Χαμηλά κρατάει το Eurogroup τον πήχη των προσδοκιών για το ελληνικό Χρέος, εξ ου και η «στεγνή» παραπομπή στην απόφαση του περσινού Ιουνίου.
Όπως προκύπτει από το σχέδιο της ατζέντας για τη συνεδρίαση της 21ης Ιουνίου, οι υπουργοί Οικονομικών θα εξετάσουν κατ’ αρχάς αν η Ελλάδα έχει εφαρμόσει τα προαπαιτούμενα της τέταρτης και τελευταίας αξιολόγησης του Προγράμματος. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, πριν φτάσουμε στην Πέμπτη θα προηγηθεί τουλάχιστον μια τηλεδιάσκεψη με τους Θεσμούς, προκειμένου να επιβεβαιωθεί ότι έχει προχωρήσει η προβλεπόμενη δευτερογενής νομοθεσία (Αποφάσεις, εγκύκλιοι) για την εφαρμογή των διατάξεων του πολυνομοσχεδίου, με τις πληροφορίες να αναφέρουν ότι η Έκθεση Συμμόρφωσης (Compliance Report) είναι έτοιμη.
Με αυτή την αξιολόγηση από τους υπουργούς Οικονομικών, θα ληφθεί η απόφαση για την επιτυχή ολοκλήρωση του 3ου Μνημονίου στις 20 Αυγούστου, η οποία απαιτεί, όμως και άλλα συστατικά στοιχεία. Το πρώτο έχει να κάνει με το πλαίσιο επιτήρησης, που θα εφαρμοστεί μετά από τη λήξη του Προγράμματος και που σύμφωνα με το Ντέκλαν Κοστέλο της Κομισιόν, θα διαρκέσει για 2 ή 3 χρόνια. Άρα, κατ’ αρχάς μιλάμε για ειδική αντιμετώπιση της Ελλάδας, τα συστατικά στοιχεία της οποίας θα πάνε «πακέτο» με το Χρέος.
Σύμφωνα με την προαναγγελία των συζητήσεων, κρίσιμο στοιχείο της ολοκλήρωσης του Προγράμματος είναι το μέγεθος της τελευταίας δόσης. Ο Κ. Ρέγκλινγκ την υπολόγισε στα 10- 12 δις ευρώ, ωστόσο δεν αποκλείεται να είναι πολύ μεγαλύτερη, προκειμένου να ενισχυθεί πέρα από τα 20 δις ευρώ το «μαξιλάρι» που «χτίζεται» για την κάλυψη των δανειακών αναγκών της Ελλάδας ως και για 2 χρόνια μετά από τον Αύγουστο.
Η απόφαση για το ύψος της δόσης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις αποφάσεις για τα μέτρα ελάφρυνσης του Χρέους, για τα οποία το Eurogroup παραπέμπει απλώς στις περσινές αποφάσεις, με φόντο τις πληροφορίες που επιμένουν στο ότι η Γερμανία δεν είναι διατεθειμένη για παραχωρήσεις, πέρα από τα ελάχιστα που προβλέπει η απόφαση του Eurogroup στις 15 Ιουνίου του 2017: την κατάργηση της «ποινής» επιτοκίου στα ομόλογα της επαναγοράς του 2ου Μνημονίου, τη επιστροφή των κερδών του Ευρωσυστήματος, που είναι γύρω στα 4-5 δις ευρώ και που σύμφωνα με πληροφορίες θα εκταμιεύονται σε δόσεις και υπό προϋποθέσεις (εφαρμογή μεταρρυθμίσεων), την επιμήκυνση των δανείων του EFSF από 0 ως 15 έτη. Αυτή η διατύπωση «από 0», ήταν απαίτηση του Β. Σόιμπλε και αποτελεί βασικό πεδίο αντιπαράθεσης του Βερολίνου με το ΔΝΤ και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, καθώς η γερμανική πλευρά θεωρεί ότι δεν χρειάζεται παραπάνω από 3 χρόνια, ενώ το Ταμείο επιμένει ότι η 15ετία είναι το ελάχιστο.
Όσον αφορά στο μηχανισμό, που περιγράφεται στην περσινή απόφαση και που υποτίθεται ότι θα λειτουργεί ως αμορτισέρ ανάλογα με την εξέλιξη του ΑΕΠ, η γερμανική πλευρά έχει βάλει βέτο. Κρίσιμη σε κάθε περίπτωση χαρακτηρίζεται η Ανάλυση Βιωσιμότητας, η οποία τελικά δεν θα είναι κοινή, αλλά ξεχωριστή για ΔΝΤ και Ευρωπαίους, λειτουργώντας ως βαρόμετρο όχι μόνο για τα μέτρα ελάφρυνσης του Χρέους αλλά και για την αντίδραση των αγορών στην επικείμενη συμφωνία.