Πατέρας και κόρη. Σαράντα χρόνια στο θέατρο εκείνος. Εννέα εκείνη. Το 2013 έπαιξαν για πρώτη φορά (και μοναδική) στην «Αντιγόνη» του Ανούιγ και τώρα συναντιούνται για να τραγουδήσουν. Οι δυο τους μοιράζονται μια βαθειά, τρυφερή σχέση και μια μεγάλη αγάπη για το θέατρο.
Γιάννης: «Ολα στη ζωή μας είχαν μια καλλιτεχνική πατίνα, ήταν σε ένα ενιαίο κλίμα. Δεν ήμασταν μια τυπική οικογένεια -που έτρωγε οικογενειακά. Το σπίτι μας δεν ήταν ψευτοδημοκρατικό. Ηταν ουσιαστικό. Ιδίως η μητέρα της, ορθά και προς τιμήν της, είχε μια στενή σχέση με την Ηρώ. Εγώ είχα λιγότερη, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, κι έχω απολογηθεί γι΄αυτό στην Ηρώ -θα μπορούσα να είμαι περισσότερο μαζί της. Της το έχω παραδεχτεί και το έχουμε συζητήσει».
Ηρώ: «Θυμάμαι πολύ έντονα μια παράσταση που έπαιζε ο πατέρας μου, ήμουν γύρω στα πέντε, τις “Δάφνες και Πικροδάφνες”. Είχε μια σκηνή όπου έψαχνε την καραμπίνα του εναγωνίως, και ο κόσμος γελούσε πολύ κι εγώ ήμουν στεναχωρημένη γιατί ένοιωθα ότι ο μπαμπάς μου έπασχε από την αγωνία. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήταν αστείο που κάποιος υπέφερε. Ισως όμως αυτή είναι η κωμωδία -κάποιος υποφέρει κι εμείς γελάμε».