Φίλιππος Μοδινός: Ο γιος του Τζων Μοδινού σε όπερα στο Ηρώδειο [εικόνες]

Με γονείς τους Τζων Μοδινό και Τζένη Δριβάλα, δύσκολα ξεφεύγεις από το κλασικό τραγούδι. Ο Φίλιππος Μοδινός, διεθνούς φήμης μονωδός, τενόρος, πιανίστας και αρχιμουσικός, κάνει εντατικές πρόβες για το Ηρώδειο.

Πρωταγωνιστεί στην εμβληματική ελληνική όπερα «Περουζέ» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη που θα δούμε στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στις 16 και 17 Ιουνίου.

Ο Φίλιππος Μοδινός, υποδύεται το Θάνο, ένα νέο άντρα που αν και είναι αρραβωνιασμένος με την Ανθούλα, θα ερωτευτεί τη σύντροφο του Βασιλιά των Τσιγγάνων, την Περουζέ.

Με εξαιρετικές κριτικές στο βιογραφικό του από παραστάσεις του εξωτερικού, ιδρυτής της εταιρίας Skull of Yorick Productions, ο Φίλιππος Μοδινός συστήνεται στο κοινό μέσα από το iefimerida. Τα παιδικά του χρόνια στην Ελβετία, η συνυπαρξη επί σκηνής με τους γονείς του, οι σπουδες, η καταξίωση.

«Γεννήθηκα στη Γερμανία, αλλά δεν έζησα για πολύ καιρό εκεί. Νομίζω, πριν γίνω 1 φύγαμε από κει, ή λίγο μετά και ήρθαμε για λίγο στην Ελλάδα. Τότε ο πατέρας μου έγινε διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, και έχω αναμνήσεις που καθόμασταν στο γραφείο του. Αργότερα πήγαμε Ελβετία για λίγα χρόνια, αφού η καριέρα της μητέρας μου είχε αρχίσει να απογειώνεται και ήταν πιο εύκολο να για αυτούς να ζουν εκεί, πηγαίνοντας έτσι με το αυτοκίνητο παντού. Το 1989 ήρθαμε πλέον μόνιμα Ελλάδα όπου έζησα συνεχώς μέχρι το 2004. Μετά σπούδασα Αγγλία και έκανα διάφορες εργασίες στο εξωτερικό, αλλά το 2013 πήγα Θεσσαλονίκη, όπου μαζί με την Κασσάνδρα Δημοπούλου, ξεκινήσαμε την Εταιρία Λυρικού Θεάτρο Ελλάδος, που έχει γίνει η βασική μας εργασία».

«Οι πρώτες μου εικόνες και ήχοι όπερας, ήταν από τη κοιλιά της μάνας μου. Είναι κάτι που ήταν πάντα εκεί, οπότε δεν μπορώ να τοποθετήσω το δάχτυλο μου πάνω σε μία συγκεκριμένη. Βέβαια, θυμάμαι τη πρώτη μου συμμετοχή σε όπερα, στον “Πειρατή” όπου έκανα “τον γιό” του χαρακτήρα που έπαιζε η μητέρα μου...οπότε δεν ήταν ιδιαίτερη πρόκληση ερμηνευτικά. Εκεί, η πιο έντονη ανάμνηση ήταν ότι με πονούσε ο τενόρος όταν με άρπαζε κάποια στιγμή από τις μασχάλες, και ότι γαργαλούσα τη μητέρα μου επί σκηνής...πράγμα που δεν το εκτίμησε».

«Θυμάμαι ως παιδί μία ιστορία με τους γονείς Τζων Μοδινό και Τζένη Δριβάλα, μεταξύ πολλών. Ίσως, όταν τραγουδούσαν και οι δύο ταυτόχρονα, πράγμα που δεν έγινε και τόσες πολλές φορές, εφόσον ο πατέρας μου είχε αρχίσει να αποσύρεται και μου είχαν αναθέσει να βιντεοσκοπήσω τη παράσταση. Τότε, βέβαια, το να βιντεοσκοπήσεις ήταν αλλιώς από τώρα. Κατ’αρχάς, ήμουν 8 ή 9 και η κάμερα αποτελείτο από πολλά μεγάλα κομμάτια... όχι όπως σήμερα. Το κωμικοτραγικό είναι πως πολλές από αυτές τις βιντεοκασέτες κατέληξαν να γίνονται ματς ποδοσφαίρου, αλλά, έστω τότε, είχε τη πλάκα του».

