O Γιώργος Δώνης, πιο ξαφνιασμένος και από την Πομπήια κατά το γενοκτονικό ρέψιμο του Βεζούβιου, έκοβε βόλτες μπροστά από τον πάγκο και κάθε τρεις και λίγο γύριζε στους συνεργάτες του και ρωτούσε όλο απορία: «Ρε, σεις τι έκανε ο άνθρωπος;».
Λεπτά νωρίτερα ο Κώστας Μήτρογλου έσερνε σε μια διαδρομή σπάνιας ποδοσφαιρικής ταπείνωσης τέσσερις παίκτες της Ξάνθης που πάλευαν λυσσασμένα αλλά μάταια να του πάρουν την μπάλα. Το 15ο γκολ του «Γερμανού» στο πρωτάθλημα ήταν μια «λεηλασία», όμως όχι αποκάλυψη.
Για όσους έχουν επίγνωση της ποδοσφαιρικής αξίας του 24χρονου σέντερ φορ, ένα καθησυχαστικό κλείσιμο του ματιού και ένα χαμόγελο αρκούσε. Για τον πρόεδρο του Ολυμπιακού, Βαγγέλη Μαρινάκη, η «βέβηλη» κούρσα του Κωστάκη, απλώς σηματοδότησε το τέλος των σκέψεων και την αρχή των αποφάσεων. Που συνοψίζεται στην εξής μία: Το καλοκαίρι ο «πιστολέρο» με το μεταμοντέρνο κοτσάνι στο κεφάλι ξαναπιάνει λιμάνι. Οριστικά.
Ακόμα και ο κόουτς Βαλβέρδε –που πάντα διατηρεί τις αμφιβολίες του- τράβηξε προς στιγμήν χειρόφρενο μπρος στην εύφλεκτη τερματομηχανή που λέγεται Μήτρογλου και άνοιξε την αγκαλιά του. Διότι, κακά τα ψέματα μπορείς να καταλογίσεις πολλά στον στράικερ του Ατρόμητου, αλλά οφείλεις να αναγνωρίσεις τα προφανή.
Ο τύπος με τον ευαίσθητο ψυχισμό, τα cult κουρέματα και τους «καουμπόικους» πανηγυρισμούς (ναι, αυτούς που εξόργιζαν τον Σωκράτη Κόκκαλη) ξέρει να κάνει καλά τη δουλειά του –αποτελώντας ένα σαρκοβόρο επιθετικό σε μια χώρα χορτοφάγων αμυντικών. Αυτό που απασχολεί, βέβαια, είναι άλλο. Ποιο; Ότι ο Μήτρογλου αποτελεί το αδέσποτο σκυλί στην σαλονοτραπεζαρία του προπονητικού καθωσπρεπισμού. Κοινώς, μιλάμε για το τυπικό άναρχο φορ που κάνει πάντα του κεφαλιού του και μοιάζει να μην λογαριάζει τίποτα και κανέναν. Παρά μόνο το ένστικτό του.
Κατά καιρούς πολλοί ήταν αυτοί που θέλησαν να του τραβήξουν το αυτί, με τελευταίο τον Τάκη Λεμονή -κατά την κοινή παρουσία τους στον Πανιώνιο. «Αν δεν αλλάξει φιλοσοφία, δεν θα έχει την καριέρα που αξίζει...» είπε έξω από τα δόντια ο κόουτς, όμως ο «άτακτος» μαθητής δεν έδειξε να συμμερίζεται τα καλοπροαίρετα λόγια του. Ίσως, γιατί από την εποχή που η μπάλα τού ψιθύριζε τα πρώτα μυστικά στις ακαδημίες της Μπορούσια Μένχενγκλάντμπαχ, ο μετανάστης Μήτρογλου αδυνατούσε να «καλουπώσει» το ταλέντο του, να εγκλιματιστεί στο σύνολο, αποτελώντας μονίμως μια αντιδραστική δύναμη στο εσωτερικό κάθε ομάδας που αγωνίστηκε. Είτε αυτή λεγόταν Γκλάντμπαχ, είτε Ντούισμπουργκ, είτε Ολυμπιακός, Πανιώνιος, Ατρόμητος...
Αν εξαιρέσεις μάλιστα τον Νίκο Νιόπλια, που τον πίστεψε από την πρώτη στιγμή και του έδωσε πλήρη ελευθερία κινήσεων στην Εθνική Νέων, προ πενταετίας, η μετέπειτα πορεία του ήταν μια διαρκής ακροβασία ανάμεσα στη φωτιά και το μέλι. Μέλι στο χορτάρι, αλλά φωτιά στους πάγκους με μια σειρά προπονητών να αναρωτιούνται «Μα, γιατί δεν κάνει ποτέ αυτά που του ζητάω;».
Φέτος, με τον Γιώργο Δώνη δείχνει να έχει βρει μια κάποια ισορροπία, εξ ου και οι «οργασμικές» εμφανίσεις, αλλά και πάλι οι αμφιβολίες υφέρπουν. Είναι έτοιμος για τον Ολυμπιακό και δη τον Ολυμπιακό του Βαλβέρδε και της αυστηρής πειθαρχίας;
Μέχρι το καλοκαίρι θα πρέπει να έχει αποφασίσει. Πρωτίστως, τι θέλει ο ίδιος από την ποδοσφαιρική ζωή του. Η αξία του είναι αναμφίβολη. Άλλωστε, σε μια ποδοσφαιρική κοινωνία που είναι διαμορφωμένη έτσι ώστε να οργανώνει, να κατευθύνει και να ικανοποιεί μαζικές παρορμήσεις, ο Μήτρογλου εξυπηρετήσει τις σιωπηλές ζώνες του απλού ποδοσφαιρόφιλου που αγαπάει περισσότερο το τόπι και λιγότερο τη μπάλα των συστημάτων. Όμως, οι μεγάλες καριέρες δεν «χτίζονται» αποκλειστικά στο χορτάρι, αλλά στους πίνακες των προπονητών...
Δείτε το βίντεο με το γκολ του Μήτρογλου εδώ.