Μια εθνική τραγωδία, 88 νεκροί, διπλάσιοι τραυματίες και αγνοούμενοι.
Δάση, άνθρωποι, ζώα καμένα, μια φρίκη συμπυκνωμένη, που κάθε μέρα λες και πολλαπλασιάζεται από τις αφηγήσεις των επιζώντων.
Για τη γυναίκα που έχασε και σύντροφο ζωής και παιδιά στην πυρκαγιά. Για τον άντρα που κλήθηκε να διαλέξει ποιόν να σώσει από τις φωτιές -τη μάνα ή το παιδί του;
Για την ηλικιωμένη που έσωσε τα εγγόνια της, και γύρισε πίσω για να καεί αγκαλιά με τον κατάκοιτο άντρα της.
Και άλλα πολλά τέτοια, και άλλα, και άλλα. Κάθε ιστορία οδύνης, άλλη μια πέτρα στο λαιμό, στο στομάχι, στους ώμους μας -«βάρυνε» ξαφνικά πολύ, το φετινό καλοκαίρι…
«Θα πάτε πουθενά διακοπές;» -η ερώτηση διατυπώθηκε από μια φίλη ανόρεχτα, μηχανικά σχεδόν. Μπαίνει Αύγουστος, παραδοσιακά μήνας καλοκαιρινών αδειών και αναχωρήσεων.
«Για παραθερισμό» όπως έλεγαν οι κομψοί Αθηναίοι αστοί παλιότερα, τα χρόνια πριν το μεγάλο boom της τουριστικής βιομηχανίας.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο bovary.gr