«Πιάνο για μένα σημαίνει, κάτι που με απασχόλησε πολλά χρόνια. Η κατανόηση του πιάνου βέβαια, για μένα σήμανε και την αληθινή κατανόηση της μουσικής... όπου βέβαια τα πληκτροφόρα το κάνουν εφικτό να την κατανοήσει κανείς εις βάθος με τρόπους που τα μονοφωνικά όργανα ίσως δεν μπορούν. Το πιάνο ακόμα και τώρα αποτελεί “όνειρο” που θα ήθελα να πετύχω. Πλέον, βέβαια το πιάνο για μένα είναι κεντρικός πυλώνας της εργασίας μου, εφόσον λειτουργώ σαν κορεπετίτορας και είναι βασικό εργαλείο για να μπορεί κανείς να τρέχει μία παραγωγή όπερας. Αλλά, παραμένει και η αγάπη μου για τα κομμάτια τα οποία μου άρεσε να παίζω όταν ακόμα μάθαινα, και θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω συναυλίες με αυτά».

«Εχω επιλέξει να ζω στην Θεσσαλονίκη ως επιχειρηματίας, αν και κοιτάω να επεκταθώ (με την γυναίκα μου πάντα ως συνέταιρο) και στην Αθήνα. Επιλέγω να ζω ως επιχειρηματίας και όχι μόνο ως καλλιτέχνης, κυρίως γιατί θεωρώ ότι η τέχνη που έχω επιλέξει χρειάζεται καλύτερη επιχειρηματική εκπροσώπηση. Θα μπορούσα λοιπόν απλά να κάθομαι να γκρινιάζω για αυτό, ενώ αποδέχομαι όλα αυτά που “δεν εγκρίνω” από ανάγκη, ή να επιλέξω να κάνω κάτι για αυτό...όπως και έκανα. Εξάλλου, πάντα μπορώ να επιλέξω να σταματήσω το επιχειρηματικό, να αποδεχτώ αυτά δεν εγκρίνω και να γκρινιάζω. Προς το παρών, συνεχίζω με το επιχειρηματικό στο χώρο τον τεχνών...για λίγο ακόμα...».

«Αν δεν είχα ασχοληθεί με τη μουσική θα είχα γίνει, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Ποιος ξέρει; Πολλές φορές σκέφτομαι ότι αν είχα αφιερώσει αυτή την ενέργεια σε κάτι άλλο... στην αστροφυσική πχ, θα είχα λύσει το μυστήριο της σκοτεινής ύλης.
Στα οικονομικά, θα είχα λύσει το πρόβλημα της παγκόσμιας κρίσης. Πραγματικά, η ενέργεια και η προσπάθεια που κατέβαλλα ήταν πολύ μεγάλη. Εάν με ρωτάτε βέβαια τι θα ονειρευόμουν, ενδεχομένως θα είχα ασχοληθεί αποκλειστικά με τις πολεμικές τέχνες και την υγεία. Πράγματα που άφησα δυστυχώς, και έχω πληρώσει ένα τίμημα... θα το παλέψω όμως να τα επαναφέρω και αυτά εκεί που πρέπει».

«Περουζέ» είναι η σύγκρουση δύο κόσμων. Επί σκηνής, θα δείτε ένα πολύ όμορφο θέαμα με πολύ κόσμο, χορωδία 60 ατόμων και ωραία σκηνική δράση του Θεόδωρου Αμπαζή. Οι φωνές είναι όλες πολύ δυνατές, από τις πιο ωραίες φωνές που έχει να προσφέρει η χώρα. Η ορχήστρα είναι εξαιρετική υπό τι διεύθυνση του Μαέστρου Φιδετζή. Θα δείτε να ζωντανεύει η Ελληνική παράδοση της όπερας, μία παράδοση αξιόλογη η οποία θα μπορούσε να συνεπάρει το Ελληνικό κοινό, γιατί είναι όντως ισάξια με την Ιταλική και τη Γερμανική. Και...θα δείτε μία ιστορία όπου οι ζωές ανθρώπων ανατρέπονται για απαγορευμένο έρωτα... νομίζω ένα θέμα με το οποίο ασχολείται συχνά και η όπερα και το θέατρο».

