Τον Αδωνι Γεωργιάδη χρησιμοποίησαν συμβολικά για να κονταροχτυπηθούν ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης και ο Ηλίας Ψυχογιός, σχετικά με το τι κομίζει η «νέα Δεξιά».
Το άρθρο του Νίκου Μαραντζίδη έχει τίτλο «Οπαδός του Αδωνη; Οχι, ευχαριστώ!», στο Protagon.gr. Ο γνωστός καθηγητής ισχυρίζεται ότι «Οσο περισσότερο η Νέα Δημοκρατία πλησιάζει στις θέσεις του Αδωνη, τόσο περισσότερο προσεγγίζει τη Νέα Δεξιά. Οσο περισσότερο αγκαλιάζει τις ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις, τόσο περισσότερο θα μοιάζει με τις νεοσυντηρητικές και νατιβιστικές πολιτικές τερατογενέσεις του 21ου αιώνα».
Γράφει αναλυτικά:
Ας ξεκινήσω με κάτι προσωπικό. Ο Αδωνις είναι εντάξει άνθρωπος. Εξωστρεφής χαρακτήρας, φιλικός και ευχάριστος στην παρέα. Μαχητικός στις απόψεις του μεν, αλλά πάντοτε ευπρεπής όταν συνομιλεί κανείς μαζί του σε ιδιωτικό επίπεδο, με έμφυτη αίσθηση των ορίων και σεβασμό στους άλλους. Σε δημόσιο επίπεδο πολλές φορές περνάει τα όρια, πράγμα που τον κάνει ευάλωτο σε πολλές επιθέσεις, αλλά από την άλλη καταλαβαίνω πως αυτό είναι η στρατηγική του για να διευρύνει το ακροατήριο των οπαδών του ανά την Ελλάδα.
Πάντως, όποιος προσέξει λίγο καλύτερα όσα λέει, καταλαβαίνει πως το ύφος του περισσότερο συνδέεται με τη μέχρις εσχάτων προσπάθεια διάδοσης και υπεράσπισης των θέσεών του παρά με κακόβουλες ad hominem επιθέσεις. Οποιος επίσης τον γνωρίζει, έστω και λίγο, θα προσυπέγραφε νομίζω την άποψη πως όσο μπολσεβίκος είναι, για παράδειγμα, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, άλλο τόσο φασίστας είναι ο Αδωνις. Με απλά λόγια, το πρόβλημα με τον Αδωνη, δεν είναι ο Αδωνις. Ο Αδωνις Γεωργιάδης εκφράζει πολιτικά τη Νέα Δεξιά που αναδύεται και αλλάζει τον πολιτικό και ιδεολογικό χάρτη όχι μόνο εδώ, στην Ελλάδα, αλλά συνολικά στον δυτικό κόσμο.
Από τις ΗΠΑ του Τραμπ μέχρι την Αυστρία του Κουρτς, την Ιταλία του Σαλβίνι ή την Ουγγαρία του Ορμπαν, ο κόσμος βλέπει μια ανερχόμενη Νέα Δεξιά που επιτίθεται χωρίς συστολή στις κατακτήσεις της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της φιλελεύθερης διεθνούς τάξης πραγμάτων. Η Δεξιά αυτή είναι φιλόδοξη, απειλητική και «ακομπλεξάριστη». Θέλει να ορίσει εκ νέου τα θεμελιώδη στοιχεία των δημοκρατιών μας αλλά και της παγκόσμιας τάξης στη βάση των φοβιών των λευκών χριστιανικών πλειοψηφιών των δυτικών κρατών. Τσιρίζει για τις κατακτήσεις του πολιτισμού αλλά στην πραγματικότητα πολιτισμό εννοεί μόνο το δικό της πολιτισμό, τους άλλους τους θεωρεί λίγο-πολύ υποδεέστερους, κι ας μην το λέει δημόσια γιατί είναι αρκετά έξυπνη για να καταλάβει τι λέγεται και τι όχι. Ταυτίζει, τον εαυτό της με τις κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού και νομίζει πως με τις θέσεις της τον υπερασπίζεται. Δεν καταλαβαίνει ή δεν την πολυνοιάζει πως στην πραγματικότητα τον υπονομεύει.
Η Νέα Δεξιά ενοχλείται από τα φιλελεύθερα δικαιώματα, ιδιαίτερα στα θέματα της προστασίας των μειονοτήτων και βλέπει σαν απειλή τον πλουραλισμό και την πολυπολιτισμικότητα. Ενοχλείται όμως και από τις φεμινίστριες και τον φεμινισμό. Ενοχλείται και από τις δημόσιες τοποθετήσεις της ΛΟΑΤ κοινότητας. Ενοχλείται και από τα κινήματα για την προστασία του περιβάλλοντος. Ενοχλείται και από τα συνδικάτα, που συνεχίζει να τα θεωρεί μήτρες κοινωνικής αναταραχής. Ενοχλείται και από τους φτωχούς όταν διεκδικούν.
Αυτή η Νέα Δεξιά είναι ένα ιδεολογικο-πολιτικό υβρίδιο, συνονθύλευμα από συντηρητικές παραδόσεις, νεοφιλελεύθερες οικονομικές αντιλήψεις και ακροδεξιές εθνικολαϊκιστές θέσεις στα θέματα του έθνους και των σχέσεων μεταξύ γηγενών και μεταναστών. Η εμφάνιση αυτής της Νέας Δεξιάς προκλήθηκε από ένα είδος παρεξήγησης. Ενα τμήμα του δυτικού πολιτικού κόσμου, οι νεοσυντηρητικοί Ριγκανικοί νόμιζαν αρχικά, πως οι ελεύθερες αγορές της παγκοσμιοποίησης θα άνοιγαν μια νέα εποχή δυτικής κυριαρχίας με διαφορετικούς όρους σε σχέση με το παρελθόν αλλά με τα ίδια σχεδόν αποτελέσματα: την ηγεμονία των ΗΠΑ, μέσω της παγκόσμιας κυριαρχίας των πολυεθνικών τους επιχειρήσεων. Ελα όμως που τα πράγματα «στράβωσαν».
Μέσα σε λίγες δεκαετίες ο Τρίτος Κόσμος κέρδισε περισσότερα από την παγκοσμιοποίηση και την τεχνολογία από ό,τι συγκριτικά οι Δυτικοί, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που το ερώτημα για το τέλος της κυριαρχίας της Δύσης να αρχίσει να πλανάται ευρέως. Σήμερα ακόμη και ριζοσπάστες πρώην εχθροί της παγκοσμιοποίησης άρχισαν να αντιλαμβάνονται πως σε πλανητικό επίπεδο η παγκοσμιοποίηση είναι η ευκαιρία των αδυνάμων, των πιο φτωχών, αυτών που παλεύουν να ζήσουν με ένα-δυο δολάρια ημερησίως. Χάρη στις τεχνολογίες και τις απελευθερωμένες αγορές, πρώην τριτοκοσμικές κομμουνιστικές χώρες σαν τη Κίνα και το Βιετνάμ βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής. Κάθε μέρα γίνεται ολοένα και περισσότερο αντιληπτό πως κάτω από συνθήκες η παγκοσμιοποίηση μπορεί να αποτελέσει τη λύση για την ανάπτυξη του τρίτου κόσμου.
Οπως οι γέροι του Μάπετ σόου, οι κυνικοί νεοσυντηρητικοί ενοχλήθηκαν από τη δυναμική του έργου στο οποίο είναι απλώς θεατές και όχι πρωταγωνιστές. Ενα μείγμα ανασφάλειας και θράσους γέννησε, λοιπόν, αυτό το υβρίδιο που αποκαλούμε Νέα Δεξιά. Οπως ο Τραμπ, αυτή η Δεξιά παριστάνει πως είναι χριστιανική και πατριωτική αλλά πρωτίστως είναι χυδαία. Χρησιμοποιεί υποκριτικά και χωρίς αιδώ τη θρησκεία, τη φυλή και το έθνος για να κυριαρχεί και να αντισταθεί στις παγκόσμιες τάσεις. Αυτή η Νέα Δεξιά οδύρεται τώρα για την παγκοσμιοποίηση και παριστάνει τον πατριώτη, παρότι μέχρι χθες ενθουσιαζόταν για τις μπίζνες των πολυεθνικών παρέχοντάς τες κάθε είδους φορολογικές διευκολύνσεις. Κλαίει και οδύρεται για τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα αλλά λατρεύει τον Ορμπαν και τον Σαλβίνι που ονειρεύονται μια Ευρώπη κλειστών συνόρων (τι τρελή ουτοπία και αυτή) συγκροτούμενη από ρατσιστικά και απομονωμένα κράτη.
