Στο τηλεφώνημα Ζάεφ προς Τσίπρα, που εκτός απροόπτου αναμένεται το αργότερο μέχρι και αύριο, είναι στραμμένα τώρα τα «αυτιά» σε Αθήνα και Σκόπια- αλλά και σε Βρυξέλλες και Ουάσινγκτον- ενώ τα μάτια εστιάζουν το ενδιαφέρον τους με ορίζοντα τον Οκτώβριο.
Η προσωπική επικοινωνία μεταξύ των δύο πρωθυπουργών, που θα «σφράγιζε» την συμφωνία, αναμενόταν από... προχθές. Η προεξόφληση ότι «όλα είχαν τελειώσει» που έκαναν επισήμως και δημοσίως τόσο ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών όσο και ο Σκοπιανός πρωθυπουργός, (παρά την στάση αναμονής που επιδείκνυε το Μέγαρο Μαξίμου), ανατράπηκε όταν ο Πρόεδρος Ιβανόφ ανακοίνωσε ότι δεν δέχεται το «erga omnes», χωρίς μάλιστα να προσδιορίσει αν την άρνησή του την συνδέει με κάποιο συγκεκριμένο όνομα ή αφορά όλα όσα εξετάζονται.
Το ενδιαφέρον είναι ότι ενώ δεν υπάρχει ακόμη συμφωνία, οι δυο πλευρές την... προεξοφλούν και την αναμένουν! Ο κ. Ζάεφ, μάλιστα, προσδοκά μια «ωραία επίσημη επισφράγιση της» σε γραφική παραμεθόριο περιοχή, βεβαιώνει το εσωτερικό της χώρας του ότι «έχει εξασφαλισθεί η γλώσσα και η εθνότητα», και (ξαναϋπόσχεται) την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, αλλά... αφού η συμφωνία εγκριθεί προηγουμένως στο σκοπιανό κοινοβούλιο!
Σ’ αυτό το «παιχνίδι» με τον χρόνο και τις προθεσμίες φαίνεται πως κρίνεται τώρα η τελική έκβαση. Σύμφωνα με έγκυρες διπλωματικές πηγές, η ελληνική κυβέρνηση φέρεται αποφασισμένη να συμφωνήσει για το όνομα, αλλά ν’ αφήσει κάποιο «εύλογο» περιθώριο στον κ. Ζάεφ προκειμένου να εξασφαλίσει στην Βουλή του το επίμαχο erga omnes. Γι’ αυτό, κι’ επειδή ανησυχούσε για τις εδώ αντιδράσεις, δυσαρεστήθηκε από την... πρόωρη υπεραισιοδοξία των κ.κ. Ζάεφ και Κοτζιά.
Η τακτική που είχε σχεδιάσει το Μέγαρο Μαξίμου (και απαιτούσε χαμηλούς τόνους...) προέβλεπε -και σε μεγάλο βαθμό προβλέπει ακόμη- τον «ελιγμό» να συμφωνήσει μεν η Αθήνα για το όνομα, να δώσει την «κατ’ αρχήν» συμφωνία της για να συζητηθεί στο ΝΑΤΟ η ένταξη των Σκοπίων, αλλά ως δικλείδα ασφαλείας να αναφέρεται ρητά στην συμφωνία ότι αν τελικά δεν επιτευχθεί η συνταγματική αναθεώρηση στην γειτονική χώρα και δεν «κλειδώσει» και θεσμικά το erga omnes, η συμφωνία ακυρώνεται εξ ολοκλήρου, και το ΝΑΤΟ αναστέλλει την ένταξη των Σκοπίων, μέχρις ότου υπάρξει (αν, όταν και εφ’ όσον...) οριστική συμφωνία Αθηνών-Σκοπίων.
Η λύση αυτή της συμφωνίας ad referendum (στην διπλωματική γλώσσα σημαίνει ότι δεν υπάρχει τελική συμφωνία, μέχρις ότου ικανοποιηθούν στο ακέραιο όλοι οι επιμέρους όροι), είχε τύχη της έγκρισης και του ευρωατλαντικού παράγοντα. Στην ουσία, δηλαδή, την είχε επιβάλλει με τις πιέσεις της και προς τις δυο πλευρές, κυρίως στα Σκόπια, για να ξεμπλοκάρουν οι ενταξιακές διαδικασίες των Σκοπίων σε ΕΕ και ΝΑΤΟ...
Οι αντιρρήσεις που προβλήθηκαν από την αξιωματική αντιπολίτευση (και για την «με δόσεις» συμφωνία, και για το ότι ο κ. Ζάεφ διατυμπανίζει ότι γλώσσα και εθνότητα διασφαλίσθηκαν-χωρίς να διευκρινίζει αν και τα δυο αυτά θέματα θα επανεξετασθούν κατά την συνταγματική αλλαγή...), προσανατολίζουν την κυβέρνηση σε κάποια αναπροσαρμογή της τακτικής της...
Ελπίζοντας ότι μετά την επικοινωνία του με τον Ζάεφ, ο κ. Τσίπρας θα μπορέσει να εμφανίσει μια συμφωνία που εγγυάται πλήρως τις «εθνικές γραμμές», επιμένοντας ότι το ad referendum θα ισχύσει και έναντι του ΝΑΤΟ (;) και επικοινωνιακά διατρανώνοντας ότι «σ’ αντίθετη περίπτωση, η Ελλάδα παραμένει αμετακίνητη στις θέσεις της», θα βγει και θα ανακοινώσει ότι δεν πρόκειται να φέρει στην ελληνική Βουλή για ψήφιση την «προσωρινή και υπό όρους» συμφωνία, παρά μόνο αφού αυτή εγκριθεί από την σκοπιανή, η οποία θα έχει (αν έχει...) αλλάξει και το σύνταγμά της.
Από...Οκτώβριο και βάλε, δηλαδή. Ικανό περιθώριο που επιτρέπει στον κ. Τσίπρα και τις σχέσεις του με τον κ. Καμμένο να μην διαταράξει μέχρι τότε, και να σχεδιάσει τις επόμενες πολιτικές κινήσεις του (εκλογές, αποδοχή της πιστοληπτικής γραμμής αντί της... καθαρής εξόδου, κεντροαριστερές συμμαχίες κ.λ.π.) αλλά και θα επιτρέψει στον λαό να απολαύσει «τα μπάνια του...»!