Πλημμυρίσαμε. Πάλι. Και φωνάζουμε.
Γιατί θυμηθήκαμε τους πνιγμένους του περασμένου Νοεμβρίου και τις καταστροφές στη Μάνδρα Αττικής. Και καλά κάνουμε. Αλλά δεν αρκεί.
Δεν αρκεί να φωνάζουμε μετά, κλαίγοντας πάνω σε νεκρούς και συντρίμμια, πάνω σε ρημαγμένα σπίτια και χαμένες περιουσίες.
Ανθρωποι και οικογένειες σε απόγνωση. Απελπισμένοι πολίτες από το ένα άκρο της Ελλάδας στο άλλο. Τσακισμένοι, διαλυμένοι. Να προσπαθούν να σωθούν και να σώσουν ό,τι μπορούν.
Κι έρχεται το κράτος και κάνει δηλώσεις, και εξαγγέλει πρωτοβουλίες και υπόσχεται έργα για «να μην μας ξαναβρεί τέτοιο κακό». Αλλά τίποτα δεν γίνεται. Τίποτα. Τα λόγια μένουν κουβέντες στον αέρα, οι υποσχέσεις εξαφανίζονται μετά τη βροχή. Φταίει η γραφειοκρατία, φταίει το υπουργείο, φταίει η νομαρχία, φταίει ο δήμαρχος, φταίει ο γείτονας, μπορεί να φταίω κι εγώ -αν κι αυτό το τελευταίο σχεδόν κανένας μας δεν το αποδέχεται.
Κάθε φορά που επαναλαμβάνεται μια τραγωδία.....
Διαβάστε όλο το άρθρο της Μυρτώς Λοβέρδου στο Bovary.gr