Αυτή η Νέα Δεξιά συνιστά αναμφίβολα μια απειλή για τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από το να επιχειρείς να τραβήξεις το χειρόφρενο την ώρα που το αυτοκίνητο είναι σε πλήρη κίνηση. Αν το κάνεις να είσαι έτοιμος για τις συνέπειες, δυστυχώς και οι συνεπιβάτες σου. Κάπως έτσι φτάνουμε στο αρχικό μας ζήτημα. Οσο περισσότερο η Νέα Δημοκρατία πλησιάζει στις θέσεις του Αδωνη τόσο περισσότερο προσεγγίζει τη Νέα Δεξιά. Οσο περισσότερο αγκαλιάζει τις ευρωσκεπτικιστικές και νατιβιστικές δυνάμεις τόσο περισσότερο θα μοιάζει με τις νεοσυντηρητικές πολιτικές τερατογεννέσεις του 21ου αιώνα.
Και η απάντηση του Ηλία Ψυχογιού με τίτλο «Ανοιχτή επιστολή στον κ. Μαραντζίδη».
Ο κ. Ψυχογιός αυτοπεριγράφεται «Θύμα του “Brain Drain”. Υπερήφανος Δεξιός. Αταλάντευτος ευρωπαϊστής. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Ελλάδα και Τεχνολογίες Διαδικτύου στη Σκωτία. Έχει εργαστεί σε πολυεθνικές εταιρείες της ναυτιλίας, του τουρισμού και της πληροφορικής».
Οπαδός του Άδωνη; Εννοείται! Ας ξεκινήσω κι εγώ με κάτι προσωπικό, όπως και ο κ. Μαραντζίδης.
Τον Άδωνι τον έχω συναντήσει μια φορά στη ζωή μου, σε κοινή παρέα για καφέ στο κέντρο. Μιλήσαμε για 10 λεπτά και αυτό ήταν όλο. Τον παρακολουθώ όμως εδώ και χρόνια και συμφωνώ μαζί του περίπου στο 95% όσων λέει (το 5% είναι το οπαδικό. Είναι βάζελος, ενώ εγώ γαύρος!)
Διάβασα το άρθρο του κ. Μαραντζίδη στο Protagon. Το διάβασα τόσες φορές που σχεδόν το αποστήθισα. Το διάβασα όμως και για να αντιληφθώ την οπτική και την προσέγγιση που κάνει ο συντάκτης, ο κατά τα λοιπά σεβαστός κ. Μαραντζίδης. Ομολογώ πως δεν την εντόπισα. Δεν βρήκα κάποια λογική συσχέτιση των επιχειρημάτων. Περισσότερο μου θύμισε τσιτάτα που διαβάζουμε σε πρόχειρες αναλύσεις από ελλιπώς μορφωμένους και ενημερωμένους συντάκτες. Και αυτό είναι το πλέον περίεργο, αφού ο κ. Μαραντζίδης είναι και επαρκέστατα ενημερωμένος και εξαιρετικά μορφωμένος. Γι’ αυτό και πραγματικά απόρησα με τα λογικά άλματα και τα σφάλματα ανάλυσης και προσέγγισης του θέματος.
Προς τούτο και αποφάσισα να απαντήσω στον κ. Μαρατζίδη κυριολεκτικά γραμμή γραμμή. Για να μην υπάρχει καμία απορία ή υπόνοια υπεκφυγής.
Αναφέρει ο κ. Μαρατνζίδης ότι «ο Άδωνις είναι εξαιρετικά φιλικός στην προσωπική του ζωή. Ευπρεπής, με αίσθηση των ορίων και σεβασμό στους άλλους». Το επιβεβαιώνω. 10 λεπτά μαζί του μου απέδειξαν πως πρόκειται για έναν εξαιρετικά ευγενή άνθρωπο, ο οποίος, όσο κι αν δεν το πιστεύετε, μιλάει εξαιρετικά χαμηλόφωνα! Ναι, εξαιρετικά χαμηλόφωνα!
Γράφει ο κ. Μαραντζίδης: «Ο Αδωνις Γεωργιάδης εκφράζει πολιτικά τη Νέα Δεξιά που αναδύεται και αλλάζει τον πολιτικό και ιδεολογικό χάρτη όχι μόνο εδώ, στην Ελλάδα, αλλά συνολικά στο δυτικό κόσμο. Από τις ΗΠΑ του Τραμπ, μέχρι την Αυστρία του Κουρτς, την Ιταλία του Σαλβίνι ή την Ουγγαρία του Ορμπάν, ο κόσμος βλέπει μια ανερχόμενη Νέα Δεξιά που επιτίθεται χωρίς συστολή στις κατακτήσεις της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της φιλελεύθερης διεθνούς τάξης πραγμάτων». 1ον. Το μόνο έξυπνο εφεύρημα του άρθρου είναι το «Νέα Δεξιά».
Ο κ. Μαρατζίδης, ως αντικειμενικά ευφυής άνθρωπος, συνδέει τη Νέα Δημοκρατία με τον όρο Νέα Δεξιά, ο οποίος όρος, όλως τυχαίως, είναι και το όνομα του ακραία δεξιού κόμματος του Φαήλου Κρανιδιώτη. Συνταυτίζει τον φιλελεύθερο Κυριάκο Μητσοτάκη με τον ακροδεξιό και αντιευρωπαϊστή Φαήλο Κρανιδιώτη. Έξυπνο, αλλά καθαρή προπαγάνδα.
2ον. Χαρακτηρίζει τον Άδωνι Γεωργιάδη και τη Ν.Δ. ως αντιμαχόμενους τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Τη Ν.Δ. που για να μη βγούμε από την ευρωζώνη, κατάπιε τον εγωισμό και τις αρχές της, και στήριξε το κατάπτυστο μνημόνιο Τσίπρα το 2015, ώστε να παραμείνουμε στο δυτικό κόσμο και να μη γίνουμε Βενεζουέλα... Έλεος!
3ον. Οι απόψεις του Κουρτς, του Σαλβίνι και του Ορμπάν (και του Μακρόν επίσης), ουσιαστικά πλέον έχουν γίνει απόψεις όλης της Ευρώπης, με την απόφαση για προστασία των ευρωπαϊκών συνόρων. Γέμισε η Ευρώπη με αντιευρωπαϊστές, κ. Μαραντζίδη; Αναφέρει ο κ. Μαραντζίδης: «Η Δεξιά αυτή είναι φιλόδοξη, απειλητική και «ακομπλεξάριστη». Θέλει να ορίσει εκ νέου τα θεμελιώδη στοιχεία των δημοκρατιών μας, αλλά και της παγκόσμιας τάξης στη βάση των φοβιών των λευκών χριστιανικών πλειοψηφιών των δυτικών κρατών. Τσιρίζει για τις κατακτήσεις του πολιτισμού, αλλά στην πραγματικότητα πολιτισμό εννοεί μόνο το δικό της πολιτισμό, τους άλλους τους θεωρεί λίγο πολύ υποδεέστερους, κι ας μην το λέει δημόσια, γιατί είναι αρκετά έξυπνη για να καταλάβει τι λέγεται και τι όχι. Ταυτίζει τον εαυτό της με τις κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού και νομίζει πως με τις θέσεις της τον υπερασπίζεται. Δεν καταλαβαίνει ή δεν την πολυνοιάζει πως στην πραγματικότητα τον υπονομεύει.»
1ον. Η δεξιά είναι όντως φιλόδοξη. Εκφράζει τους φιλόδοξους ανθρώπους, που θέλουν να εξελίσσονται και να επιτυγχάνουν. Δεν εκφράζει τους κρατιστές της αριστεράς που θεωρούν τον ιδιωτικό τομέα κάτι σαν τον Βελζεβούλ, κ. Μαραντζίδη. Μας συγχωρείτε γι’ αυτό.