«Τα αισθήματα λίγο πριν την εμφάνιση στο Ηρώδειο, είναι το δέος και η δικαίωση. Το Ηρώδειο είναι από πολλές απόψεις το πιο σημαντικό θέατρο που μπορεί κανείς να εμφανιστεί στην Ελλάδα. Το να εμφανίζεσαι και με πρωταγωνιστικό ρόλο... ως Έλληνας πρέπει να πω ότι είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορείς να πετύχεις. Για έναν ξένο είναι εντυπωσιακό, αλλά δεν έχει την ίδια σημασία που έχει για έναν Έλληνα».

«Όσα αγαπώ και μισώ από την Ελλάδα, ....αυτά που αγαπώ είναι πολλά, με το βασικό να είναι ότι θεωρώ την Ελλάδα σπίτι μου. Και ως εκ τούτου, έχω αποφασίσει να το υπερασπίζομαι και να υπερασπίζομαι και τη θέση μου σε αυτό. Κάποτε, είχα την ψευδαίσθηση, που την έχουν πολλοί, ότι “πρέπει να φύγω” από την Ελλάδα για να “βρω την υγειά μου”. Πόσο λάθος έκανα... και εγώ και όλοι αυτοί που το πράττουν. Μη με παρεξηγείτε, πολλής κόσμος βρίσκει την τύχη του στο εξωτερικό, αλλά αυτό δεν έχει σχέση με τα κακά της Ελλάδος, έχει σχέση με την τύχη του καθενός».

«Εγώ το μόνο που μισώ στην Ελλάδα είναι το γεγονός ότι πολλοί Έλληνες την κατηγορούν για όλα τα κακά της μοίρας τους. “Εδώ είναι Ελλάδα, τι περιμένεις...” είναι η χειρότερη φράση που μπορείς να μου πεις. Αυτούς, που επιλέγουν να γενικεύσουν και να κατηγορήσουν γενικότερα μία χώρα για μεμονωμένα γεγονότα... αυτούς πραγματικά τους μισώ. Και το λέω δημοσίως (και συχνά κιόλας). Η γενίκευση αυτή δίνει άλλοθι, να μην προσπαθήσουμε για το καλύτερο, να μην σταματήσουμε το χειρότερο... αυτή η γενίκευση είναι από πολλές απόψεις “ο σιωπών δοκεί συναινείν” γιατί, δικαιολογεί την απραξία. Γκρινιάζουμε, “κριτικάρουμε”, αλλά δεν πράττουμε. Αυτό είναι το μόνο που μισώ στην Ελλάδα, γιατί είναι η πηγή πολλών προβλημάτων. Ευτυχώς, δεν είναι όλοι έτσι... αλλά κάποιοι».

«Περουζέ», η ιστορία ενός παράφορου έρωτα

Όπερα για τον έρωτα και τον θάνατο, σε δυο πράξεις σε λιμπρέτο Γεωργίου Τσοκόπουλου

Η υπόθεση διαδραματίζεται στην ελληνική ύπαιθρο με πρωταγωνιστές, μια όμορφη τσιγγάνα και ένα νέο χωρικό. Δυο κόσμοι θα συγκρουστούν. Φόντο ένα παραθαλάσσιο χωριό. Ο Θάνος, Φίλιππος Μοδινός, ένας νέος άντρας αν και αρραβωνιασμένος με την Ανθούλα θα ερωτευτεί τη σύντροφο του Βασιλιά των Τσιγγάνων, την Περουζέ. Οι δυο ερωτευμένοι θα αφεθούν στο μοιραίο πάθος μέχρι το δραματικό τέλος.

Η εμβληματική ελληνική όπερα στο Ηρώδειο στις 16 και 17 Ιουνίου στις 9.00μμ από την Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών σε συνεργασία με τη Χορωδία του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλη της Χορωδίας του Εθνικού Ωδείου και τη Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης.
Μαέστρος ο Βύρων Φιδετζής.
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Αμπαζής
Με τους: Κασσάνδρα Δημοπούλου (Περουζέ), Φίλιππος Μοδινός (Θάνος), Άννα Στυλιανάκη (Ανθούλα), Πέτρος Μαγουλάς (Βασιλιάς των τσιγγάνων), Τάσης Χριστογιαννόπουλος (Πέτρος)

Δείτε το τρέιλερ της παράστασης: