Τη γερμανική ατζέντα για την επόμενη ημέρα της Ευρωζώνης, άρχισε να ξεδιπλώνει επί αμερικανικού εδάφους, ο διάδοχος του Β. Σόιμπλε, Ολαφ Σόλτς.
Επιβεβαιώνοντας τις εκτιμήσεις ότι η μείωση του ρίσκου- προφανώς με σιδηρά πειθαρχία- αποτελεί για το Βερολίνο αδιαπραγμάτευτο όρο για την ολοκλήρωση της τραπεζικής και δημοσιονομικής ενοποίησης.
Με φόντο τις διεργασίες για το ελληνικό ζήτημα, που όπως όλα δείχνουν αποτελεί μια από τις παραμέτρους, ενδεχομένως το μπούσουλα, για τη μετεξέλιξη της Ευρωζώνης και τον επιμερισμό του ρίσκου (άρα και της αμοιβαιότητας του Χρέους), ο Όλαφ Σόλτς σε πάνελ, που διηύθυνε η Κ. Λαγκάρντ και συμμετείχαν ο επικεφαλής του Eurogroup, ο Ιταλός υπουργός Οικονομικών και ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, έστειλε το πρώτο μήνυμα: Ενιαία Διακυβέρνηση για να εκλείψει ο ηθικός κίνδυνος, με πρώτο βήμα στην τραπεζική ένωση.
Ξεγλιστρώντας από το ερώτημα για την Εγγύηση Καταθέσεων, που αποτελεί αντικείμενο αντιπαράθεσης αυτή τη στιγμή στην Ευρωζώνη, καθώς μεταξύ άλλων το Βερολίνο απαιτεί ακόμα μεγαλύτερη μείωση του ρίσκου, «φωτογραφίζοντας» τα τραπεζικά συστήματα στη Ν. Ευρώπη, ο διάδοχος του Β. Σόιμπλε με το γάντι- αν και με «παγωμένο» χαμόγελο- απέρριψε την πρόταση του ΔΝΤ για τη δημιουργία ενός Κοινού Ταμείου, που θα μπορούσε να λειτουργεί ως ασφαλές λιμάνι για τα κράτη με προβλήματα ρευστότητας. «Έχουμε τέτοιο μηχανισμό, είναι ο ESM και μια από τις ιδέες είναι να εξελιχθεί σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, προκειμένου να αντιμετωπίζει περισσότερα πράγματα από τώρα», ήταν η ευθεία απάντηση του Ο. Σολτς, δείχνοντας έτσι στην Κ. Λαγκάρντ ότι ο ρόλος του ΔΝΤ λίαν συντόμως μπορεί να περιοριστεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών για το ίδιο ακριβώς ζήτημα κράτησε σαφείς αποστάσεις κι από τις προτάσεις του Γάλλου Προέδρου, ενισχύοντας έτσι την αίσθηση ότι η κόντρα Γαλλίας- Γερμανίας για τους όρους μετεξέλιξης της Ευρωζώνης, μόλις τώρα άρχισε να κλιμακώνεται. Ενδεικτική των διαθέσεων του Βερολίνου απέναντι στις γαλλικές- και όχι μόνο- προτάσεις για ταχεία δημοσιονομική/πολιτική ενοποίηση, ήταν η αναφορά του Ο. Σολτς στα προβλήματα που θα δημιουργηθούν με τα διαφορετικά Ασφαλιστικά Συστήματα που ισχύουν στα μέλη της Ευρωζώνης, φέρνοντας έτσι από το παράθυρο τη συζήτηση για ακόμα πιο βαθιές/επώδυνες παρεμβάσεις στα συνταξιοδοτικά συστήματα, ειδικών των χωρών- όπως η Ελλάδα- με υψηλά ποσοστά δαπανών ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Το ερώτημα του Ιταλού που έφερε αμηχανία
Και κάπου εκεί έπεσε στο τραπέζι το εύστοχο και απολύτως αφοπλιστικό ερώτημα του Ιταλού υπουργού Οικονομικών, ο οποίος εξήγησε με απλά λόγια ότι όλη η κόντρα γίνεται για το αν χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη μείωση των κινδύνων (άρα ακόμα πιο σκληρά μέτρα γερμανικού τύπου), πριν από την ενοποίηση (risk sharing): «Εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον; Ας είμαστε ειλικρινείς. Για να προχωρήσουμε, πρέπει να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον».
Αυτό που μάλλον απογοήτευσε ήταν η παρουσία του νέου Προέδρου του Eurogroup, Μάριο Σεντένο, ο οποίος την ώρα που ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών ξεδίπλωνε τη στρατηγική του για την επόμενη ημέρα της Ευρωζώνης, εκείνος περιορίστηκε σε «χλιαρές» και γενικόλογες τοποθετήσεις, αδυνατώντας να απαντήσει στο ερώτημα της Κ. Λαγκάρντ για το πώς θα καταφέρει να γεφυρώσει τις απόψεις (consensus) εντός του Eurogroup, έτσι ώστε να ληφθούν όλες οι αναγκαίες αποφάσεις για την Ευρωζώνη.