2ον. Ναι, η δεξιά στην Ελλάδα είναι πλέον ακομπλεξάριστη. Πλέον οι δεξιοί δηλώνουν υπερηφάνως ότι είναι δεξιοί, γιατί γνωρίζουν ότι βρίσκονται στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Το απέδειξε το 1949 (τα ξέρει αυτά ο κ. Μαραντζίδης...) και η πορεία των χωρών που ακολούθησαν τον κομμουνιστικό δρόμο μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν θα απολογηθούμε επειδή είχαμε δίκιο. Ας απολογηθούν οι αριστεροί, οι οποίοι αποδείχθηκε ότι είχαν και έχουν άδικο.
3ον. Οι δυτικές δημοκρατίες, οι οποίες διαμορφώθηκαν από τις δεξιές φιλελεύθερες ιδέες, κατά την πορεία της δημιουργίας τους είχαν κάποια βασικά χαρακτηριστικά. Δημιουργήθηκαν από λευκούς χριστιανούς, οι οποίοι «κουβαλούσαν» τις αρχές του δυτικού πολιτισμού, ο οποίος διαμορφώθηκε με την ενσωμάτωση των αρχών του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είχε ως βασική αρχή την έννοια του «πολίτη του κόσμου», προς τούτο και οι ‘Ελληνες δημιούργησαν τόσες αποικίες και δεν είχαν κανένα πρόβλημα να «μοιραστούν τον πολιτισμό τους» με τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτός (ο αρχαίος πολιτισμός) είναι και ο λόγος για το οποίο χαίρει (ακόμα) εκτίμησης η χώρα μας και κατ’ επέκταση και εμείς. Οι δυτικές δημοκρατίες είναι οι πλέον πολυπολιτισμικές ανά την υφήλιο. Γιατί έχουν αυτήν ακριβώς τη νοοτροπία: της ανοχής και της ενσωμάτωσης. Μπορείτε να μου υποδείξετε, κ. Μαρατνζίδη, τους Εβραίους της Σαουδικής Αραβίας, του Ιρακ, της Περσίας, της Αιγύπτου, της Λιβύης, της Αλγερίας; Είμαι σίγουρος πως δεν μπορείτε. Και δεν μπορείτε γιατί απλώς δεν υπάρχουν πλέον. Οι μουσουλμανική αντίληψη, που τόσο λατρεύουν οι όψιμοι φίλοι σας της αριστεράς, εξολόθρευσε ακμαίες εβραϊκές και χριστιανικές κοινότητες σε όλες αυτές τις χώρες. Ποιος λοιπόν έχει φοβία; Οι δεξιοί ή οι αγαπημένοι της αριστεράς μουσουλμάνοι; Συγγνώμη κιόλας που δεν θέλουμε να κατακτηθούμε. Σας ζητούμε ταπεινά συγγνώμη γι’ αυτό...
Γράφει: «Η Νέα Δεξιά ενοχλείται από τα φιλελεύθερα δικαιώματα, ιδιαίτερα στα θέματα της προστασίας των μειονοτήτων και βλέπει σαν απειλή τον πλουραλισμό και την πολυπολιτισμικότητα. Ενοχλείται όμως και από τις φεμινίστριες και το φεμινισμό. Ενοχλείται και από τις δημόσιες τοποθετήσεις της ΛΟΑΤ κοινότητας. Ενοχλείται και από τα κινήματα για την προστασία του περιβάλλοντος. Ενοχλείται και από τα συνδικάτα, που συνεχίζει να τα θεωρεί μήτρες κοινωνικής αναταραχής. Ενοχλείται και από τους φτωχούς όταν διεκδικούν. Αυτή, η Νέα Δεξιά, είναι ένα ιδεολογικο-πολιτικό υβρίδιο, συνονθύλευμα από συντηρητικές παραδόσεις, νεοφιλελεύθερες οικονομικές αντιλήψεις και ακροδεξιές εθνικολαϊκιστές θέσεις στα θέματα του έθνους και των σχέσεων μεταξύ γηγενών και μεταναστών.»
