Η Μαρίνα Καραγάτση δεν μεγάλωσε όπως όλοι. Η μοναχοκόρη του Μ.Καραγάτση έζησε από κοντά, μέσα στο σπίτι της, την καθημερινότητα του συγγραφέα της γενιάς του ‘30: τον δημιουργικό του οίστρο αλλά και τις εκρήξεις του. Κάποια από αυτά τα έβαλε στο αυτοβιογραφικό της μυθιστόρημα «Το ευχαριστημένο», που σε θεατρική διασκευή ανέβασε ο Δημήτρης Τάρλοου, ο γιος της, στο θέατρο Πορεία. Κάποια άλλα τα εκμυστηρεύεται τώρα, μιλώντας εκ βαθέων....
«Ο τρόπος που αντιμετώπισα το «Ευχαριστημένο» δεν είχε δυσκολίες για μένα. Αντιθέτως περνούσα πάρα πολύ ωραία όσο έγραφα, γιατί έβλεπα τη ματαιότητα των συγκρούσεων. Καθόμουν και τα ξανασκεφτόμουν και γελούσα. Δεν είχα μέσα μου την πικρία που θα φανταζόταν κανείς -σαν να είχα κρατήσει πολλά παράπονα κι έγραψα για να βγάλω τα παράπονά μου. Κάθε άλλο. Ενοιωσα, αυτό που πάντα ισχυριζόταν ο πατέρας μου, ότι οι σχέσεις των ανθρώπων είναι μια μεγάλη παρεξήγηση. Κι ότι οι συγκρούσεις ήταν για το τίποτα.
Κοιτούσα πρόσφατα ένα αυτοβιογραφικό κείμενο του πατέρα μου, πρέπει να το έγραψε στα τέλη της δεκαετίας του ΄30, αρχές του ΄40, με τον τίτλο «Από τη ζωή του Μιχάλη Ρούσση», όπου προσπαθούσε να αναλύσει ο ίδιος τον εαυτό του. Εκεί γράφει για τον χαρακτήρα, τα παιδικά και τα νεανικά του χρόνια, σε τρίτο πρόσωπο.
Το πως δεν καταλάβαινε τον εαυτό του, τον τρόμαζε. Είχε από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, έμφυτη τη διαίσθηση του γνώθι σαυτόν. Δεν έκανε όμως ποτέ σοβαρή προσπάθεια γι΄αυτή την αυτογνωριμία. Κρίνοντας κατόπιν τους φοβερούς θυμούς, τα πείσματα, τους σαδισμούς, τους παραλογισμούς του, τους τόσο αντίθετους με τη σιωπηλή κι αδρανή του φύση, το πήρε απόφαση πως η γνώση του εαυτού του ήταν πράγμα αδύνατον. Και δεν χάθηκε σε μαιάνδρους της αυτοψυχανάλυση. Παραδέχθηκε, κι έτσι ήταν, πως έτσι τον έκανε η φύση. Και πως κάθε προσπάθεια διορθωμού όχι μόνον ήταν μάταιη, μα και άσκοπη και γελοία».
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη της Μαρίνας για τον πατέρα της Μ. Καραγάτση στο Bovary.gr