Δεν είναι εύκολο να αισθάνεσαι καλά με το σώμα σου. Γυναίκες, ανεξαρτήτου ηλικίας και κιλών, δυσκολεύονται πολλές φορές να αποδεχθούν την εικόνα τους στον καθρέφτη.
Πώς αισθάνεται όμως μια υπέρβαρη γυναίκα; Η Μελίσα εξομολογήθηκε στο BBC ακριβώς αυτό, πώς νιώθει μια γυναίκα που γνωρίζει ότι έχει παραπάνω κιλά.
«Οταν σηκώνομαι όρθια για να κάνω μια παρουσίαση στη δουλειά, γνωρίζω ότι ο κόσμος πρώτα βλέπει το μέγεθός μου, όχι εμένα. Κυριολεκτικά, είμαι ο ελέφαντας στο δωμάτιο. Πάντα ξεκινώ λέγοντας “Ξέρετε, η δουλειά μου είναι τόσο αγχωτική. Οταν ξεκίνησαν πριν από μία εβδομάδα φορούσα νο12 (σ.σ. 46) και κοιτάξτε με τώρα!”
Γιατί το κάνω αυτό; Γιατί μειώνω τον εαυτό μου; Γιατί αισθάνομαι ότι πρέπει να το παραδεχθώ με τέτοιο τρόπο προκειμένου να προχωρήσουμε; Γιατί είμαι μια ατόφια, χοντρή γυναίκα.
Δεν θα το διανθίσω λέγοντας ότι έχω σωματότυπο κλεψύδρα. Είμαι χοντρή, δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτό. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει έστω ένα σημείο, πέρα από τους καρπούς μου, που είναι μικρό. Το πρόσωπό μου είναι απλά ένας μεγάλος κύκλος. Το στήθος μου κρατά ζεστό το στομάχι μου. Στην πραγματικότητα, έχω πολλά στομάχια. Εχω ραγάδες και διάστικτο δέρμα.
Η κοινωνία έχει τη δική της αντίληψη για ανθρώπους σαν κι εμένα: είμαστε αηδιαστικοί, χοντροί, τεμπέληδες, ανίκανοι, ηλίθιοι. Αλλά αν και είμαι τόσο ορατή και καταλαμβάνω τόσο χώρο, με έναν περίεργο τρόπο είμαι επίσης και αόρατη. Το βλέμμα του κόσμου γλιστράει μακριά σου. Αισθάνομαι ότι μου κάνουν bullying, με θίγουν, με χλευάζουν.
Είμαι τυχερή κατά κάποιο τρόπο γιατί είμαι η στερεότυπη χοντρή γυναίκα: αστεία, ανεξάρτητη, έχω πολλούς φίλους. Ως μαύρη γυναίκα, είναι πιο αποδεκτό να είμαι μεγαλόσωμη. Καταλαβαίνω γιατί άνθρωποι με κοιτούν και σκέφτονται: “Μελίσα, πώς μπορείς να είσαι τόσο χοντρή;”.
Η απάντηση είναι απλή: έλλειψη ελέγχου, αυτοπεποίθησης και αγάπης για τον εαυτό μου. Αν πραγματικά το σκεφτώ, δεν μπορώ να εκτιμήσω τον εαυτό μου πραγματικά.
Οι φίλοι μου λένε ότι δεν βάζω όρια στον εαυτό μου. Τα ντουλάπια της κουζίνας μου είναι γεμάτα με πράγματα καλής ποιότητας. Τα ράφια μου έχουν βάζα με πίκλες, γεμάτα ενδιαφέροντα λαχανικά. Εχω τόσα πολλά μπουκάλια αριστοκρατικής σαμπάνιας και καρυκεύματα. Αν ήμουν πιο αδύνατη, εύκολα θα με χαρακτήριζαν ειδήμονα της γεύσης, γιατί είναι πάθος μου.
Ομως, υπάρχει και το άγχος ότι θα ξεμείνω, κάτι που σημαίνει ότι το γραφείο μου έχει γίνει αποθηκευτικός χώρος για περισσότερες προμήθειες, με ράφια με μπίρες, κρασιά, μηλίτη, σνακ, πατατάκια και ένα δεύτερο ψυγείο. Είναι ντροπιαστικό, υποθέτω ότι είμαι μαζώχτρα.
Μερικές φορές όταν είμαι στο σούπερ μάρκετ κοιτάζω προς τα κάτω και σκέφτομαι “Δεν ξέρω για ποιον άλλον αγοράζω όλο αυτό το φαγητό”. Πρέπει να θυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν ψωνίζω για οικογένεια τεσσάρων ατόμων, αλλά μόνο για εμένα.