Για τα φιλελεύθερα δικαιώματα, παρακαλώ διαβάστε στην προηγούμενη σημείωσή μου και θα καταλάβετε ποιος ενοχλείται... Αν τολμάτε, αγαπητέ κ. Καθηγητά, κάντε ένα ταξίδι στο Ιράν και αφήστε τη σύζυγό σας να κυκλοφορήσει χωρίς μαντίλα και με φούστα επάνω από τον αστράγαλο... Θα εκτιμήσετε το δυτικό πολιτισμό, σας το εγγυώμαι... Αναφορικά με τη ΛΟΑΤ κοινότητα, το φεμινιμό, και την προστασία του περιβάλλοντος, έχω μόνο τρεις αναφορές: Ζω στο Λουξεμβούργο, στο οποίο ο Πρωθυπουργός της χώρας είναι μέλος της ΛΟΑΤ κοινότητας... Για να ξέρετε, το Λουξεμβούργο ανήκει στο Δυτικό κόσμο, που τόσο κατηγορείτε. Ο φεμινισμός αναπτύχθηκε επίσης στο δυτικό κόσμο. Παρακαλώ, αν έχετε να μου δείξετε κι εμένα κάποια εκδήλωση από σουφραζέτες στη Μ. Ανατολή να το κάνετε. Έψαξα, αλλά δεν βρήκα κάτι... Δοκιμάστε να πάτε στον Καναδά, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Ισπανία, στη Μ. Βρετανία και να αδειάσετε το τασάκι σας στο δρόμο... Και αντιπαραβάλετε αυτό με την κατάσταση στη Μ. Ανατολή και στην Αφρική... Τέλος, για τα συνδικάτα, θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι ο συνδικαλισμός αναπτύχθηκε στο δυτικό κόσμο και σε όλες τις δυτικές χώρες υπάρχουν συνδικάτα με τεράστια δύναμη. Απλά, δεν κάνουν απεργίες για ψύλλου πήδημα. Οι συνδικαλιστές εκεί είναι σοβαροί, δεν είναι το ΠΑΜΕ που έκλεισε την Pirelli, τη Nissan και άλλες βιομηχανίες και διοργανώνει πορείες με 250 άτομα... Αλήθεια, σε ποιες χώρες, με ποιο πολιτικό και πολιτιστικό υπόβαθρο γίνονται τόσο σεβαστά τα εργασιακά δικαιώματα, όσο στις χώρες του δυτικού κόσμου;
Γράφει: «Η εμφάνιση αυτής της Νέας Δεξιάς προκλήθηκε από ένα είδος παρεξήγησης. ‘Ενα τμήμα του δυτικού πολιτικού κόσμου, οι νεοσυντηρητικοί Ριγκανικοί νόμιζαν αρχικά, πως οι ελεύθερες αγορές της παγκοσμιοποίησης θα άνοιγαν μια νέα εποχή δυτικής κυριαρχίας με διαφορετικούς όρους σε σχέση με το παρελθόν, αλλά με τα ίδια σχεδόν αποτελέσματα: την ηγεμονία των ΗΠΑ, μέσω της παγκόσμιας κυριαρχίας των πολυεθνικών τους επιχειρήσεων. ‘Ελα όμως που τα πράγματα «στράβωσαν». Μέσα σε λίγες δεκαετίες ο Τρίτος Κόσμος κέρδισε περισσότερα από την παγκοσμιοποίηση και την τεχνολογία από ό,τι συγκριτικά οι Δυτικοί, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που το ερώτημα για το τέλος της κυριαρχίας της Δύσης να αρχίσει να πλανάται ευρέως.»
Σας ευχαριστούμε για την επιβεβαίωση της ιδεολογίας μας, η οποία μείωσε τη διαφορά μεταξύ της Δύσης και του τρίτου κόσμου! Τρανή απόδειξη ότι η φιλελεύθερη ιδεολογία, και όχι οι αριστερές-κομμουνιστικές αντιλήψεις περί οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, είναι ο σωστός δρόμος για την εξάλειψη των ανισοτήτων. Και ακόμα κι αν έτσι όπως λέτε είχαν σκεφθεί οι «νεοσυντηρητικοί» (που δεν ισχύει), αποδεικνύεται περίτρανα ότι η φιλελεύθερη ιδεολογία μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε «κεντρικό σχεδιασμό»! Να είστε καλά!
