμετώπισης της τραγωδίας από τον Αλέξη Τσίπρα συνιστά μια αποτυχία πολιτικής ηγεσίας, η οποία έχει αμαυρώσει (πιθανόν μη αναστρέψιμα) τόσο τη δική του φήμη όσο και τη φήμη του κόμματός του.
Γράφει αναλυτικά στο άρθρο του ο καθηγητής Γιώργος Κασιμέρης:
Οι προκλήσεις φέρνουν στο φως το πραγματικό πρόσωπο των ανθρώπων, ή, στην περίπτωση της Ελλάδας, το «κενό» πρόσωπο ενός πρωθυπουργού: του Αλέξη Τσίπρα.
Την περασμένη εβδομάδα η Ελλάδα βίωσε την πιο σοβαρή και τραυματική κρίση της από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με καταστροφικές πυρκαγιές να αποδεκατίζουν μια ολόκληρη παραθαλάσσια κοινότητα, έξω από την Αθήνα. Καθώς ο αριθμός των νεκρών έχει πλέον αυξηθεί σε 91, και εξακολουθούν να υπάρχουν 25 αγνοούμενοι, οι φρικιαστικές εικόνες τρόμου, αγωνίας και καταστροφής θα παραμείνουν χαραγμένες στην εθνική συλλογική μνήμη για πολύ καιρό μετά την κατεδάφιση των καρβουνιασμένων ερειπίων.
Προφανώς, μια τόσο ανελέητα φονική πυρκαγιά όσο αυτή, ξεπερνά την ανθρώπινη ευθύνη, και οι εσφαλμένοι πολιτικοί υπολογισμοί που έχουν έρθει στο φως - ο αμελής σχεδιασμός, οι καθυστερημένες προσπάθειες διάσωσης και παροχής βοήθειας - δεν πρέπει να καταλογιστούν στην ελληνική κυβέρνηση. Τούτου λεχθέντος, δεν θα μπορούσε να υπάρξει μια πιο ξεκάθαρη κατάσταση όπου απαιτείται σοβαρή και αποτελεσματική ηγεσία. Τέτοιες καθοριστικές στιγμές απαιτούν από τους εθνικούς ηγέτες θάρρος, χαρακτήρα, επινοητικότητα και, κυρίως, ενσυναίσθηση. Ο Έλληνας πρωθυπουργός (ο νεότερος στην ιστορία της χώρας) απέτυχε παταγωδώς να επιδείξει οποιοδήποτε από αυτά τα χαρακτηριστικά.
Λόγω άγνοιας και πιθανώς παραπληροφόρησης όσον αφορά στην ταχύτητα και την σφοδρότητα της καταστροφής που λάμβανε χώρα, ο Τσίπρας αντέδρασε αρχικά σαν να είχε χαλαρώσει τόσο από τις καλοκαιρινές του διακοπές, που δεν ήταν έτοιμος ούτε καν να αναγνωρίσει την πραγματικότητα, πόσο μάλλον να την αντιμετωπίσει. Του πήρε περισσότερο από 48 ώρες για να πάρει την απόφαση να βγει από τοπρωθυπουργικό κουκούλι και να ξεστομίσει κάποιες απλές, ανθρώπινες φράσεις που θα μπορούσε να κατανοήσει ο κόσμος.
Στη συνέχεια, εξαφανίστηκε ξανά.
Μόνο όταν το μέγεθος της καταστροφής έγινε αφόρητο για τους ανθρώπους στη χώρα του κατέφυγε την την πέμπτη μέρα - ναι, την πέμπτη μέρα - της καταστροφής στο να αναλάβει την «πλήρη πολιτική ευθύνη», χωρίς ωστόσο να ζητήσει συγνώμη αλλά ούτε και να ικανοποιήσει τα αιτήματα για παραίτηση του γενικού γραμματέα Πολιτικής Προστασίας και άλλων βασικών αξιωματούχων.
Ήταν μια κενή, άσκοπη χειρονομία, που είχε ως κύριο στόχο τον περιορισμό της πολιτικής ζημιάς και φυσικά αποτέλεσε το "κερασάκι στην τούρτα" για τους πληγέντες και τους συγγενείς των θυμάτων. «Πώς σκοπεύει να αποζημιώσει τον κόσμο για αυτή την πολιτική ευθύνη και τι ακριβώς σημαίνει πολιτική ευθύνη;» ρωτά ένας 79χρονος άντρας έναν τηλεοπτικό ρεπόρτερ, ενώ στέκεται μπροστά από το καμένο σπίτι του.
Είναι πραγματικά απίστευτο που ένας πολιτικός, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος υποτίθεται ότι είναι τόσο πολιτικά οξυδερκής, απέτυχε να αντιληφθεί πόσο αναίσθητη και άξια περιφρόνησης θα έδειχνε αυτή η συμπεριφορά. Από την άλλη μεριά βέβαια, ακριβώς αυτό το είδος αναίσθητης και κατακριτέας συμπεριφοράς είχαν επιδειξει και ο Τζορτζ Μπους κατά τη διάρκεια των τυφώνων Κατρίνα και η Τερέζα Μέι κατά τη διάρκεια της πυρκαγιάς του Πύργου Γκρένφελ. Και οι δύο ηγέτες όχι μόνο απέτυχαν να επιδείξουν συμπόνια και ενσυναίσθηση, αλλά αρνήθηκαν ακόμη και να επισκεφθούν τις κατεστραμμένες περιοχές το αμέσως επόμενο διάστημα. Για την ιστορία, η απαράδεκτα καθυστερημένη επίσκεψη του Τσίπρα στις πληγείσες περιοχές ήρθε τελικά μία εβδομάδα μετά το συμβάν.
Η πολιτική ηγεσία έχει να κάνει με το θάρρος, τον χαρακτήρα και το παράδειγμα. Για να έχει το οποιοδήποτε νόημα αυτή η ηγεσία, πρέπει να εκφράζει αρχές που αξίζει να πιστέψει κανείς. Είναι αδύνατο να εξετάσει κανείς την καθυστερημένη, αποστασιοποιημένη, αδιάφορη και αμετανόητη αντίδραση του Έλληνα πρωθυπουργού σε μια σοβαρή εθνική κρίση και να μην καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, δυστυχώς για τον ίδιο ως αρχηγό και για τη χώρα ως σύνολο, απέτυχε από κάθε άποψη.
Καθώς η χώρα προσπαθεί να ανακάμψει από την τραυματική της εμπειρία, το ερώτημα τώρα είναι το εξής: Θα μπορέσει ο Αλέξης Τσίπρας να αποκαταστήσει τον εαυτό του και την κυβέρνησή του στα μάτια του λαού; Αυτό είναι πολύ απίθανο, κατά τη γνώμη μου. Είναι ξεγραμμένος. Η ανικανότητά του την περασμένη εβδομάδα να κάνει κάτι περισσότερο από το ελάχιστο δυνατό σε μια εποχή πρωτοφανούς καταστροφής του κόστισε τον σεβασμό των ελληνικών μέσων ενημέρωσης και, μέσω αυτών, την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού.