Ανοιχτή επιστολή στον Κάρολο Παπούλια, τον Χρήστο Παπουτσή, τον Γιώργο Παπανδρέου και προσεχώς, γιατί όχι, στον ίδιο τον... Θεό. Η αριστερή στροφή της Σεμίνας Διγενής είναι τόσο εντυπωσιακή -και φανατική- που προκαλεί ίλιγγο. Τόσο στους φίλους, όσο και στους επικριτές της.
Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι η κυρία Διγενή ξέρει να χειρίζεται αριστα μια πένα (και τα τελευταία χρόνια με τον ρόλο της ως ιδιοκτήτρια website, ένα πληκτρολόγιο). Το πρόβλημα είναι σε τι επιλέγει κανείς να «βουτήξει» την μύτη της πένας του. Στην -συζητήσιμη σε κάθε περίπτωση- αντικειμενικότητα ή στο... σκέτο δηλητήριο;
Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς από τις ζητωκραυγές του πλήθους, ειδικά όταν αυτό έχει ήδη ερεθιστεί από την μυρωδιά του αίματος που πλανάται γενικά στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα.
Το αίμα όμως ζαλίζει. Σε κάνει να τα βλέπεις όλα κόκκινα, να βάζεις εύκολους στόχους (που λόγω ιδιοσυγκρασίας ή θεσμικού ρόλου δεν μπορούν να σου απαντήσουν με τον ίδιο τρόπο) και να αρχίσεις να αισθάνεσαι αυτόκλητος πρωταθλητής του ταλαίπωρου (και ταλαιπωρημένου) λαού.
Ο λαός όμως, όπως έλεγε κάποτε ένα χαρακτηριστικό αριστερό σύνθημα, δεν ξεχνά. Ιδιαίτερα σε περιόδους κατακλυσμικών αλλαγών, όπως αυτές που ζούμε, διατηρεί μνήμα ελέφαντα.
Θυμάται ποιος είναι ο καθένας μας και από που ξεκίνησε. Π.χ. Από το «Τρεις στον Αέρα», μια εκπομπή στην κρατική τηλεόραση που κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι αποτέλεσε τον προπάππου όλων των τηλεοπτικών πρωινάδικων.
Έχει επίσης κρατημένο σε μια γωνία του σκληρού του δίσκου μια εποχή που η γυναικεία φιλαρέσκεια οδηγούσε στο να μπαίνουν πανάκριβα φίλτρα μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες..
Και καταλαβαίνει την ανθρώπινη πίκρα του να μένεις εκτός τηλεοπτικού προβολέα, ενός δηλαδή εξαιρετικά εθιστικού αντικειμένου, μετά από 35 χρόνια καριέρας.
Ο πολίτης κοιτάζει δικαιολογημένα με μισό μάτι και σηκωμένο βλέφαρο όποιον δηλώνει όψιμα μετανοημένος και επιμένει να φέρεται σαν νεοφώτιστος αριστερός. Και είναι πολλοί, πάρα πολλοί αυτοί που «πάσχουν» από αυτό το σύνδρομο τελευταία. Ακόμη και αν οι περισσότεροι δεν έχουν το ταλέντο να γράφουν τόσο ωραίες επιστολές και τόσο καυστικά άρθρα.