Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Στερέωμα, σε μετάφραση Ιφιγένειας Μποτουροπούλου, το νέο μυθιστόρημα του Didier Decoin, καταξιωμένου Γάλλου συγγραφέα που μυεί τον αναγνώστη στο σαγηνευτικό κόσμο της μεσαιωνικής Ιαπωνίας και της λεπταίσθητης τέχνης του ερωτισμού, τον οποίο και αναδεικνύει σε γιορτή της ανθρώπινης ύπαρξης.
Σ’ ένα μικρό χωριό της Ιαπωνίας, τον δωδέκατο αιώνα, ζει ο Κατσούρο, ένας διάσημος αλιέας, προμηθευτής των ιερών λιμνών της αυτοκρατορικής πόλης με κυπρίνους, τα υπέροχα ψάρια με την «ασύγκριτη μακροζωία» που το δέρμα τους «αντανακλά τον ήλιο, σαν στιλβωμένος ορείχαλκος». Ο αναπάντεχος πνιγμός του αναγκάζει την χήρα του, τη νεαρή και όμορφη Μιγιούκι να αναλάβει η ίδια την παράδοση των κυπρίνων στο παλάτι. Κι εκείνη ξεκινάει το μακρύ και επίπονο ταξίδι της, ανάμεσα σε κάθε λογής κινδύνους και παγίδες, με τους ώμους να λυγίζουν από το βάρος του ζυγού όπου κρέμονται τα καλάθια με τα ψάρια της και την ανάμνηση του έρωτά της για τον Κατσούρο να την στηρίζει σε κάθε δοκιμασία. Ο συγγραφέας συλλαμβάνει την ατμόσφαιρα της αιώνιας Ιαπωνίας, τον βαθύ αισθησιασμό της, αλλά και την περίπλοκη δομή της κοινωνίας του ιαπωνικού μεσαίωνα, σε ένα παραμυθένιο μυθιστόρημα που σφύζει από ερωτισμό και παγιδεύει στη σαγήνη του.
Η Υπηρεσία Κήπων και Λιμνών ήταν κυβερνητικό γραφείο υπό την αιγίδα του γραφειοκρατικού καθεστώτος στην Ιαπωνία του 8ου αιώνα, που ανήκε στο Υπουργείο του Αυτοκρατορικού Οίκου και είχε την ευθύνη των βασιλικών κήπων και της παραγωγής λαχανικών για τον Αυτοκράτορα.
Το μυθιστόρημα του Decoin, καταργώντας τα όρια ανάμεσα σε φαντασία και ρεαλισμό, αποτελεί μια λογοτεχνική χειρονομία φόρο-τιμής στους καλλιτέχνες που τον επηρέασαν -μεγάλο μέρος της έμπνευσής του αντλήθηκε από τον Καβαμπάτα, επιδιώκοντας μια γραφή αντίστοιχα κρυστάλλινη, ταγμένη στην αναζήτηση της ομορφιάς και στην εξύμνησή της- αλλά και στον ίδιο τον ιαπωνικό πολιτισμό, στα μυστήρια και την πολυπλοκότητά του.
«O συγγραφέας βυθίζεται κυριολεκτικά στο έργο του μεγάλου Ιάπωνα ζωγράφου Χιροσίγκε (1786-1864) και του νομπελίστα συγγραφέα Γιασουνάρι Καβαμπάτα (1899- 1972) και καταφέρνει να συλλάβει την ατμόσφαιρα μιας Ιαπωνίας αιώνιας, παραδομένης στην εκλέπτυνση και την έξαρση των αισθήσεων· μιας Ιαπωνίας αιχμαλωτισμένης ανάμεσα σε υπερφυσικά πλάσματα και φυσικούς νόμους, ένα πεδίο περιπέτειας που τροφοδοτεί έξοχα την μυθιστορηματική του φαντασία».
Le Monde
«Γινόμαστε συνταξιδιώτες αυτής της ηλιακής γυναίκας, που ακολουθεί το σύζυγό της πέρα απ’ τις όχθες του θανάτου, αφού ούτε καν ο θάνατος δεν μπορεί να τους χωρίσει. Εκείνος απ’ την πλευρά του δεν την εγκαταλείπει λεπτό, την επισκέπτεται ακόμα και στα όνειρά της. Πανίσχυρη ιστορία αγάπης και έξοχη αποτύπωση μιας Ιαπωνίας άγνωστης σ’ εμάς, που της εμφυσά πνοή μια πένα αναγνωρίσιμη ανάμεσα σε χίλιες, αυτή του Decoin, Η Υπηρεσία Κήπων και Λιμνών είναι γιορτή και ύμνος για τις αισθήσεις, μια λογοτεχνική επιστροφή στα όρια του θαύματος, γεμάτη πολύχρωμες μεταφορές και ποίηση – και ταυτόχρονα η αποκάλυψη στον αναγνώστη ενός κόσμου, που ξεδιπλώνεται με όλη τη σαγήνη της εθιμικής παράδοσης και της συναρπαστικής ιστορίας του.»
