«Εχω πετύχει το τέλειο διαζύγιο», θυμάμαι να διηγείται προ διετίας μια φίλη στην παρέα της. Γύρω στα σαράντα πέντε, με τρία παιδιά και εργαζόμενη η ίδια, είδε την ζωή της να αλλάζει όταν ο άντρας της, με τον οποίο ήταν μαζί από το πανεπιστήμιο, της ανακοίνωσε ότι ερωτεύθηκε άλλη και θέλει να ζήσει τον έρωτά του.
Φυσικά και δεν της άρεσε. Σε ποιον αρέσει η απόρριψη; Απλώς είχε κι εκείνη συνειδητοποιήσει ότι η σχέση τους ήταν κυρίως οικογενειακή και όχι προσωπική. Γι΄αυτό και εξετίμησε -με βαριά καρδιά, την ειλικρίνεια του συζύγου της και δέχτηκε να προχωρήσουν στο διαζύγιο. Γιατί να επιμένει να ζει με έναν άνδρα που ήθελε άλλη;
«Ό,τι δικαστήρια δεν κάναμε μέχρι να βγει το διαζύγιο, θα κάνουμε από εδώ και μπρος»
Σ΄εκείνη την προ διετίας κουβέντα, εξηγούσε πώς αντί να φάει τον χρόνο και τα χρήματά της σε δικαστήρια, προτίμησε να διεκδικήσει ό,τι καλύτερο μπορούσε για τα παιδιά της -όλα κάτω από δέκα χρόνων, και την ίδια...
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο της Μυρτώς Λοβέρδου για τον αξιοπρεπή χωρισμό στο Bovary.gr