Παραλληλίζοντας την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας με τις πράξεις μια αρχαίας τραγωδίας, ο Λουίτζι Ζινγκάλες, καθηγητής επιχειρηματικότητας και χρηματοοικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και τονίζει πως η πραγματική τραγωδία για την Ελλάδα δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί...
«Κάθε αρχαία ελληνική τραγωδία περιελάμβανε κατά βάση τρεις πράξεις. Η πρώτη πράξη όριζε το σκηνικό και η δεύτερη την πλοκή. Η τρίτη πράξη αφορούσε στην κορύφωση. Στην τρέχουσα συγκυρία, η Ελλάδα, λίγες μόλις μέρες μετά την ολοκλήρωση του PSI+ βρίσκεται στο τέλος... της αρχής. Η πραγματική τραγωδία δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί...»
Με αυτά τα λόγια περιγράφει ο κ. Ζινγκάλες την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας σε άρθρο του που επισημαίνει πως παρά το PSI και τη νέα δανειακή σύμβαση «η πραγματικότητα για την Ελλάδα είναι πολύ πιο σκληρή».
«Ακόμη και μετά από όλες τις προσπάθειες που έχουν γίνει, το ελληνικό χρέος το 2020 θα μειωθεί στο 120% - το πολύ στο 116% - του ΑΕΠ. Παρά τη μείωσή του το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Η εξυπηρέτησή του μόνο εύκολη δεν είναι», τονίζει χαρακτηριστικά ο καθηγητής.
«Στη διάρκεια των τελευταίων 25 χρόνων, η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη κατά μέσο όρο με ένα δημοσιονομικό έλλειμμα της τάξης του 2%» επισημαίνει ο Ζινγκάλες θεωρώντας πως για να είναι εφικτός ο στόχος της μείωσης του χρέους στο 70% του ΑΕΠ η Ελλάδα πρέπει να διατηρεί κατά μέσο όρο πλεόνασμα της τάξης του 4% για τα επόμενα 30 χρόνια, ένα επίπεδο που επετεύχθη μόλις 4 φορές στο διάστημα της 25ετίας.
«Εάν η κατάσταση είναι τόσο δραματική, γιατί ΕΕ και ΔΝΤ γιορτάζουν την τελευταία τους συμφωνία για την Ελλάδα;» διερωτάται ο οικονομολόγος.
Την απάντηση δίνει ο ίδιος στρέφοντας τα βέλη του σε ΕΕ και ΔΝΤ τα οποία όπως σχολιάζει ενδιαφέρονται μόνο για την αποφυγή μετάδοσης της κρίσης καθώς η Ελλάδα δεν αποτελεί προτεραιότητά τους. Επισημαίνει δε, πως εάν η Ελλάδα είχε χρεοκοπήσει το 2010, επιβάλλοντας το ίδιο κούρεμα στους ιδιώτες θα μείωνε το χρέος της στο 80% του ΑΕΠ.
«Μια χρεοκοπία το 2010 θα άφηνε περιθώριο για δημοσιονομικές προσαρμογές. Τώρα, δεν υπάρχει κανένα τέτοιο περιθώριο», τονίζει και καταλήγει:
«Η δεύτερη πράξη της ελληνικής τραγωδίας θα περιλαμβάνει απελπισμένους Έλληνες και οργισμένους Ευρωπαίους. Μόνο όταν το δράμα κορυφωθεί, θα ξέρουμε όλοι αν η προσπάθεια να αποφευχθεί το... αναπόφευκτο συνέβαλε στην υπονόμευση της ιδέας της Ευρώπης...»