L’ Express
Συγγραφέας και σεναριογράφος, με πλούσια δράση στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ο Ντιντιέ Ντεκουάν (Didier Decoin), γεννήθηκε το 1945. Ήταν μόλις είκοσι ετών όταν δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα, για να ακολουθήσουν περίπου είκοσι ακόμη βιβλία, ανάμεσα στα οποία τα Abraham de Brooklyn (1971, Βραβείο των βιβλιοπωλών) και John l’ Enfer (1977, βραβείο Goncourt). Λατρεύει το σινεμά και ακούει αποκλειστικά μουσική γραμμένη για τον κινηματογράφο. Αλλά το σινεμά δεν είναι η μόνη αδυναμία του Ντεκουάν, ο οποίος έχει διατελέσει και πρόεδρος στο Σαλόν του Ιστορικού Μυθιστορήματος (μια συνάντηση που διερευνά την εξέλιξη αυτού του τόσο συναρπαστικού μυθιστορηματικού είδους και τη σχέση του με την επίσημη ιστορία). Αγαπά επίσης το κρασί και ιδίως το λευκό, και προτιμά ιδιαίτερα το σανσέρ, για την μεταλλική του γεύση, «που δίνει την εντύπωση ότι τρως πολύτιμες πέτρες». Δεν μπορεί να αντισταθεί στη σοκολάτα και, ως τυπικός flâneur, διαλέγει για τους περιπάτους του τις πιο απόμακρες όχθες του Σηκουάνα, καθώς και το νεκροταφείο του Παρισιού Père Lachaise, ιδίως τις χειμωνιάτικες ημέρες με υγρασία και ομίχλη. Τo ανεκπλήρωτο όνειρό του, όπως λέει χαριτολογώντας, είναι να αποκτήσει ένα κάστρο με πυργίσκο και επάλξεις, ώστε «να μη βρεθεί ποτέ με την πλάτη στον τοίχο». Η μεγάλη του αγάπη είναι η μεσαιωνική Ιαπωνία, ο αινιγματικός της χαρακτήρας, ο ερωτισμός της, οι τελετουργίες της – αυτό, εξάλλου, φαίνεται ολοκάθαρα στο μυθιστόρημά του «Η Υπηρεσία Κήπων και Λιμνών». Είναι μέλος της Ακαδημίας Γκονκούρ.
Utagawa Hiroshige, Sumida River, the Wood of the Water God, at Masaki
Η Μιγιούκι δεν είχε ξαναδεί πυγολαμπίδες μετά από εκείνη την ανοιξιάτικη νύχτα που ο Κατσούρο τής είχε επιτρέψει να τον ακολουθήσει μέχρι τον Κουζαγκάβα. Ενώ πλησίαζαν στο ποτάμι, μερικές μικρές σπίθες με λαμπερό πράσινο χρώμα είχαν αρχίσει να παιγνιδίζουν γύρω από τον ψαρά και τη γυναίκα του. Και μετά οι πυγολαμπίδες έγιναν αμέτρητες, όλο και περισσότερες σε κάθε βήμα, μέχρις ότου σχημάτισαν σύννεφα φωτός. Στην όχθη του ποταμού, υπήρχαν χιλιάδες που λαμπίριζαν πάνω στο υγρό χορτάρι, που φωσφόριζαν μέσα στους θάμνους. Οι δροσερές λάμψεις τους πάλλονταν ρυθμικά, λες και τις κατηύθυνε η ίδια καρδιά. Η Μιγιούκο δεν θυμόταν να είχε δει ποτέ τίποτα πιο όμορφο. Ο Κατσούρο της είχε εξηγήσει ότι οι πυγολαμπίδες ήταν η προσωποποίηση της σύντομης ύπαρξης, γιατί, όταν έφταναν στο στάδιο της ενηλικίωσης, τους απέμεναν ακόμα να ζήσουν τρεις ή τέσσερις εβδομάδες – και αυτή η μακροζωία ήταν προνόμιο μόνο των θηλυκών, ενώ οι αρσενικές πέθαιναν ακόμα πιο γρήγορα.
- Κατσούρο, είχε ρωτήσει η Μιγιούκι, μήπως κι εσύ σκέφτεσαι να πεθάνεις πριν από εμένα;
- Ω, βεβαίως, είχε απαντήσει ο ψαράς στον ίδιο τόνο. Όπως ο πατέρας μου πέθανε πριν από τη μητέρα μου. Αυτή είναι η λογική των πραγμάτων, ή μήπως όχι;
- Τότε, κάνοντας κύκλους με τα χέρια της, η Μιγιούκι άρχισε να τον χαστουκίζει.
- Η δική μας λογική δεν είναι η λογική των πυγολαμπίδων! θύμωσε εκείνη καταφέρνοντάς του μεγάλα σκαμπίλια που προκαλούσαν περισσότερο θόρυβο παρά πόνο.
- Εκείνος γέλασε. Μετά έπιασε μέσα στα χέρια του τα χέρια της γυναίκας του, τα ηρέμησε χαϊδεύοντάς τα με τη ρώγα του δείκτη, όπως έκανε όταν αιχμαλώτιζε ένα τρομαγμένο πουλί.
- Ούτε η λογική των πυγολαμπίδων ούτε αυτή των ανθρώπων: δεν υπάρχει καθόλου λογική, Μιγιούκι, δεν υπάρχει λογική, δεν υπάρχουν θεοί, η τύχη τα κάνει όλα, και τα κάνει καλά.
INFO
Η ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΚΗΠΩΝ ΚΑΙ ΛΙΜΝΩΝ
Συγγραφέας: Didier Decoin
Μετάφραση: Ιφιγένεια Μποτουροπούλου
Εκδόσεις Στερέωμα
https://www.stereoma-sa.gr/
https://www.facebook.com/stereoma.siola.alexiou/