Γράφει: «Σήμερα ακόμη και ριζοσπάστες πρώην εχθροί της παγκοσμιοποίησης άρχισαν να αντιλαμβάνονται πως σε πλανητικό επίπεδο η παγκοσμιοποίηση είναι η ευκαιρία των αδυνάμων, των πιο φτωχών, αυτών που παλεύουν να ζήσουν με ένα-δυο δολάρια ημερησίως. Χάρη στις τεχνολογίες και τις απελευθερωμένες αγορές, πρώην τριτοκοσμικές κομμουνιστικές χώρες σαν τη Κίνα και το Βιετνάμ βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής. Κάθε μέρα γίνεται ολοένα και περισσότερο αντιληπτό πως κάτω από συνθήκες η παγκοσμιοποίηση μπορεί να αποτελέσει τη λύση για την ανάπτυξη του τρίτου κόσμου.» Αξιότιμε κ. Καθηγητά, να ειστε καλά! Ούτε ο πιο φανατικός φιλελεύθερος δεν θα εξέφραζε με τόση ακρίβεια τη θετική επίπτωση των δεξιών, φιλελεύθερων ιδεών ανά τον κόσμο. Και, για να μην ξεχνιόμαστε, οι τεχνολογίες που βοήθησαν και συνεχίζουν να βοηθούν χώρες όπως την Κίνα και το Βιετνάμ να αναπτυχθούν, δημιουργήθηκαν από τον «κακό και ανάλγητο» δυτικό πολιτισμό.
Σε κάποια πανεπιστημιακά ιδρύματα της «νεοφιλελεύθερης» Δύσης και όχι στα «αταξικά» πανεπιστήμια της ΕΣΣΔ, της Βορείου Κορέας και της Κούβας... Γράφει: «’Οπως οι γέροι του Μάπετ σόου, οι κυνικοί νεοσυντηρητικοί ενοχλήθηκαν από τη δυναμική του έργου στο οποίο είναι απλώς θεατές και όχι πρωταγωνιστές. Ενα μείγμα ανασφάλειας και θράσους γέννησε, λοιπόν, αυτό το υβρίδιο που αποκαλούμε Νέα Δεξιά. Οπως ο Τραμπ, αυτή η Δεξιά παριστάνει πως είναι χριστιανική και πατριωτική, αλλά πρωτίστως είναι χυδαία. Χρησιμοποιεί υποκριτικά και χωρίς αιδώ τη θρησκεία, τη φυλή και το έθνος για να κυριαρχεί και να αντισταθεί στις παγκόσμιες τάσεις. Αυτή η Νέα Δεξιά οδύρεται τώρα για την παγκοσμιοποίηση και παριστάνει τον πατριώτη, παρότι μέχρι χθες ενθουσιαζόταν για τις μπίζνες των πολυεθνικών παρέχοντάς τες κάθε είδους φορολογικές διευκολύνσεις. Κλαίει και οδύρεται για τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα, αλλά λατρεύει τον Ορμπάν και τον Σαλβίνι που ονειρεύονται μια Ευρώπη κλειστών συνόρων (τι τρελή ουτοπία και αυτή) συγκροτούμενη από ρατσιστικά και απομονωμένα κράτη.» Μία παράγραφος γεμάτη τσιτάτα. Λυπάμαι. Δεν θα σχολιάσω.
Περίμενα κάτι καλύτερο από εσάς. Μία σημείωση μόνο: Τα κεφάλαια για την ανάπτυξη της παγκοσμιοποίησης προέρχονται από το δυτικό κόσμο. Πώς είναι δυνατόν η Δύση να χρηματοδοτεί την παγκοσμοιοποίηση και ταυτόχρονα να ενοχλείται από αυτήν; Απορία μου αυτή, αν μπορείτε να μου την απαντήσετε... Γράφει: «Αυτή η Νέα Δεξιά συνιστά αναμφίβολα μια απειλή για τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από το να επιχειρείς να τραβήξεις το χειρόφρενο την ώρα που το αυτοκίνητο είναι σε πλήρη κίνηση. Αν το κάνεις να είσαι έτοιμος για τις συνέπειες, δυστυχώς και οι συνεπιβάτες σου.» Αν και αυτή η παράγραφος είναι γεμάτη από ατάκες και λεκτικά ευφυολογήματα, δεν μπορώ να μην απαντήσω... Κανείς δεν τραβάει το χειρόφρενο, αξιότιμε κ. Καθηγητά. Απλώς, όπως στο σπίτι σας καλείτε όποιον εσείς θέλετε, έτσι και στο διεθνές μας σπίτι, στην Ε.Ε. και στον Δυτικό Κόσμο, διατηρούμε το δικαίωμα να καλούμε όποιον εμείς θέλουμε. Φαντάζομαι, ότι δεν μας αρνείστε και αυτό το δικαίωμα, γιατί σε διαφορετική περίπτωση πλησιάζετε σε ιδεολογικές απόψεις που μόνο δημοκρατικές δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν...