Είναι κάπως λυπηρό ότι με παρηγορεί το φαγητό και όχι άλλα πράγματα. Είναι αρκετά μοναχικό να έχεις μια τέτοια περίεργη σχέση με το φαγητό.
Ξοδεύω πιθανόν 2-3 ώρες την ημέρα στο αυτοκίνητο. Κάθομαι εκεί, βγαίνω και μετά κάθομαι στο γραφείο μου όλη μέρα. Δεν θα ήθελα να σκεφτώ πόσα βήματα κάνω πραγματικά κάθε ημέρα, γιατί φαντάζομαι ότι πιθανόν είναι λιγότερα από 100. Το φαγητό σε συνδυασμό με την οστεοαρθρίτιδα και κάποιες άλλα θέματα δεν βοηθά. Το επιπλέον βάρος στους συνδέσμους δεν έχει θετικό αντίκτυπο.
Η φράση που έχω ακούσει να χρησιμοποιούν άλλοι είναι “Σκάβω τον τάφο μου με το κουτάλι μου”. Κολυμπούσα, αλλά όχι πλέον. Ημουν κάποτε πιο αδύνατη, αρκετά αδύνατη στην πραγματικότητα. Νομίζω υπήρχε μια περίοδος στην εφηβεία μου, όταν είχα μια σχετικά επιθετική σχέση με το φαγητό. Η μαμά μου δεν ήθελε εγώ και οι αδελφές μου να γίνουμε τόσο μεγαλόσωμες όσο εκείνη.
“Απλά χάσε βάρος”, ακούω όλη την ώρα από συγγενείς, φίλους, συναδέλφους, γιατρούς...
Δεν είναι πυρηνική επιστήμη, το ξέρω αυτό. Παίρνει λιγότερες θερμίδες, καις περισσότερες, αλλά αυτό σημαίνει προσπάθεια, έτσι; Σημαίνει να πρέπει να δώσω κίνητρο στον εαυτό μου και να επιμείνω. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι ότι μπορώ να το κάνω και άλλες φορές όχι. Πρέπει να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να προβληματιστώ. Γιατί να μην μπορώ απλά να γίνω αποδεκτή για αυτό που είμαι;
Οι άνθρωποι διαρκώς με κρίνουν. Νομίζω ότι είναι φόβος. Προβάλουν τους φόβους τους πάνω μου γιατί είμαι αντανάκλαση αυτού που μπορεί να γίνουν. Λένε στους εαυτούς τους ότι έχουν έλεγχο, είναι λογικοί, έξυπνοι και ότι σε καμία περίπτωση δεν θα φτάσουν ποτέ στο μέγεθός μου. Αλλά επιτρέψτε μου να σας πω, ήμουν κάποτε σαν εσάς και μπορεί να γίνετε σαν εμένα.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι το μεγάλο (μέγεθος) είναι όμορφο. Αυτές τις στιγμές κοιτάζω στον καθρέφτη και πιστεύω ότι φαίνομαι υπέροχη.
Το βάρος μου μπορεί να είναι και η δύναμή μου. Μπορώ να μπω σε ένα δωμάτιο και να αισθανθώ δυνατή, οπότε όταν κάποιος λέει κάτι κακό για εμένα, το αντικρούω. Είμαι τόσο αδιαπέραστη. Μερικές ημέρες χρησιμοποιώ το πάχος μου ως πανοπλία και άλλες ημέρες είναι σάβανο.
Ο κόσμος μου είναι γεμάτος αντιθέσεις, αλλά δεν κατηγορώ κανέναν άλλον. Είμαι η μόνη υπεύθυνη. Ομως, αρνούμαι να αποδεχθώ το μέγεθός μου. Δεν προοριζόμουν για αυτό.
Αν το αποδεχθώ τότε λέω στον εαυτό μου ότι έχω παραιτηθεί και δεν θέλω να παραιτηθώ.
Δεν αναζητώ συμπόνοια. Απλά, το να μπορώ να πω στους άλλους πώς πραγματικά αισθάνομαι επειδή είμαι χοντρή, είναι μια υπέροχη ευκαιρία να “πωρωθώ” για να κάνω κάτι για αυτό. Φτιάχνω ένα πλάνο, σιωπηλά. Δεν θέλω να είμαι φυσιολογική, αλλά το φυσιολογικό είναι βαρετό. Θέλω απλά να είμαι ο καλύτερος εαυτός μου. Γιατί να μην είμαι;».