Και οι δύο τους, κουβαλάνε μια μακροχρόνια καριέρα από 4 ως 5 δεκαετίες μέσα στην οποία έχουν πειραματιστεί με όλα τα μουσικά είδη. Για τον Νταλάρα το ρεπερτόριο περιλαμβάνει από ρεμπέτικο μέχρι μάμπο και λάτιν, αριστερό στρατευμένο αριστερό μη στρατευμένο, σκέτο κεντρώο βολεμένο, έντεχνο και άτεχνο. Για τη Μαντόνα το menu διαθέτει μπαλάντα, χιπ χοπ, ποπ, στρατευμένο (με μπερέ στο εξώφυλλο του «Αmerican Life»), σόουλ ντεγκραντέ, ελεκτρόνικα, disco beat και το «La Isla Bonita» στον τομέα λάτιν σιροπιαστό.
Nαι, ομολογουμένως ο Νταλάρας δεν ασχολήθηκε ποτέ με την ελεκτρόνικα και το ντίσκο μπιτ αλλά μάλλον έπραξε καλώς γιατί τότε το φαινόμενο του γιαουρτώματος πιθανότατα να είχε επαναληφθεί και στο παρελθόν.
Οχι, η Madonna δεν έχει γιαουρτωθεί ακόμα αλλά τα σκηνοθετικά ευρήματα των συναυλιών της που περιλαμβάνουν από αυνανισμό με ενδυμασία κωνικών σουτιέ μέχρι σταύρωση πάντα προκαλούν αναταραχή σε ένα μεγάλο μέρος του κοινού που θα ήθελαν με χαρά να τη γιαουρτώσουν.
Αμφότεροι έχουν παίξει στο Ολυμπιακό στάδιο, αμφότεροι έχουν τσακιστεί στις περιοδείες και αμφότεροι είναι πάντα sold out (κάτι που για τον Νταλάρα μάλλον προσωρινά δεν ισχύει). Και οι δύο τους έχουν έναν στενό συγγενή που μάλλον δεν τους αγαπάει πάρα πολύ. Η Μαντόνα τον αδελφό της Κρίστοφερ Τσικόνε που βγάζει τη μία βιογραφία – λίβελο για την προσωπικότητα της αδερφής του πίσω από την άλλη. Ο Νταλάρας την αδελφή του Ελένη Νταράλα που πρόσφατα δήλωσε για τα επεισόδια του γιαουρτώματος ότι ο κόσμος έχει εν μέρει δίκιο.
Ο Νταλάρας υπήρξε σύντροφος της Αννας Βίσση που είναι η ελληνίδα Μαντόνα οπότε αν η Μαντόνα ήταν ελληνίδα θα μπορούσε να έχει υπάρξει και σύντροφος της κανονικής Μαντόνα κάτι που το επισημοποιεί και το ερμηνευτικό του πάθος στο τραγούδι του «Γεια σου Μαντόνα μου Σαλονικιά».
Και των δύο το όνομα έχει γίνει σύνθημα («δε μας χέζεις ρε Νταλάρα») αντικείμενο μελέτης, πόλωσης και σάτιρας. Ο Γιώργος έχει συνεργαστεί με την πλειοψηφία των ελλήνων συνθετών, η Μαντζ έχει πάρει αμπάριζα όλους τους hot παραγωγούς και συνθέτες της διεθνούς σκηνής.
Αλλο σημείο επαφής τους, η ενασχόληση με τα κοινά και το καλά χτισμένο image making του φιλανθρωπικού προφίλ. Για τη Μαντόνα αυτό περιλαμβάνει το Μαλάουι, για τον Νταλάρα το ρόλο του ως πρεσβευτή καλής θέλησης της Υπατης Αρμοστίας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.
Οι φωνητικές τους ικανότητες δεν είναι ακριβώς αυτό που θα χαρακτήριζες εξαιρετικές, αλλά μάλλον χαρακτηριστικές όσον αφορά τη χροιά της φωνής τους, μολονότι ο Νταλάρας στην εποχή της ακμής του έκανε παπάδες (που ένα μέρος του κοινού τις λατρεύει αλλά ένα άλλο δεν τις συμπαθεί ιδιαιτέρως λόγω ενός περίεργου ένρινου ηχητικού υποστρώματος) και η Μαντόνα έσπασε τα κοντέρ των δυνατοτήτων της με την Εβίτα.
Κανείς τους δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει ιδιαίτερο πρόβλημα με το χρόνο, επανακάμπτοντας σε τακτά χρονικά διαστήματα με εφηβική όρεξη μολονότι η όρεξη όσον αφορά την Μαντόνα προσανατολίζεται και στο σεξουαλικό τοπίο ενώ για τον Νταλάρα αφ' ενός το κεφάλαιο αυτό έκλεισε με τη σύζυγό του Αννα, αφ' ετέρου ποτέ του δεν πραγματοποίησε εικονικό πεοθηλασμό στην κάμερα με μπουκάλι της Coca-Cola όπως η Μαντζ, γιατί δεν κολλάει με το ρεπερτόριο του.
Με μια πλειάδα μιμητών, και οι δύο έγιναν ορόσημα του ποιοτικού κλασάτου mainstream κατ' ουσίαν οριοθετώντας τα πλαίσια της μαζικής ποπ κουλτούρας των γεογραφικών πεδίων δράσης τους με ορδές οπαδών που τους λατρεύουν, τους μισούν, ή λατρεύουν να τους μισούν.
Έγιναν σύμβολα και αναπόφευκτα μαϊντανοί εκφράζοντας στο έπακρο μια μεγάλη μάζα σε αναζήτηση επιφανειακού προχω άλλοθι ενώ για έναν περίεργο λόγο όποια δισκοθήκη διαθέτει τραγούδια του ενός, σίγουρα διαθέτει τραγούδια και του άλλου.
Υποκινούμενοι από μια περίεργη, μάλλον μανιακή ντούρασελ ενέργεια εμμονής με τη διατήρηση στην πρώτη γραμμή μέσω πολλαπλών δραστηριοτήτων, συνεχίζουν (και θα συνεχίσουν) να απασχολούν τα media, συνήθως όμως όχι για το αντικείμενο της καλλιτεχνικής τους ταυτότητας, δηλαδή τα τραγούδια αλλά για οτιδήποτε άλλο.
Και υπενθυμίζουν, στον τελευταίο αλλά πιο ισχυρό και κοελικό σύνδεσμο που τους ενώνει, ότι ποτέ η μετριότητα δεν μπήκε εμπόδιο στην ειδωλοποίηση ενός ανθρώπου αν η προτεραιότητα του στη συμπαντική συνομωσία, που θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να πραγματοποιηθεί το όνειρό τους, δεν είναι άλλη από την προβολή και τη ματαιοδοξία.