Πολλές είναι οι αναρτήσεις των ανθρώπων που πάλεψαν με τις φονικές πυρκαγιές και βγήκαν ζωντανοί, περιγράφοντας την συγκλονιστική εμπειρία τους.
Άνθρωποι που έτρεχαν να σωθούν, ενώ οι φλόγες τους έκαιγαν την πλάτη, πατέρες που ξεπερνούσαν τα όρια του κινδύνου για να σώσουν τα παιδιά τους και ανδρόγυνα που είχαν την δυστυχία να σωθούν βρίσκοντας «καταφύγιο» στην θάλασσα, την ώρα που πτώματα των φίλων τους έπλεαν δίπλα τους.
Ανάμεσα σε αυτές τις συγκλονιστικές μαρτυρίες που θα στοιχειώνουν για καιρό τους πληγέντες των πυρκαγιών, βρίσκεται και μία μητέρα, η οποία έχοντας στην αγκαλιά τον μωρό της έζησε τον απόλυτο εφιάλτη.
Αναφέροντας πως το μωρό της άρχισε να βήχει, επειδή οι καπνοί έμπαιναν στο σπίτι, η μητέρα περιγράφει τον πανικό που επικρατούσε στην γειτονιά της.
Η ίδια στην προσπάθειά της να φτάσει στην παραλία, ανέφερε πως είδε καμένους ανθρώπους στον δρόμο, ενώ όταν έφτασε στην παραλία μέχρι και η άμμος ήταν καυτή.
«Δεν έχω πια σπίτι, δεν εχω αυτοκίνητο, έχω μόνο τα ρούχα μου και το κινητό που κρατούσα με το στόμα στο νερό για να επικοινωνήσω . Αλλα δε με νοιάζει. Εχω την κόρη μου και τη μάνα μου. Ζω», ανέφερε στην συγκλονιστική ανάρτησή της η γυναίκα.
Αναλυτικά:
«Είχε καπνό πολύ και δε μπορούσες να καταλάβεις πως η φωτιά ήταν τόσο κοντά, ο καπνός έμπαινε στο σπίτι και φύγαμε όχι γιατί πιστεύαμε θα μας φτάσει η φωτιά, αλλά γιατί έβηχε το μωρό. Είπαμε θα πάμε προς την παραλία . Μέσα σε δέκα λεπτά, ώσπου να τη ντύσω και να βάλω δυο φρούτα στην τσάντα της , κόπηκε το ρεύμα.
Βγήκαμε στο δρόμο , στα σπίτια οι γείτονες έριχναν νερά με τα λάστιχα, άλλοι έτρεχαν , η Ντίνα απο απέναντι έψαχνε το γιο της. Έμπαιναν στα αυτοκίνητα και έβγαιναν πάλι γιατί οι δρόμοι ήταν κλειστοί και κατεβαίναμε όλοι προς την παραλία.
Πενήντα μέτρα παρακάτω μας έφτασε η φωτιά. Ουρλιαχτά , κουκουνάρια με φλόγες, να φωνάζει κόσμος το όνομα του παιδιού της Ντίνας, πηγαίναμε όπου πήγαιναν οι άλλοι, η μικρή έκλαιγε την κρατούσα αγκαλιά και της έλεγα θα σωθούμε , θα σωθούμε.
Μπροστά μας καμμένα, δίπλα φλόγες, η μάνα μου προχωρούσε μπροστά μου, σαν να θελε να μου ανοίξει το δρόμο. Ειδε κατι σαν κορμό, ήταν άνθρωπος. Καμένος άνθρωπος. Ενα κάρβουνο σε ανθρώπινο σχήμα, τον κάναμε στο πλάι για να μη περάσουμε από πάνω του. Φτάσαμε στην παραλία, νομίζαμε θα μείνουμε εκεί, καιγόταν η άμμος, χωρίς υπερβολή. Απο μια ταβέρνα που δεν είχε ακόμη καεί μπήκαμε στη θάλασσα. Περπατώντας στα νερά περάσαμε μέχρι το ξενοδοχείο που ηρθαν και μας πήραν οι βάρκες, δεν ξέρω ποιοι... Πεντακόσιοι; Μπορεί παραπάνω . Δεν άκουγα άλλο τις φωνές.
Έλεγα μόνο στη μικρή, θα σωθούμε, θα σωθούμε. Μας συνέλλεξαν οι βάρκες. Πρωτα τραυματίες και παιδιά είπαν. Φτάσαμε βουβοί στη Ραφήνα, δεν άλλαξα κουβέντα με άνθρωπο, δε μιλούσαν οι άνθρωποι.
Μόλις βγήκαμε μου πήραν το παιδί το τύλιξαν με κουβέρτα και μας είπαν θα πάμε στο νοσοκομείο, προληπτικά. Άγνωστοι μου έδειχναν φωτογραφίες στα κινητά, αν είχα δει κάποιον. Νόμιζα τους εχω δει όλους η κανέναν, δεν απαντούσα, τι να έλεγα.
Δεν έχω πια σπίτι, δεν έχω αυτοκίνητο, έχω μόνο τα ρούχα μου και το κινητό που κρατούσα με το στόμα στο νερό για να επικοινωνήσω . Αλλά δε με νοιάζει.
Εχω την κόρη μου και τη μάνα μου. Ζω.
Δε μπόρεσαν όλοι. Δεν αντέχεται
Δεν περνάει. Δεν ξεχνιέται.»