Τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης μου ειχα ξεκινήσει μαθήματα τοκετού. Συμμετείχα σε ένα γκρουπ. Στην αρχή βλέπαμε κάποια βίντεο, εικόνες, φωτογραφίες και σιγά - σιγά περάσαμε στη διαδικασία με τις αναπνοές, τις εξωθήσεις και τις ωδίνες.
Οταν έκλεισα και τον 9ο μήνα, κανένα σημάδι δεν προμήνυε ότι είχε φτάσει η ώρα του τοκετού. Δεν είχα πόνους, ούτε καν ενοχλήσεις. Ο γιατρός μου μου έδωσε λίγες μέρες προθεσμία και μου είπε: «Αν δεν σπάσουν τα νερά, θάρθεις να σου κάνω τεχνητούς πόνους, οπότε μην ανησυχείς. Θα γεννήσεις φυσιολογικά».
Για να είμαι ειλικρινής δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Φανταζόμουν ότι η πορεία προς τον τοκετό θα ήταν η αναμενόμενη. Τελικά δεν ήταν. Τα νερά δεν έσπασαν ποτέ, αλλά ούτε οι τεχνητοί πόνοι απέδωσαν. Για κάποιο λόγο η κόρη μου δεν βιαζόταν να βγει από την κοιλιά μου κι εγώ ατάραχη στο κρεβάτι του μαιευτηρίου περίμενα ένα τόσο δα σημάδι ότι γεννάω...
«Ο ομφάλιος λώρος αρχίζει να τυλίγεται γύρω απο τον λαιμό της», είπε ο γιατρός στον άντρα μου. «Προτείνω καισαρική»....
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου για τις καισαρικές στο Bovary.gr