Την Ντόρα πίσω από την Ντόρα σκιαγράφησε η ίδια η κυρία Μπακογιάννη σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Καθημερινή.
Από πού πηγάζει η αυτοπεποίθησή της, πώς μπήκε στην πολιτική, πώς είναι σαν μητέρα, σαν γιαγιά; Πώς είναι τελοσπάντων η πραγματική Ντόρα Μπακογιάννη, τι νιώθει, τι σκεφτόταν και τι σκέφτεται; Ολα αυτά τα αποκάλυψε η ίδια στην εξομολόγησή της στην Καθημερινή, μέσα από ιστορίες που μοιράστηκε για τη ζωή της.
«Και όμως, δεν έχω πίστη στον εαυτό μου», λέει και εξηγεί: «Είναι μύθος ότι έχω μεγάλη αυτοπεποίθηση. Αντίθετα, είμαι μια γυναίκα με τρομακτικές ανασφάλειες και πάρα πολλά συμπλέγματα. Το βασικότερο σύμπλεγμά μου για πάρα πολλά χρόνια ήταν το ύψος μου. Τρομερό σύμπλεγμα. Κανένα αγόρι δεν δεχόταν να χορέψει μαζί μου. Ήμουν η πιο ψηλή και η πιο άχαρη στην τάξη. Η μαμά μου με έστειλε στο μπαλέτο. Αλλά οι δασκάλες με έβαζαν να χορεύω πίσω πίσω. Τελικώς βρέθηκα κοντά σε μια αποθήκη και έφυγα, γιατί χαλούσα τη σειρά. Η γιαγιά μου μου είχε πει ότι αποκλείεται να βρω άντρα ποτέ στη ζωή μου, γιατί τόσο ψηλή που είμαι, ποιος θα νοιαστεί να με πάρει; Και στο σχολείο οι βαθμοί μου έφταναν το πολύ στο 16-17. Τα εικοσάρια τα έβλεπα με τα κιάλια».
Η Ντόρα Μπακογιάννη εξηγεί ότι η άμυνά της ήταν και είναι το χαμόγελό της, η αυτοπεποίθηση έγινε κομμάτι της δημόσιας εικόνας της για να καλύψει τους φόβους και αυτή της την ανασφάλεια. « Θεωρούσα ότι, αν οι άλλοι έπαιρναν χαμπάρι τις τεράστιες αδυναμίες μου, θα με πατούσαν κάτω».
Οσο για τα περί αλαζονείας που της καταλογίζουν η Ντόρα Μπακογιάννη εξηγεί ότι ήταν μια μομφή που εμφανίστηκε μετά τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη. «Η αιτία ήταν ότι, λόγω του μεγάλου θυμού που είχα μέσα μου, δεν έβλεπα μπροστά μου τους άλλους ανθρώπους, δεν έδινα σημασία, δεν με ενδιέφερε. Κι όλος αυτός ο κόσμος που με ήξερε τότε δικαίως εξέλαβε αυτή τη συμπεριφορά ως αλαζονεία. (...).Όμως, αλαζονική δεν είμαι. Για πολλά μπορείς να με κατηγορήσεις, αλλά αλαζονική δεν είμαι. (...) Αλλά αν σου βγει το όνομα... Και το όνομα σου βγαίνει εύκολα αν είσαι γυναίκα».
Η Ντόρα Μπακογιάννη μοιράζεται ακόμη ιστορίες από τα παιδικά της χρόνια, με τους γονείς της στο Παρίσι (εκεί όταν αποκόπηκε από φίλους, σχολεία, συγγενείς της δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι «πρέπει να παλέψεις»), δηλώνει ότι με τις αδελφές της, όταν ήταν μικρά κορίτσια είχαν την εικόνα ότι ο πατέρας τους έκανε μια πολύ περίεργη δουλειά, καθώς στο σπίτι δεν μιλούσαν ποτέ για πολιτική, περιγράφει το πόσο αγοροκόριτσο ήταν και μάλιστα απείθαρχο και φυσικά μιλάει για τα δικά της παιδιά.
«Η Αλεξία μεγάλωσε στην αρχή με την αντίληψη ότι “το παιδί ρίχνει κάτω κάτι και ανακαλύπτει τη βαρύτητα”, ότι “το παιδί παίρνει τον κόκκινο μαρκαδόρο και βάφει τους άσπρους καναπέδες και με αυτόν τον τρόπο εκφράζει τη δημιουργικότητά του”. Μέχρι που πήρε πρωτοβουλία η μαμά μου, που τα έβλεπε όλα αυτά και είχε μεγάλες αντιρρήσεις, και ήρθε και μου είπε: “Παιδί μου, εσύ δεν θα μεγαλώσεις παιδιά, εσύ θα μεγαλώσεις εγκληματίες”»!
Φυσικά η κυρία Μπακογιάννη μιλά για τη γνωριμία της με τον Παύλο Μπακογιάννη, έφηβη στο Παρίσι αλλά και για τον αδελφό της και αρχηγό της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη περιγράφοντας την αδυναμία που του είχε ο σύζυγός της Παύλος.
«Ο Παύλος τού είχε παθολογική αδυναμία. Θυμάμαι ότι, μόλις μεγάλωσε, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο Παύλος τού άφηνε χαρτζιλίκι κι ο Κυριάκος, πάντα προσεκτικός και τυπικός σε όλα του, του έφερνε τα ρέστα όταν επέστρεφε από τη βόλτα με τους φίλους του. Αυτό έκανε έξαλλο τον Παύλο. “Κράτα τα, ρε, θα σου χρειαστούν αύριο”, του φώναζε γελώντας», περιγράφει και εξηγεί πως ο αδελφός της «είναι προετοιμασμένος για τις δυσκολίες. Αυτά τα δύο χρόνια “γέμισε”, όπως λέμε, το κοστούμι του προέδρου».
Πηγή: Kathimerini.gr