Κράτησε το καλύτερο για το τέλος ο κ. Μαρατζίδης: «Κάπως έτσι φτάνουμε στο αρχικό μας ζήτημα. ‘Όσο περισσότερο η Νέα Δημοκρατία πλησιάζει στις θέσεις του Άδωνι τόσο περισσότερο προσεγγίζει τη Νέα Δεξιά. Όσο περισσότερο αγκαλιάζει τις ευρωσκεπτικιστικές και νατιβιστικές δυνάμεις τόσο περισσότερο θα μοιάζει με τις νεοσυντηρητικές πολιτικές τερατογεννέσεις του 21ου αιώνα.» Κατά πρώτον, το επιχείρημα ότι ο Άδωνις «σέρνει» τη Ν.Δ. και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ... Έτσι τυχαία το λέω... Κατά δεύτερον, όπως ανέφερα και στην αρχή, η Ν.Δ. κατά παρέκκλιση των αρχών της ψήφισε το μνημόνιο Τσίπρα, ώστε να μείνουμε στην Ευρώπη. Είναι λοιπόν άτοπο και σφάλμα λογικής να την κατηγορείτε ως αντιευρωπαϊκή δύναμη. Αν η Ν.Δ. είναι αντιευρωπαϊκή δύναμη, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ, το ΚΚΕ και η Χ.Α. που ήθελαν (και στην πραγματικότητα ακόμα θέλουν) να βγούμε από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. και να γίνουμε μία περίκλειστη κοινωνία, ένα «γαλατικό χωριό», τι ακριβώς είναι;
Οι ευρωσκεπιτικιστικές δυνάμεις της Ευρώπης, κ. Μαραντζίδη, περιλαμβάνουν το ΣΥΡΙΖΑ, τη Λεπέν, τον Φάρατζ, τον Καμμένο, τον Πέπε Γκρίλο, τους ΠΟΔΕΜΟΣ. Τους ιδεολογικούς και πολιτικούς αντιπάλους δηλαδή της Ν.Δ., του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Άδωνι Γεωργιάδη. Πραγματικά, δεν καταλαβαίνω πως τα τσουβαλιάζετε όλα. Ίσως γιατί βολεύει στη συλλογιστική σας. Ίσως είπα, μη βαράτε... Αναφορικά με τις «νεοσυντηρητικές πολιτικές τερατογεννέσεις του 21ου αιώνα», φαντάζομαι ότι μέσα σε αυτές περιλαμβάνετε και τον κ. Πούτιν... Αυτόν, που η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, προσκυνούσε μπας και της δώσει χρήματα,ώστε να πραγματοποιηθεί η «σοσιαλιστική μετάλλαξη» της χώρας... Συμπερασματικά μόνο τα ακόλουθα. Απογοητεύτηκα. Περίμενα από εσάς μία πραγματικά αξιόλογη κριτική. Θα ήταν δεκτή. Αντ’ αυτού, αναλωθήκατε σε ατάκες και απλουστεύσεις μαζί με μπόλικη αντι-δεξιά προπαγάνδα, η οποία δεν σας αντιπροσωπεύει. Αν δεν γνώριζα πόσο επιμελής είστε ως επιστήμονας, θα έλεγα ότι πραγματικά κάνατε αγγαρεία με αυτό το άρθρο. Σαν να μη θέλατε να το γράψετε στην πραγματικότητα... Σαν να αναγκαστήκατε από 2-3 νεαρούς που «έλεγαν ασυναρτησίες», αλλά «φορούσαν μπότες και όχι ελβιέλες, που είναι πιο μαλακές για το κεφάλι»...
Με εκτίμηση,
Ηλίας Ψυχογιός